Enzo Ferrari: Σκλάβος των παθών του ο μεγιστάνας της ταχύτητας

Η καλύτερη διαφήμιση της ταινίας «Ferrari» που βγήκε τα φετινά Χριστούγεννα στους κινηματογράφους είναι η ανανεωμένη έκδοση του βιβλίου «Enzo Ferrari: The Man and the Machine» για τον θρύλο της αυτοκίνησης, που κέρδισε τον θαυμασμό όλου του κόσμου, αλλά όχι και τον σεβασμό των ανθρώπων που τον γνώρισαν από κοντά.

Τις ημέρες που η ταινία του Michael Mann με πρωταγωνιστή τον υπερταλαντούχο Adam Driver στον ρόλο του μεγιστάνα της ταχύτητας αφηγείται τις τεράστιες προκλήσεις του το καλοκαίρι του 1957, όταν πέθανε ο γιος του Dino σε ηλικία 24 ετών εξαιτίας μιας σπάνιας ασθένειας και η εταιρεία του βρισκόταν στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης, το βιβλίο που έγραψε το 1991 ο δημοσιογράφος Brock Yates συμπληρώνει τα κομμάτια του παζλ εντυπωσιάζοντας και σοκάροντας τους αναγνώστες του. Η ανανεωμένη σημερινή έκδοση του φέρει την υπογραφή της Stacy Bradley, της κόρης του αρχικού συγγραφέα του.

Ο Enzo Ferrari, ο Ιταλός οραματιστής, αρχικά ένας πολλά υποσχόμενος οδηγός αγώνων, που έδωσε το όνομα του στην αυτοκινητοβιομηχανία που δημιούργησε με το διάσημο μαύρο άλογο πάνω σε κίτρινο φόντο είχε εμμονή εκτός από τα αυτοκίνητα με το σεξ. Είχε μια σύζυγο, μια ερωμένη, ένα παιδί της αγάπης και τόσες πολλές ερωμένες που κάποτε χλεύασε έναν άνδρα που είχε πει ότι είχε κοιμηθεί (μόλις) με 3.000 γυναίκες. Ήταν τέτοια η όρεξη του για σεξ που έκανε σχέση με τη χήρα ενός από τους οδηγούς του που σκοτώθηκε ενώ έσπρωχνε μια από τις αγαπημένες του Ferrari στα όρια της, γράφει η Daily Mail.

Ένας «άξεστος άνθρωπος»

Σύμφωνα με το βιβλίο «Enzo Ferrari: The Man and the Machine», ο Ιταλός που του άρεσε να οδηγεί και να ζει στα κόκκινα ήταν ένας «ιδιαίτερα άξεστος άνθρωπος» που ρευόταν και αεριζόταν μπροστά στους καλεσμένους του. Στη δουλειά του ήταν ένας τυραννικός νταής που δεν νοιαζόταν καθόλου για τους οδηγούς του, ο οποίος καυχιόταν στον ιερέα που επισκεπτόταν συχνά ότι με τα χρόνια είχε τελειοποιήσει το θλιμμένο πρόσωπο που έπρεπε να έχει κάθε φορά που κάποιος οδηγός του πέθαινε πάνω στο τιμόνι.

Μάλιστα, λέγεται ότι όταν κάποια στιγμή η σύζυγός του, με την οποία είχαν φτάσει στο σημείο να μισούν ο ένας τον άλλον, προσπάθησε να πνιγεί σε ένα ποτάμι, ο Enzo κάλεσε τους μηχανικούς της Ferrari που την έσωσαν και τους ξεκαθάρισε ότι «Αν ξαναπηδήσει, αφήστε την εκεί μέσα!».

Η Ferrari μπορεί σήμερα να είναι γνωστή για τα πολυτελή αυτοκίνητά της και την αγωνιστική ομάδα της Formula 1, οι ρίζες της όμως ξεκινούν από την πόλη Μόντενα στη Βόρεια Ιταλία, όπου γεννήθηκε ο Enzo στις 20 Φεβρουαρίου του 1898. Ο Yates γράφει ότι ο ιδιοκτήτης μηχανουργείου πατέρας του, Alfredo, ήταν ένας «δεσπότης που απαιτούσε σεβασμό από τα παιδιά του και σιωπηλή υποταγή» από τη σύζυγό του, Adalgisa Bisbini. Ο ίδιος την αντιμετώπιζε ως «σκλάβα του σεξ κατά το πρότυπο της (δικής του) μητέρας», με αποτέλεσμα ο νεαρός Enzo να μάθει από μικρός ότι οι γυναίκες χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: στις αγνές νοικοκυρές και στις τιποτένιες πόρνες.

Η αρχή ενός θρύλου

Εμμονή με το σεξ

Σύμφωνα με το ίδιο βιβλίο, η ανάρμοστη και βίαιη συμπεριφορά του πατέρα του επηρέασε βαθιά τον Enzo με αποτέλεσμα να αναπτύξει μεγάλη εμμονή με το σεξ, να είναι ένας υπεροπτικός, τυραννικός, ξεκάθαρα σεξομανής και επιδειξίας Ιταλός εργοδότης. Ο Enzo εμπνεύστηκε να γίνει οδηγός αγώνων σε ηλικία 10 ετών, όταν ο πατέρας του τον πήγε στον πρώτο του αγώνα έξω από την Μπολόνια, όπου παρακολούθησε την κόντρα των Βιτσέντσο Λάντσια και Φελίπε Νατσάρο, ενώ οι άλλες πιθανές καριέρες του ήταν να γίνει αθλητικογράφος ή τραγουδιστής της όπερας.

Στο μεταξύ, ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Enzo κλήθηκε από νωρίς στα όπλα. Κατατάχθηκε στο ιππικό με την ειδικότητα του πεταλωτή αλόγων, αλλά το 1916 το κακό χτύπησε την οικογένειά του. Ο πατέρας του και ο αδελφός του πέθαναν από επιδημία γρίπης με διαφορά μόλις λίγων μηνών ο ένας από τον άλλο, με αποτέλεσμα o Enzo να πάρει αμέσως απολυτήριο.

Το 1919 μετακόμισε στο Μιλάνο για να εργαστεί ως οδηγός δοκιμών για την μικρή εταιρεία Costruzioni Meccaniche Nazionali και έκανε το ντεμπούτο του ως οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων την ίδια χρονιά. Αφού μεταπήδησε στην Alfa Romeo, άρχισε να ανεβαίνει στην εταιρική κλίμακα και να αγωνίζεται λιγότερο και να επικεντρώνεται περισσότερο στο τεχνικό κομμάτι της όλης ιστορίας, παρότι μια νίκη στη Ραβένα το 1923 αποδείχθηκε καθοριστική για το μέλλον του.

Το «καλπάζων άλογο»

Συγκεκριμένα, συνάντησε τη μητέρα ενός διάσημου Ιταλού αεροπόρου, την κόμισσα Paolina Baracca, η οποία του είπε ότι θα έπρεπε να βάλει ένα «καλπάζων άλογο» στα αυτοκίνητά του, ακριβώς όπως έκανε ο γιος της Francesco στα αεροπλάνα του, πριν καταρριφθεί από τον εχθρό έχοντας όμως προλάβει να σκοτώσει 34 Γερμανούς στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κόμισσα τον έπεισε ότι αυτό θα του έφερνε τύχη και έτσι έβαλε ένα μαύρο άλογο στα αυτοκίνητά του, το οποίο όμως συνδύασε με το κίτρινο χρώμα που αντιπροσώπευε την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Μόντενα, δημιουργώντας κατά αυτόν τον τρόπο το μελλοντικό σύμβολο της Ferrari.

Την ίδια χρονιά ο Enzo παντρεύτηκε τη Laura Garello και ο Yates γράφει ότι αντιμετώπισε το γάμο του με «μια αναισθησία που σοκάρει». Όπως έγραψε αργότερα ο ίδιος στα απομνημονεύματα του «παντρεύτηκα νέος, κάπου γύρω στο 1920. Δεν μπορώ να θυμηθώ το ακριβές έτος, γιατί έχω χάσει το πιστοποιητικό του γάμου». Μάλιστα, γράφοντας σε τρίτο πρόσωπο είπε: «Αυτός ο νεαρός άνδρας πίστευε ότι τίποτα άλλο δεν είχε σημασία όταν υπήρχε αγάπη. Έφτασα να συνειδητοποιήσω ότι τα υπόλοιπα είχαν σημασία και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη».

Λίγο αργότερα ο Enzo άρχισε να κάνει εξωσυζυγικές σχέσεις «όχι τόσο για την ευχαρίστηση, όσο για την ικανοποίηση του εγωισμού του, γράφει ο Yates. «Ο Enzo έμελλε να παραμείνει παθιασμένος με το σεξ για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και πιθανότατα μέσα σε λίγους μήνες οι γαμήλιοι όρκοι του με τη Laura διαλύθηκαν», σημειώνει ο ίδιος στο βιβλίο, παραθέτοντας μια κατοπινή δημόσια δήλωση του Enzo ότι «ένας άνδρας πρέπει πάντα να έχει δύο γυναίκες».

Ο Dino και η αόρατη ασπίδα

Παρ’ όλα αυτά, ο Enzo και η Garello απέκτησαν τον μοναδικό τους γιο, τον Alfredo, που φώναζαν «Dino», το 1932, με τον πρώτο να αποδέχεται αδιαμαρτύρητα την εξέλιξη αφού έκτρωση μπορούσε να γίνει εύκολα, ιδιαίτερα σε μια εποχή που οι κυβερνώντες φασίστες πίεζαν τους Ιταλούς να τεκνοποιήσουν. Η αποφασιστικότητα του Enzo δοκιμάστηκε την επόμενη χρονιά στην επονομαζόμενη Μαύρη Ημέρα της Monza, οπότε οι οδηγοί της Alfa Giuseppe Campari (ο πιο δημοφιλής εκείνη την εποχή) και ο Mario-Umberto Borzacchini σκοτώθηκαν σε ένα φρικτό δυστύχημα στην πίστα που για χρόνια αποκαλούνταν «ο ναός της ταχύτητας».  Ένας τρίτος οδηγός της Bugatti έχασε επίσης τη ζωή του.

Από εκείνη την ημέρα και μετά ο Enzo θα έβαζε μια «αόρατη ασπίδα ανάμεσα στον εαυτό του και τους οδηγούς του». Πρώην συνάδελφοί του, μάλιστα, έλεγαν ότι νοιαζόταν περισσότερο για τους μηχανικούς, παρά για τους άνδρες που διακινδύνευαν τη ζωή τους στην πίστα. Καθώς αυξανόταν η εξουσία του, ο Enzo έγινε φίλος με το κυβερνών φασιστικό κόμμα που ελεγχόταν από τον Benito Mussolini, τον οποίο συνάντησε προσωπικά το 1924, όταν ο δικτάτορας επισκέφθηκε τη Μόντενα. Το 1934 ο Enzo προσχώρησε στο φασιστικό κόμμα επειδή «οι δουλειές του το απαιτούσαν», γράφει το ίδιο βιβλίο.

Ο Enzo απολύθηκε από την Alfa Romeo το 1939, καθώς οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, όπως η Mercedes-Benz, άρχισαν να κάνουν τεράστια άλματα στη μηχανολογική τεχνολογία φτιάχνοντας αγωνιστικά αυτοκίνητα πολύ ταχύτερα από το απαρχαιωμένο P3 της Alfa. Η έλευση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έβαλε φρένο στους αγώνες του Enzo που στα 42 του ήταν πολύ μεγάλος για να πάει στο μέτωπο, οπότε έφτιαχνε μηχανές σε ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων που ίδρυσε στην αγαπημένη του Μόντενα, οπότε και γνώρισε ένα πρόσωπο που έμελλε να έχει τεράστια επιρροή στη ζωή του, την ερωμένη του, Lina Lardi.

Το πρωτότυπο της Ferrari 125

Η στιγμή του θριάμβου

Είχε πάει για να εργαστεί στο εργοστάσιο του και η ομορφιά της ήτα τόσο καθηλωτική που δεν ξέφυγε από την προσοχή του αφεντικού της. Η γυναίκα αυτή αποτέλεσε το «συναισθηματικό καταφύγιο» του Enzo για το υπόλοιπο της ζωής του, καθώς επίσης και τον μοναδικό κληρονόμο του, τον Piero, την ύπαρξη του οποίου ο μεγιστάνας της ταχύτητας κράτησε για πολλά χρόνια κρυφή.

Μετά τη λήξη του πολέμου, ο Enzo επέκτεινε το εργοστάσιο αυτοκινήτων του και στρατολόγησε παλιούς φίλους για να ιδρύσει τη δική του εταιρεία αυτοκινήτων, τη Ferrari, με σχέδια να κατασκευάσει έναν κινητήρα 1.500 κυβικών εκατοστών, που εκείνη την εποχή ήταν το νέο πεδίο μάχης για τους αγώνες ταχύτητας. Το πρωτότυπο της Ferrari 125, το πρώτο αυτοκίνητο που έφερε το όνομά του, δοκιμάστηκε στα τέλη του 1947 μετά από δύο βασανιστικά χρόνια κατασκευής και διορθώσεων. Την ίδια χρονιά κέρδισε το Grand Prix της Ρώμης, την πρώτη νίκη του Enzo, ενώ ακολούθησε ο φημισμένος αγώνας Mille Miglia των 1.000 μιλίων στην Ιταλία την επόμενη χρονιά και ο 24ωρος αγώνας του Le Mans το 1949. Μέχρι τη σεζόν του Γκραν Πρι του 1951, η Tipo 375 Ferrari της Ferrari οδήγησε στην πρώτη νίκη της εταιρείας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, κάνοντας τον Enzo να «κλάψει από χαρά».

Μέχρι τότε, άλλωστε, η Ferrari είχε κερδίσει έναν ακόμη πιο σημαντικό αγώνα, να πουλάει αυτοκίνητα σε όλο τον κόσμο. Η εταιρεία είχε κατασκευάσει 70.000 αυτοκίνητα δρόμου, τα οποία αγοράστηκαν από πλούσιους και διάσημους, όπως ο Aga Khan, ο Σάχης του Ιράν και οι οικογένειες Dulles και Du Pont. Ωστόσο, ο Enzo παρέμεινε επικεντρωμένος στα δύο πράγματα που τον ενδιέφεραν εξαρχής και κατ’ αποκλειστικότητα: τα αυτοκίνητα και το σεξ. Άτομο που συνεργάστηκε στενά μαζί του λέει ότι για τον Enzo «ο γυναίκες ήταν απλά αντικείμενα. Ήταν απλά αριθμοί που έπρεπε να καταγραφούν στη ζώνη του και τίποτα άλλο». Όπως, εξάλλου, είχε πει ο ίδιος για τον εαυτό του ήταν «σκλάβος των παθών του». Διάσημη, μάλιστα, είναι η ιστορία σύμφωνα με την οποία στα 80 του χρόνια κι ενώ φιλοξενούσε μια ομάδα συναδέλφων του από το εργοστάσιο, κάποιος εξ αυτών περηφανεύτηκε ότι είχε τουλάχιστον 3.000 ερωμένες. Τότε ο Enzo τον ειρωνεύτηκε: «μόνο τρεις χιλιάδες;».

Το τέλος του Il Drake

Τα επόμενα χρόνια ήταν μια περίοδος ανάπτυξης και επέκτασης για τη Ferrari μέχρι το θάνατο του Dino το 1956 σε ηλικία 24 ετών από μυϊκή δυστροφία. Ο θάνατος του επηρέασε βαθιά τον Enzo, που έκτοτε κατά τον Yates έγινε «πιο απομονωμένος και πικραμένος, περισσότερο κυνικός και στωικός για όλα τα άλλα άψυχα σώματα που ξαφνικά φάνταζαν μέρος της καθημερινής του ύπαρξης», αφού μεταξύ 1955 και 1965 έξι από τους οδηγούς της Ferrari σκοτώθηκαν πίσω από το τιμόνι της.

Μάλιστα, εκείνη την περίοδο ο ιταλικός Τύπος άρχισε να αποκαλεί την Ferrari του «Κρόνο», από τον θεό που έτρωγε τα παιδιά του.  Όταν ο Ισπανός οδηγός της, Alfonso de Portago, σκότωσε θεατές, βγαίνοντας από τον δρόμο σε έναν αγώνα το 1958, ο επιχειρηματίας κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία από αμέλεια, αλλά αθωώθηκε.

Η ιστορία του «Il Drake», του Δράκου, όπως τον αποκαλούσαν οι Ιταλοί, τέλειωσε οριστικά το 1988. Τη στιγμή του θανάτου του είχε πλάι του τον δεύτερο γιο του, τον Piero, ο οποίος μέχρι σήμερα διατηρεί το 10% της αυτοκινητοβιομηχανίας, που τον έκανε δισεκατομμυριούχο όταν η εταιρεία μπήκε στο χρηματιστήριο, το 2015. Το τέλος του Enzo έγινε γνωστό μερικές μέρες αργότερα σύμφωνα με την ύστατη επιθυμία του.