Ο πρώτος έγινε γνωστός εδώ χάρη στα «πακέτα» που έφεραν το όνομά του – τα πακέτα που έστειλαν πολύ ευρωπαϊκό χρήμα στη χώρα και άρα προκάλεσαν μεγάλη συμπάθεια για την Ενωση. Ο δεύτερος μισήθηκε επειδή θεωρήθηκε εκδικητής, ένας βόρειος προτεστάντης με βλοσυρό ύφος, ο οποίος επέλεξε κι επέβαλε τη σκληρή λιτότητα – παρότι όλοι οι ευρωπαίοι εταίροι είπαν «game over» στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Οι αποχαιρετισμοί που γράφτηκαν στα ελληνικά για τον Ζακ Ντελόρ απευθύνθηκαν σε έναν ιδρυτή πατέρα της ΕΕ. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατηγορήθηκε και μετά θάνατον σαν «γεράκι» που δεν θα το κρίνει καλά η ιστορία. Κι όμως, οι δύο άνδρες που πέθαναν προχθές υπήρξαν εξίσου ευρωπαϊστές. Με διαφορετικό τρόπο αναμφίβολα. Αλλά με το ίδιο πάθος και παρόμοια πίστη στην ανάγκη μιας βαθύτερης ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Ο Γερμανός, ο οποίος κυριάρχησε στα Eurogroup για χρόνια και υπήρξε θιασώτης του Grexit, ας πούμε, έβλεπε ένα «τάιμ άουτ» της Ελλάδας ως το μέσο που θα έφερνε τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες πιο κοντά – η ιστορία ευτυχώς δεν επαλήθευσε τη θέση του.