Καρράς

Με το «Νύχτα ξελογιάστρα» έχουν γίνει μεγάλες «ζημιές» στα μαγαζιά. Ο στίχος και η μελωδία βγάζουν κάτι σαν βαρύ αναστεναγμό που απενοχοποιεί τις υπερβολές. Θα πέσει η πενιά στην πίστα και θα ακολουθήσει μία καταιγίδα από λουλούδια, ενώ διάφοροι τύποι, συχνά με το πουκάμισο εκτός παντελονιού, θα φέρουν τις βόλτες τους.

Το τραγούδι περιέχει και ένα κλείσιμο του ματιού προς Θεσσαλονικείς. «Πέστε την αγάπη μου να έρθει να με βρει». Γλώσσα σαλονικιά που μπορεί να σου κάνει εντύπωση αν δεν είσαι από εκεί, αλλά, μεταξύ μας, ο στίχος, ακούγεται πολύ πιο αυθεντικός. Είναι δυνατόν ο Καρράς να τραγουδούσε «πείτε στην αγάπη μου»; Ωστόσο ο έρωτας της πόλης με τον Καρρά φούντωσε όταν ήρθε η δεύτερη μεγάλη επιτυχία του. «Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω». Αυτό η Θεσσαλονίκη το εξέλαβε ως απάντηση στις αθηναϊκές Σειρήνες που καλούσαν τον τραγουδιστή να κεφαλαιοποιήσει την επιτυχία του στις μεγάλες πίστες. Και ο κόσμος το συζητούσε. Τότε ο Καρράς τραγουδούσε στο «Αβαντάζ», ένα μαγαζί στην Αγίου Δημητρίου. Μόνο που δεν είχαν στήσει μανουάλια για να του ανάβουν κερί.

Αλλά το ωραίο θέαμα, το αυθεντικό, το αληθινό, το cult, μπορούσες να το δεις μερικά χρόνια νωρίτερα, στα μέσα των ’80s, με την «εθνική Θεσσαλονίκης» που αποτελείτο από τους Καρρά, Μελά και Τερζή. Ο Καρράς είναι εκείνος που τύλιξε το βαρύ λαϊκό, το «σκυλάδικο», με τα σατέν της μεγάλης πίστας και της τηλεοπτικής προβολής. Το «σκύλος», ως παρατσούκλι, δεν τον χαλούσε. Και μια βραδιά, πίσω στα ’80s, που ο Δημήτρης Σταρόβας του έβγαλε ένα μπολ με σκυλοτροφή στην πίστα, ο Καρράς γέλασε με την καρδιά του. Ασφαλώς στο σουξέ που έκανε βοήθησε, πέρα από το ιδιαίτερο ηχόχρωμα (διόλου περίεργο να μην το άντεχες) και η απλότητα του χαρακτήρα, η λαϊκότητα και η αμεσότητα στην επαφή με το κοινό. Ο Καρράς ήταν ωραίος τύπος. Τον συμπαθούσες ακόμα και αν δεν μπορούσες να τον ακούσεις. Ηταν μοναδικός στην ιδιαιτερότητά του και τώρα το είδος του είναι σε έλλειψη.

Mail με black humor

Ηταν μία άσκηση black humor ή μία έμπνευση με εορταστική διάθεση; Για το ευχετήριο email της ΑΑΔΕ σας λέω που ήρθε στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο μια ανάσα πριν απ’ τα Χριστούγεννα. Επρόκειτο άλλωστε για τη μοναδική ανεξάρτητη Αρχή που έστειλε ευχές σε όλη τη χώρα. Βέβαια όταν σου έρχεται mail από την ΑΑΔΕ, ενστικτωδώς σκιάζεσαι, το μυαλό σου πάει κατευθείαν στο κακό.

Το μήνυμα όμως περιείχε σύνδεσμο που σε οδηγεί στο YouTube για να δεις ένα απλό βίντεο, στον τύπο της χριστουγεννιάτικης κάρτας, με το οποίο πληροφορείσαι ότι η Αρχή γίνεται όλο και καλύτερη – δεν ξέρω αν πρόκειται ακριβώς για τον ορισμό του αισιόδοξου μηνύματος. Το μήνυμα εστάλη σε εκατομμύρια παραλήπτες. Στο βίντεο έσπευσαν 130.000 από αυτούς. Και μόλις 1.700 δήλωσαν ότι τους άρεσε. Δυστυχώς τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα. Κακώς. Θα είχαν τόσο χάζι οι απαντήσεις…

Από το πίσω κάθισμα

Το μόνο που λείπει είναι να προσθέσει κάποιος στα ρεπορτάζ τον «Μολώχ της ασφάλτου», όπως παλαιότερα. Αλλά τότε λέγαμε ότι έφταιγαν οι δρόμοι. Εμπαινες στον Αγιο Κωνσταντίνο, που ξεκινούσε το πέταλο του Μαλιακού και δεν ήξερες αν θα βγεις στη Στυλίδα. Σήμερα δεν σκοτώνονται στις εθνικές οδούς, που πλέον ικανοποιούν τις προϋποθέσεις ασφαλείας, αλλά στις πόλεις. Οι λόγοι είναι δύο.

Η επιπολαιότητα των οδηγών και η ακαταλληλότητα των οχημάτων. Βλέπω φωτογραφίες από ένα τροχαίο. Ο πιτσιρικάς βούτηξε στην Αχερουσία καβάλα σε ένα «φτιαγμένο» παλιό αυτοκίνητο. Ενας άπειρος οδηγός οδηγούσε αυτοκίνητο με μεγάλη ιπποδύναμη, χωρίς ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας. Και το ίδιο δευτερόλεπτο του έφυγε και το τιμόνι και η ζωή μέσα από τα χέρια. Θα γραφτούν πολλά, πάλι, περί εκπαίδευσης των νέων οδηγών. Σωστά. Ομως κάποια πράγματα δεν τα μαθαίνεις από τον δάσκαλο οδήγησης, αλλά από τον γονιό σου. Από εκείνον που σου επιτρέπει να χοροπηδάς στο πίσω κάθισμα ενώ κάνει σφήνες και μοιράζει μούντζες.