Το 2023 ήταν το «annus horribilis» για τον ΣΥΡΙΖΑ από πάσης απόψεως και τους αποχαιρέτησε με μια τελευταία δυσάρεστη έκπληξη: την είδηση ότι το κόμμα υποχρεώθηκε να δανειστεί περίπου 250.000 για να αντεπεξέλθει στις ανάγκες των εορτών και μάλιστα τα δανείστηκε από τον ίδιο τον αρχηγό του. Ο κ. Κασσελάκης τα πήρε από τον προσωπικό λογαριασμό του και τα μετέφερε, ως δάνειο, στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν έγινε με όλους τους τύπους (χαρτιά, υπογραφές κ.λπ.) ή ατύπως δεν έχει και πολλή σημασία, αφού ουσιαστικά ο Στέφανος δάνεισε στον Στέφανο. Το κωμικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ η συναλλαγή έπρεπε κανονικά να έχει μείνει κρυφή, διότι προδίδει την εσωτερική μιζέρια του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι εγκέφαλοι παρά τω προέδρω διοχέτευσαν την είδηση στα ΜΜΕ, με τον σκοπό να αναδείξουν οι αφελείς τη γενναιοδωρία του αρχηγού.
Στην πραγματικότητα, έγιναν ρεζίλι όλοι τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατ’ αρχάς, επειδή η οικονομική δυσπραγία φανερώνει μια άλλη πτυχή της κρίσης που τον οδηγεί σε διάλυση ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε δραματική συρρίκνωση της δύναμής του. Επειτα, οι φωστήρες που έκαναν τη διαρροή, διότι η πράξη τους προδίδει την ευήθεια και την ανεπάρκειά τους. Τέλος, εκτίθεται ο δανειστής, δηλαδή ο ίδιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, διότι ποτέ δεν περίμενα ότι θα βρεθεί κάποιος να του φάει λεφτά.
Θέλω να πω ότι, με βάση τα όσα γνωρίζουμε για τον πρότερο βίο του κ. Κασσελάκη, αλλά και από τον άνθρωπο που όλοι βλέπουμε μπροστά μας και μπορούμε να κρίνουμε, δεν θα τολμούσα ποτέ, μα ποτέ, να φανταστώ ότι θα μπορούσε να βρεθεί κάποιος να του φάει λεφτά! Με τον κίνδυνο μάλιστα να παρεξηγηθώ, θα τολμήσω να πω ότι το αντίθετο θα θεωρούσα ως πιθανότερο, αν δεν γνώριζα βέβαια πόσο έντιμος, αγνός και ανιδιοτελής είναι ο κ. Κασσελάκης. Το λέω αυτό, όμως, για να σας δώσω να καταλάβετε πόσο καπάτσο θεωρώ τον κ. Κασσελάκη. Εντούτοις, να που βρέθηκε κάποιος και, μετά συγχωρήσεως, του σούφρωσε 250 χιλιάδες! Ευτυχώς τουλάχιστον που ο επιτήδειος αυτός είναι ο εαυτός του – είναι μια παρηγοριά αυτό.
Είναι εμφανές πάντως ότι ο πρόεδρος δεν τραβάει. Οχι μόνο δεν καταφέρνει να δώσει ένα καθαρό πολιτικό στίγμα, αλλά ταλαντεύεται από το ένα άκρο στο άλλο, βαθαίνοντας ακόμη περισσότερο τη σύγχυση. Τον είδαμε, φέρ’ ειπείν, να κάνει ένα λάθος αδικαιολόγητο, για κάποιον που επαίρεται ότι γνωρίζει αγγλικά καλύτερα από τον Μητσοτάκη, ισχυριζόμενος αναληθώς ότι η κυβέρνηση προτίθεται να φέρει 250.000 μετανάστες από το Πακιστάν. Τον παρέσυρε, φαίνεται, η υπεροψία και η επιπολαιότητά του. Ομως, όταν ήλθε η διάψευση, αντί να προσπεράσει την γκάφα και να πάει παρακάτω (άλλη μια στις τόσες, τι έγινε;), εκείνος επέμεινε στον ισχυρισμό του, με αποτέλεσμα επί δύο ημέρες ο ΣΥΡΙΖΑ να ακούγεται σαν φερέφωνο του Βελόπουλου στο Μεταναστευτικό.
Συγχρόνως, στο θέμα της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων (όπως αυτά στα οποία σπούδασε ο ίδιος) δηλώνει αντίθετος και μάλιστα «από την πρώτη στιγμή»! Για την ακρίβεια, από τη δεύτερη, γιατί την πρώτη φορά που μίλησε για το θέμα, ως υποψήφιος πρόεδρος ακόμη, ήταν υπέρ. Μετά το γύρισε, για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε.
Βλέπουμε, δηλαδή, ότι επί Κασσελάκη όχι μόνο δεν λύνονται οι αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εντείνονται κατά τρόπο γελοίο. Λυπάμαι που το λέω, επειδή με τον κ. Κασελάκη έζησα (όπως και όλοι μας, πιστεύω) στιγμές ασύλληπτες, στιγμές που τη μοναδικότητα τους ποτέ δεν θα καταφέρει κανείς να εξηγήσει σε κάποιον ξένο, δυστυχώς όμως η διάγνωσή μου είναι ότι αυτό που ξεκίνησε με τόσα γέλια θα τελειώσει με δάκρυα. Με στενοχωρεί να το λέω, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετική έκβαση. Γι’ αυτό, λοιπόν, θα συνιστούσα στους οικείους του προέδρου, τον Τάιλερ, τη Φάρλη και, πρωτίστως, στον πατέρα του, ο οποίος τον υπεραγαπά, να φροντίσουν ώστε ο Στέφανος να πάρει πίσω το ποσό που δάνεισε στο κόμμα. Είπαμε να παίξουμε, να διασκεδάσουμε, να χαρούμε τη δημοσιότητα, όχι όμως να βάλουμε κι από την τσέπη μας!
