Εδώ ο Πούτιν, εκεί ο Πούτιν, που είναι ο Πούτιν; Στη Ρωσία μπορεί να μην ξέρουν τον παπά, το πιο γνωστό τζογαδόρικο παιχνίδι που παίχτηκε στους δρόμους της Ελλάδας για αρκετές δεκαετίες, παίζουν όμως μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία 23 χρόνια, όσα δηλαδή βρίσκεται ο Ρώσος πρόεδρος στην πρώτη γραμμή της εξουσίας της χώρας.
Οι φήμες για σωσίες ηγετών που χρησιμοποιούνταν για να κρατιούνται μακριά οι εχθροί, να αποτρέπονται δολοφονίες και να παραμένει σίγουρος ο λαός ότι δεν θα μείνει ακέφαλος από τη στιγμή στην άλλη υπήρχαν, το δίχως άλλο, πολλά χρόνια πριν την έλευση του Βλαντιμίρ Πούτιν στην πολιτική σκηνή της Ρωσίας, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι μαζί του η όλη ιστορία απέκτησε κινηματογραφικές διαστάσεις.
Το διπλοσάγονο του Πούτιν
Για του λόγου το ασφαλές, ο επικεφαλής των ουκρανικών στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών, αντιστράτηγος Κύριλλος Μπουντάνοφ, του οποίου η σύζυγος δηλητηριάστηκε τον Νοέμβριο δήλωσε ότι ο Ρώσος πρόεδρος χρησιμοποιεί πολλούς σωσίες, ώστε ουδείς να υποψιάζεται ότι στην πραγματικότητα ο αληθινός Ρώσος πρόεδρος έχει να εμφανιστεί δημόσια από τον περασμένο Ιούνιο. Μάλιστα, τον Αύγουστο του 2022, ο Μπουντάνοφ είχε υποστηρίξει σε τηλεοπτική του εμφάνιση ότι το ύψος και τα αυτιά του Πούτιν έχουν αλλάξει σημαντικά στις πρόσφατες εμφανίσεις του, γράφει η Daily Mail.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρώην υφυπουργός Εσωτερικών Υποθέσεων της Ουκρανίας, Αντόν Χερατσένκο, είχε σχολιάσει τις φήμες που ήθελαν τον Πούτιν να είχε στείλει έναν σωσία του σε μια σημαντική κάτω από τα ραντάρ επίσκεψη του στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Μαριούπολη, δημοσιεύοντας τρεις φωτογραφίες του, στις οποίες ήταν ολοφάνερα διαφορετικό το σαγόνι του, διερωτώμενος ανοιχτά, ποιος τελικά από όλους αυτούς ήταν ο πραγματικός πρόεδρος της Ρωσίας;
Τα μικρά αυτιά του Στάλιν
Σαφώς και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο, ακριβώς όπως και για τους περισσότερους «political decoys» (πολιτικά δολώματα), όπως αποκαλούν τους σωσίες ηγετών οι Βρετανοί του παρελθόντος. Εξαίρεση στον κανόνα αποτελεί ο Φέλιξ Νταντάεφ, που βγήκε και αποκάλυψε δημόσια την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ζωή του ως ο κλώνος του Ιωσήφ Στάλιν. Hθοποιός, χορευτής μπαλέτου και ταχυδακτυλουργός, ο οποίος έμοιαζε εκπληκτικά με τον δικτάτορα της Σοβιετικής Ένωσης και πολέμησε στα πεδία των μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου και τραυματίστηκε για να του προταθεί από τους μυστικούς πράκτορες του Στάλιν να γίνει ο σωσίας του.
Όπως λέει ο ίδιος, σήμερα πια 100 ετών, «ακόμα κι όταν ήμουν νέος οι φίλοι μου με κορόιδευαν ότι έμοιαζα με τον Στάλιν. Μόλις το μακιγιάζ μου ολοκληρώθηκε και έμαθα να μιμούμαι τις εκφράσεις του προσώπου του, ήμουν κυριολεκτικά εκείνος εκτός ίσως από τα αυτιά. Ήταν πραγματικά πολύ μικρά». Χωρίς πολλά λόγια ο Νταντάεφ καταχωρήθηκε ως νεκρός στα αρχεία του νοσοκομείου όπου βρισκόταν, ενημερώθηκε η οικογένειά του που τον έκλαψε ως νεκρό και ο ίδιος έγινε η σκιά του σκληρού ηγέτη. Οι φήμες θέλουν τον Νταντάεφ να ταξίδεψε στη Γιάλτα για τη διάσημη Διάσκεψη, στην οποία αποφασίστηκε η ίδρυση του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών και ότι ήταν αυτός που ήρθε σε επαφή με τους δημοσιογράφους και όχι ο Στάλιν. Ο Νταντάεφ αποκάλυψε τον ρόλο του το 2008 έπειτα από έγγραφη άδεια της ρωσικής κυβέρνησης. «Ακόμα τρέμω το φάντασμα του Στάλιν» είχε πει τότε, παρότι ο Στάλιν ήταν νεκρός ήδη 55 ολόκληρα χρόνια.
Διαφορετική χροιά φωνής
Ένας ακόμα ηγέτης που είχε όχι έναν, ούτε δύο, αλλά δεκάδες σωσίες ήταν ο Σαντάμ Χουσείν. Όπως λέγεται σε κανέναν από αυτούς δεν επιτρεπόταν να μιλάει, γιατί η φωνή του δικτάτορα του Ιράκ ήταν χαρακτηριστική και ο τονισμός συγκεκριμένων γραμμάτων στην ομιλία του τόσο έντονος που ήταν αδύνατον για κάποιον από αυτούς να τον μιμηθεί. Ο τρομερός και φοβερός υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, την περίοδο της δεύτερης επέμβασης στον Κόλπο το 2003, δεν είχε πειστεί από τίποτα από τα παραπάνω, γι’ αυτό και όταν ο Σαντάμ εκτελέστηκε δια απαγχονισμού μετά την καταδίκη του σε ιρακινό δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ζήτησε τεστ DNA για να πειστεί ότι ήταν αυτός.
Οι σωσίες του Σαντάμ ήταν πραγματικά πολλοί και παρότι με τα σημερινά τεχνολογικά μέσα είναι εύκολο να ξεχωρίσει κάποιος τις διαφορές, καθώς ένας εξ αυτών είχε πιο πλατύ πρόσωπο, άλλος πιο λεπτά χείλια και πολλά άλλα, όπως δηλώνει ο παθολόγος δρ. Ντιέτερ Μπούμαν από το πανεπιστήμιο του Σάαρλαντ, η CIA είχε επιστρατεύσει μέχρι και τη μονάδα σκιαγράφησης ψυχολογικού προφίλ για να καθορίσει εάν παρακολουθούσαν ή όχι τον σωστό άνθρωπο. Να σημειωθεί ότι παρότι ο Σαντάμ είχε αρνηθεί τη χρήση κλώνων του και στις 20 ανακρίσεις που του έκανε το FBI, αφότου συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 2003, ο Λατίφ Γιάχια που ήταν για τεσσεράμισι χρόνια ο σωσίας του γιου του Ουντάι και τον είχε γλιτώσει από αρκετές απόπειρες δολοφονίας του αποκάλυψε πολλά και ενδιαφέροντα στο βιβλίο του με τίτλο «I Was Saddam’s Son».
Η διαφορά στις λεπτομέρειες
Ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο παραπλάνησε επίσης πολλές φορές τη CIA με τους «πανομοιότυπούς» του. Πολλές από τις ιστορίες πίσω από αυτές αποκάλυψε στο βιβλίο του The Double Life of Fidel Castro, My 17 Years As Personal Bodyguard to El Lider Maximo (Η διπλή ζωή του Φιντέλ Κάστρο, Τα 17 χρόνια μου ως προσωπικός σωματοφύλακας του El Lider Maximo), το οποίο εκδόθηκε το 2015, ο αντισυνταγματάρχης Χουάν Ρεινάλντο Σάντεζ. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Κάστρο ταξίδευε πάντα με δεκατέσσερις φρουρούς κατανεμημένους σε τέσσερα οχήματα και πολλά όπλα σε διαφορετικά αυτοκίνητα, ενώ ένας γιατρός, ένας φωτογράφος και ο σωσίας του, ο Σιλβίνιο Αλβάρεζ, ο οποίος καθόταν στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου φορώντας ψεύτικη γενειάδα, ήταν στη συνοδεία του.
Ο Άλβαρεζ χρησιμοποιήθηκε όταν ο Κάστρο αρρώστησε το 1983 και το 1992. Τον πήγαιναν στην Αβάνα για να κάνουν τον λαό να πιστέψει ότι ο ηγέτης τους ήταν καλά. Για την ιστορία ο ίδιος ο Κάστρο είχε πάντα ανάμεσα στα πόδια του ένα σοβιετικό Καλάσνικοφ των 7.62 χιλιοστών, μαζί με πέντε γεμιστήρες φορτωμένους με τριάντα σφαίρες ο καθένας, ενώ ο σωματοφύλακας του έπρεπε να καταγράφει σε ένα σημειωματάριο όλες τις λεπτομέρειες της ζωής του, όπως ένα μπουκάλι που άνοιξε, ένα ποτήρι που γέμιζε και ένα αστείο που προκαλούσε τον γέλωτα. Όταν οι σελίδες του γέμιζαν, το μικρό βιβλίο δενόταν με σπάγκο, σφραγιζόταν με κερί και πήγαινε γραμμή στο προεδρικό μέγαρο για να φυλαχθεί για τις επόμενες γενιές.