Αφού απολαύσαμε ή γεύματα λουκούλλεια ή επινοήσεις μέτριας μαγειρικής – σε κάθε περίπτωση με υπερτιμημένη την αξία τους –, ήπιαμε αφρώδεις οίνους και καταναλώσαμε άφθονα αλκοολούχα ποτά για να νιώσουμε ότι οι τελευταίες μέρες του χρόνου άξιζε να είναι ξεχωριστές, προσπαθήσαμε ακόμη περισσότερο να δείξουμε ανθεκτικότητα για την τελευταία μεγάλη δοκιμασία: τη βασιλόπιτα. Η κοπή της οποίας ως χάπενινγκ χαρίζει την προσμονή του τυχερού κομματιού. Στην ψίχα του μέσα κρύβεται το νόμισμα που θα τα αλλάξει όλα. Προς το καλύτερο. Και αυτή η ανακάλυψη της στιγμιαίας χαράς, που φέρνει απογοήτευση στους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες, το έθιμο λέει να δίνει συνέχεια σε ανταλλαγές ευχών. Παύση…
Να ευχηθείς τι; Μια αλυσίδα κλισέ εννοιών που σφίγγονται στον λαιμό και δεν τολμούν να προφέρουν τα χείλη; Υγεία, η ταλαίπωρη και η παραμελημένη, σωματική και ψυχική; Από ό,τι μας πληροφόρησαν οι απολογισμοί των μίντια του δυτικού κόσμου, της ευτυχίας το αντίκρισμα πλάθεται με ένα μείγμα χημικών ουσιών πολύ επιβαρυντικό για τις κοινωνίες που καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αντικαταθλιπτικών σκευασμάτων. Να μιλήσεις για αγάπη άδολη σε νέες υπάρξεις που κρύβουν στην αγριάδα της αργκό και στην εκκεντρικότητα των εμφανίσεών τους την ακατάσχετη ανασφάλειά τους; Να τους πεις για κατανόηση. Να υποσχεθείς επανεκκίνηση. Να συμφωνήσεις, υποχωρήσεις, ακούσεις, συνομιλήσεις. Να μην αδιαφορήσεις και να δεις. Να παρατηρήσεις. Και να μην εφησυχάσεις πως οι άλλοι θα έχουν αντοχές για να μιλήσουν για τους άλλους.
Μια καδένα αστραφτερή είναι οι ευχές μας κάθε νέα χρονιά που προστίθεται στη ζωή μας. Είναι κρίκοι που λάμπουν και φωτίζουν τις δύσκολες συναισθηματικές πραγματικότητες που συνοδεύουν την προσωπική ανάπτυξη καθενός και καθεμίας από εμάς. Ισως κάθε μέρα που περνά θαμπώνει αυτούς τους κρίκους-ευχές που γίνονται ψίθυροι για να διώχνουν σύννεφα αποθάρρυνσης, φορτία αυτοκατηγοριών, τον φόβο για το άγνωστο. Εως ότου αυτό που μένει είναι ήχοι, ψελλίσματα ελπίδας. Οτι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Και πάλι από την αρχή. Καλή χρονιά!
