Την προηγούμενη εβδομάδα ένας θεσμός με παράδοση – και άρα αγκυλώσεις – χιλιετιών επιχείρησε να πάρει μέρος στη συζήτηση για τη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου χρησιμοποιώντας έστω και φράσεις από τη γλώσσα της κοινωνίας του 21ου αιώνα.
Η εγκύκλιος που έστειλε η Ιερά Σύνοδος στις Μητροπόλεις είχε μερικά ψήγματα νεωτερισμού. Η Ιεραρχία επικαλέστηκε την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τη νομολογία του ΕΔΑΔ και μια δική της ερμηνεία του άρθρου 21 του Συντάγματος.
Ο ρασιοναλισμός του λόμπινγκ, βέβαια, χάθηκε εκεί που ο ανώτερος κλήρος ενημέρωσε χριστεπώνυμο πλήθος και κατώτερους κληρικούς πως για την Εκκλησία λογίζονται ως κατάλληλοι γονείς ένας άνδρας και μια γυναίκα που μπορούν να μεταφέρουν ταυτόχρονα το γενετικό τους υλικό σε ένα παιδί αλλά όχι δύο άνθρωποι ικανοί να του δώσουν αγάπη ή να το αναθρέψουν σωστά.
Οι τελευταίοι, κατά τα ιερατικά γραφόμενα, έχουν τα παιδιά σαν «αξεσουάρ». Οι άλλοι αναγνωρίζονται ως οικογένεια ακόμη κι αν δεν συμπεριφέρονται σαν τέτοια. Το πρώτο κήρυγμα κατά του δικαιώματος των ομόφυλων ζευγαριών στην τεκνοθεσία ακούστηκε ήδη από άμβωνος.
