Ισως να έχει ξεχαστεί μέσα στον θόρυβο που προκάλεσε η αρνητική ψήφος του Αντώνη Σαμαρά στην περίφημη τροπολογία, γι’ αυτό και πρέπει να θυμίσω ότι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που ζήτησε την ονομαστική ψηφοφορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, έστησε το καψώνι για την κυβέρνηση. Ο κ. Σαμαράς απλώς τους έκανε τη χάρη, για να μην πάει τσάμπα ο κόπος του. Κακώς λοιπόν είχαν πιστέψει κάποιοι, βασιζόμενοι στα πεπραγμένα της πρωθυπουργίας του, ότι ο κ. Σαμαράς ήταν ένας σοβαρός πολιτικός που λαΐκιζε κατά το συμφέρον του. Στην πραγματικότητα, ήταν πάντα ένας λαϊκιστής που σοβαρευόταν σπανίως και υπό πολύ ειδικές συνθήκες.

Εχει σημασία ότι ο κ. Σαμαράς έδωσε τελετουργικό χαρακτήρα στη διαφοροποίησή του. Θα μπορούσε να είχε μείνει στο σπίτι του και όλοι θα καταλάβαιναν, αφού είχε κάνει τις αντιρρήσεις του γνωστές. Προτίμησε όμως να πάει ο ίδιος στη Βουλή, ώστε η άρνησή του να καταγραφεί με τον πλέον επίσημο τρόπο. Κάποιοι είπαν ότι η διαφοροποίησή του έγινε εκ του ασφαλούς, καθώς οι θετικές ψήφοι θα ξεπερνούσαν τις 260 και η κυβέρνηση δεν κινδύνευε. Δεν έχουν δίκιο όμως.

Ο κ. Σαμαράς εξετέθη και ανέλαβε προσωπικά έναν τεράστιο κίνδυνο, διότι η πράξη του τον αναδεικνύει ως τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της Δεξιάς των κκ. Νατσιού, Βελόπουλου και Στίγκα. Διότι δεν χωρεί αμφιβολία ότι αυτός είναι η προσωπικότητα του χώρου! Ομως, με τίποτα δεν το λες αυτό ασφαλή επιλογή. Ο πρώην πρωθυπουργός διακινδυνεύει τα πάντα, σε ένα εγχείρημα το οποίο για λόγους αρμονίας θα το ονόμαζα «Πολιτικό Χειμώνα»…

Η ΙΣΟΦΑΡΙΣΗ

Ισως επειδή τα άκουσε από φίλους και αντιπάλους, για την περιττή υπόκλιση στον Ερντογάν, ο Γιώργος Γεραπετρίτης έκρινε ότι όφειλε να ισοφαρίσει. Οπότε έκανε μία υπόκλιση στον Δημήτρη Νατσιό και στους Ταλιμπάν του. Εδωσε την εντολή να αποσυρθεί από το Γενικό Προξενείο της Νέας Υόρκης το εικαστικό έργο με την ελληνική σημαία σε αποχρώσεις του ροζ, πιστεύοντας μάλλον ότι έτσι αντισταθμίζει την «κακή» υπόκλιση με μια «καλή» υπόκλιση. Με όλο τον ειλικρινή σεβασμό μου για το πρόσωπο του κ. Γεραπετρίτη, νομίζω ότι το πρόβλημα είναι η υπόκλιση και όχι για ποιον τη ρίχνει. Στο κάτω κάτω, το έργο της κ. Γεωργίας Λαλέ δεν είναι τίποτα καινοφανές για να σοκάρει. Αφότου ο Τζάσπερ Τζόουνς ξεκίνησε, τη δεκαετία του 1950, να φιλοτεχνεί έργα βασισμένα σε παραλλαγές της αμερικανικής σημαίας, η συγκεκριμένη ιδέα έχει επαναληφθεί ad nauseam χιλιάδες φορές. Για τα δεδομένα της σύγχρονης τέχνης είναι κάτι συμβατικό.

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΟΣΤΟΥΜΙ

Με αφορμή τη χθεσινή φωτογραφία της στήλης, στην οποία ο Σπύρος Μπιμπίλας της Πλεύσης Ελευθερίας εμφανίζεται με ασορτί μαλλί και σακάκι (αμφότερα κόκκινα), αναγνώστης της στήλης με ενημέρωσε ότι χθες ο κ. Μπιμπίλας εμφανίστηκε στη Βουλή με πράσινο κοστούμι και μάλιστα από ύφασμα γυαλιστερό, σχεδόν λαμέ. Εικάζω, ως εκ τούτου, ότι ετοιμάζεται να εμφανιστεί και με πράσινο μαλλί για να ταιριάζει με το νέο κοστούμι. Εξάλλου η συνάδελφός του κ. Γεωργία (Τζόρτζια) Κεφαλά συχνά πυκνά βάφει τα μαλλιά της μπλε (το όνομα του μουσικού συγκροτήματος με το οποίο έγινε γνωστή). Επομένως, λίγο πράσινο στο μαλλί του κ. Μπιμπίλα, όχι μόνο δεν θα έβλαπτε, αλλά θα ήταν και ένα σύμβολο της λεγόμενης συμπεριληπτικότητας…

ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ ΜΕ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ

Επίθετα και χαρακτηρισμοί περιττεύουν, διότι η φρίκη προβάλλει καλύτερα μέσα από τα ίδια τα γεγονότα. Η Αστυνομία εντοπίζει, τα ξημερώματα, οδηγό να πηγαίνει ανάποδα στη Βασιλίσσης Σοφίας. Δεν σταματά στις κλήσεις της Αστυνομίας, αναπτύσσει ταχύτητα, καβαλάει πεζοδρόμια, παραβιάζει κόκκινα φανάρια, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τελικά, τον μαγκώνουν στην Παλλήνη (λίγο μακριά από τη Βασ. Σοφίας…) και διαπιστώνουν ότι είναι ένας μεθυσμένος ηλικίας 75 ετών. Τίποτα από αυτά τα σουρεαλιστικά δεν με ξενίζει, αντιθέτως τα περιμένω να συμβούν εδώ που ζούμε.

Η απορία μου, όμως, είναι γιατί η Αστυνομία τα ανακοίνωσε! Δεν αντιλαμβάνεται ότι εκτίθεται; Ή μήπως νόμισαν ότι θα εκτιμηθεί από την κοινή γνώμη η διακριτικότητα της καταδίωξης; Τους τιμά οπωσδήποτε η φιλαλήθειά τους και η ειλικρίνειά τους. Αξίζουν τον έπαινο που λένε την αλήθεια, αλλά με ποια σκοπιμότητα για την ίδια την Αστυνομία; Συμπεραίνω ότι η Αστυνομία αυτοτρολάρεται, που λέμε. Είναι και αυτό, ξέρετε, μια μορφή λευκής απεργίας…

Τελευταία Νέα