Τραβούμε εμπρός

Είναι φανερό πως ο Ελληνισμός εξελίσσεται ραγδαία: κάποτε όλη η Ελλάδα ακουμπούσε στο φέρετρο του Κωστή Παλαμά ενώ τώρα σ’ ενός λαϊκού τραγουδιστή. Το ίδιο δείχνει και η θεαματική αύξηση των τροχαίων, το ότι οι τσιγγάνοι έγιναν Ρομά χωρίς να μειωθούν οι κλοπές καλωδίων, χαλκού και σκευών από μπακίρι κι ότι επιτέλους σε λίγο θα ψηφιστεί ο γάμος και η υιοθεσία για τους ΛΟΑΤΚΙ, οπότε θα λυθεί κι αυτό το μεγάλο πρόβλημα. (Συν το ότι άρχισαν να μετρούν και οι τριετίες).

Επισήμως, δηλαδή, πάμε πολύ καλά. Μας επαινούν οι ξένοι και μας δοξάζουν τα ξένα περιοδικά.  Και είναι αλήθεια πως η χώρα σταθεροποιήθηκε, εθνικώς είμαστε δυνατοί και τα οικονομικά μας είναι ισχυρά: έχουμε πλέον τη δυνατότητα να δίνουμε επιδόματα περισσότερα απ’ όσα δίνει η Βενεζουέλα, κι αυτό είναι μια ευφυής κίνηση του κ. Μητσοτάκη – αλίμονο αν άφηνε στα χέρια άλλων την εν λόγω πρακτική. Κι όποιος πιστεύει πως οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να σταθεί χωρίς ένα έστω μικρό ποσοστό λελογισμένου λαϊκισμού, κάνει λάθος, απατάται εντελώς γύρω απ’ την ανθρώπινη φύση. Διότι όπως λέει και η σοφή παροιμία, ακόμα κι ο βασιλιάς το θέλει το δώρο του.

Εξελισσόμαστε: έχουμε μονοποικιλιακή εξουσία ενώ η αντιπολίτευση παίζει απλά τον ρόλο της φωτοσκίασης στα δρώμενα – άντε το πολύ να διαμαρτυρηθεί για τη ροζ σημαία μιλώντας για λογοκρισία. Σωστά. Αλλά μιλούν δηλαδή για λογοκρισία μέχρι και τα κόμματα τα οποία διατηρούν κομματικές εφημερίδες που από τη φύση τους ενσαρκώνουν τον ορισμό της πιο  εγγαστρίμυθης λογοκρισίας.

Ο Ζαν Πιερ Κασέλ που είναι κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων έδωσε και ιδιωτικό δάνειο 250.000 δαρεικούς για να πληρωθούν μισθοί και δώρα – κατά το «εγώ με τον παρά μου, βοηθώ και την κυρά μου». Ωραίο πράμα η ιδιωτικοποίηση ιδίως αν επισήμως υποστηρίζεις με πάθος τον κρατισμό – ο ηγέτης, ωστόσο, φέρθηκε μαρξιστικά: ελέγχει έτσι στο κόμμα τα μέσα παραγωγής. Κασσελοποίησε τα μέσα παραγωγής. Αρα πάλι μιλάμε για πρόοδο, για ραγδαία εξέλιξη στη μαρξιστική σκέψη κι όποιος δεν το κατάλαβε ας τον φάει ο λύκος.

Βέβαια ο νέος πρόεδρος που δεν αφήνει κανέναν χωρίς επίσκεψη σίγουρα θα έχει στενοχωρηθεί που είναι στις ΗΠΑ και δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στο μέγα προσκύνημα για τον λαϊκό τραγουδιστή – δεν πειράζει, διότι εν προκειμένω διέσωσε την τιμή όλης της αντιπολίτευσης ο κ. Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ, που παρέστη κι έκανε και θερμές δηλώσεις που τιμούν δεόντως τον ελληνικό πολιτισμό.

Από κηδεία σε κηδεία εξελισσόμαστε ραγδαίως. Θα πεις και ο Ανδρέας σύχναζε στη Ρίτα Σακελλαρίου (Ιστορία μου, αμαρτία μου), αλλά το κατανοούμε διότι τουλάχιστον εκείνος εκτιμούσε και τον Βασίλη Τσιτσάνη. Με την ευκαιρία: αν ζούσε ο Βασίλης Τσιτσάνης και έφευγε αυτές τις μέρες τι θα γινότανε, άραγε; Αναλογικά θα έπρεπε να κηρυχθεί πένθος σαράντα ημερών στη χώρα, οι σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες, να ολοφύρεται ο λαός για δυο μήνες ακατάπαυτα και το μοιραίο γεγονός να εσωτερικευθεί ως αίσθημα ανάλογο εκείνου της  Μικρασιατικής Καταστροφής. Με βάση το τι συμβαίνει στις μέρες μας, ο βάρδος θα δικαιούνταν έναν τέτοιον αποχαιρετισμό. (Ευτυχώς έφυγε σε λιγότερο φιλοπενθείς καιρούς).

Βέβαια δεν πρέπει να κάνουμε τέτοιες αναφορές για να μην παρεξηγηθούμε σε τόσο εθνικώς επικίνδυνα θέματα. Είναι σαν κάποιος αιρετικός να δηλώνει πως δεν τον συγκλονίζει αρκετά ο Καζαντζίδης. Μα, είναι δυνατόν; Δεν πρέπει να λέγονται αυτά συχνά και δημοσίως, μήπως πικραθεί κόσμος – διότι, του επίσημου κορέκτ, έχει προηγηθεί από χρόνια το αυστηρό κορέκτ κάποιας ιδιότυπης λαϊκότητας κι όποιος έχει άλλη άποψη περί του τι όντως είναι λαϊκό και πώς αυτό ορίζεται, πληρώνει τη νύφη της αντιδημοφιλίας. (Αντε κούρευε πατσές, ρε μάγκα).

Πάντως εξελισσόμαστε ραγδαία. Να, τώρα, με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα αρχίσουν πάλι οι επαναστατικές πιλάτες, θα θαυμάσουμε διάφορους τσιρλίντερς της εναντίωσης να παρελαύνουν με τα σημαιόξυλα σε τέλειες φάλαγγες κι αγκαζέ. Βρέθηκε πάλι το ιδανικό. Ενας σκοπός. Οπότε θα ξεκινήσουν πάλι οι χοροί, πανομοιότυποι, με τα ίδια συνθήματα, τα ίδια ρεφρέν, το ίδιο προκάτ πάθος, αλλά τώρα κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων τα οποία θα αποκλείουν το ιδεολογικό παιδομάζωμα που γινόταν ως τώρα στα κρατικά ιδρύματα. Υπάρχει κίνδυνος να μειωθεί η νέα κομματική πελατεία κι αυτό είναι απαράδεκτο για τον προϋπολογισμό. Επομένως θα ξαναρχίσουν αναπόφευκτα οι παλιές τελετές, οι ντουντούκες, και οι μολότοφ πάλι θα διαλάμψουν. (Υπάρχουν άνθρωποι που δεν βαριούνται ποτέ με όλα αυτά).

Εξελισσόμαστε, με την έννοια πως ένα μέγα μέρος του πληθυσμού θέλει να πάει προς τα μπροστά, κι ένα μέρος μάλλον προς τα πίσω. Θα είναι πάντως μια καλή χρονιά, με τους πολέμους της, την κλιματική αλλαγή, τα πράσινα τιμολόγια, τα μπλουζάκια του Κασελάκη και τα λαμπρά πρωινάδικα. Κάτι θα τσιμπήσουμε και με τις αυξήσεις. Είμαστε καλά κι αν δεν προκύψει κανένας απρόβλεπτος Αρμαγεδδών, καμιά Δευτέρα Παρουσία, ή τίποτε πόλεμος των άστρων, όλα θα ρολάρουν αισίως. Δεν μας έπεσε και φέτος το κρατικό λαχείο, ούτε το Τζόκερ, αλλά δεν πειράζει. Πώς το λέει ο Αλεξανδρινός: Και τέλος πάντων, να, τραβούμε εμπρός.