Ούτε καν ένα ανθυπομειδίαμα δεν άξιζε. Τετριμμένο, χιλιοειπωμένο και βαρετό το αστείο ότι θα κατεδαφιστούν τα αυθαίρετα. Μπορεί, δεν λέω, σε κάποιους νεότερους να ακούγεται διασκεδαστικό, είναι όμως επειδή δεν έχουν βαρεθεί ακόμη να το ακούνε, όπως εμείς οι παλαιότεροι. Οποιοσδήποτε όμως έχει τη συνολική θεώρηση του προβλήματος αντιλαμβάνεται ότι, ρεαλιστικά, το ζήτημα δεν λύνεται. Ευκολότερα μπορώ να φανταστώ τον γάμο των ομοφύλων να υιοθετείται από την Εκκλησία και για τις τάξεις των ιερωμένων της ή, για να πω κάτι ακόμη πιο τρελό, ευκολότερα φαντάζομαι πρωθυπουργό της Ισπανίας τον Στέφανο Κασσελάκη (επειδή γνωρίζει ισπανικά), παρά να φανταστώ το τέλος της αυθαίρετης δόμησης ή, πολύ περισσότερο, την κατεδάφιση αυθαιρέτων! Τι λέμε τώρα;

Ομως το θέμα μου δεν είναι το νομοσχέδιο, ούτε το πρόβλημα που υποτίθεται ότι θεραπεύει. Εκείνο που με ενοχλεί είναι η επανάληψη του χιλιοειπωμένου αστείου, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια αναζωογόνησής του, ακόμη και όταν υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Λόγου χάρη, κάποιος περιέλαβε στο νομοσχέδιο (για πλάκα, φαντάζομαι) την πρόβλεψη ότι τα αυθαίρετα θα εντοπίζονται από drones. Φοβερή ιδέα, μένει όμως ανεκμετάλλευτη. Αφού λοιπόν μπλέκεις και drones στο σενάριο, βάλε τα τουλάχιστον, βρε αδερφέ, να κατεδαφίζουν τα αυθαίρετα! Η τεχνολογία υπάρχει και, εξαιτίας των πολέμων, είμαστε όλοι εξοικειωμένοι μαζί της. Φτιάξε το λοιπόν το παραμύθι, πες, π.χ., ότι ήδη αναπτύσσεται συνεργασία με το Ισραήλ για την προμήθεια των drones, πες ότι θα έχουν τη δυνατότητα να εμφανίζονται και νύχτα, διότι θα έχουν προβολείς και μεγάφωνα, με τα οποία θα προειδοποιούν τους ενοίκους να απομακρυνθούν μέσα σε ένα λογικό χρονικό διάστημα – ας πούμε 4 λεπτά, άντε 5, για να μη μας πούνε τσιγκούνηδες. Θέλω να πω με όλα αυτά, πλούτισε το αστείο, δούλεψέ το, «sex it up», που λένε οι Αμερικανοί, για να το ευχαριστηθούμε και να γελάσουμε τουλάχιστον. Τόσο πια λείπει η φαντασία;

ΤΟΣΟΔΟΥΛΙΔΗΣ

Ο προχθεσινός ανασχηματισμός στην Κύπρο επιβεβαίωσε το πολιτικό μέγεθος του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης υποχρεώθηκε να επισπεύσει τις αλλαγές προσώπων στην κυβέρνησή του, παρότι είχε δεσμευτεί ότι δεν θα έκανε ανασχηματισμό προτού συμπληρωθούν 18 μήνες κυβερνητικής θητείας. Ηταν όμως τόσο ατυχείς οι αρχικές επιλογές του, ώστε δεν μπορούσε να περιμένει – φέρ’ ειπείν, ο αντικατασταθείς υπουργός Αμυνας ήταν ένας υποστηρικτής του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, δηλαδή ζούσε ο άνθρωπος στον προηγούμενο αιώνα. Οι ατυχείς επιλογές προσώπων οπωσδήποτε αντανακλούν τις ικανότητες εκείνου που τα επέλεξε, όμως δεν είναι αυτό το μείζον, αλλά ο χειρισμός και η μεθόδευση της υπόθεσης εκ μέρους του κ. Χριστοδουλίδη.

Για να μη γίνει κακός με όσους ήθελε να απομακρύνει, έγινε κάκιστος. Αντί να τους το πει ευθέως, διοχέτευσε πρώτα τη φημολογία στον Τύπο, μήπως και φιλοτιμηθούν να φύγουν μόνοι τους. Τους εξευτέλισε δηλαδή, επειδή δεν μπορούσε να γίνει σκληρός μαζί τους. Σαδιστικός μπορεί να γίνει ο πρόεδρος, σκληρός όχι. Το άλλο χαρακτηριστικό ήταν το «spin» (έτσι λέμε πια την προπαγάνδα) των συνεργατών του κ. Χριστοδουλίδη στα ΜΜΕ, που υπενθύμιζαν ότι οι απομακρυνθέντες δεν ήταν η πρώτη επιλογή του προέδρου, αλλά επιλογή ανάγκης, καθώς οι πρώτοι που είχε υπ’ όψιν του αρνήθηκαν το χαρτοφυλάκιο που τους προσέφερε. Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι σας είχα υποσχεθεί παπάκι στον φούρνο με πολέντα και τρούφα, αλλά δεν βρήκα τα υλικά στην αγορά, οπότε βολευτείτε τώρα με τοστάκι με χοιρινή ωμοπλάτη. Αυτά, θέλω να πω, δεν είναι δικαιολογίες, είναι γελοιότητες. Σε τελευταία ανάλυση, στον κ. Χριστοδουλίδη ανήκει η ευθύνη για την άρνηση των ικανών, επειδή αυτός τα έσπασε με το κόμμα του για χάρη της προσωπικής φιλοδοξίας του. Τελικά όμως, το δείχνει και ο ανασχηματισμός, αυτό είναι το πραγματικό μέγεθος του κ. Χριστοδουλίδη: Τοσοδούλης ή, μάλλον, Τοσοδουλίδης…

ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΖΩΗ

Διαβάζω ότι ο Μπρέιβικ, ο νορβηγός νεοναζί που δολοφόνησε 77 ανθρώπους το 2011, δεν αντέχει άλλο ύστερα από 12 χρόνια στην απομόνωση και ζητεί από τις Αρχές, μέσω του δικηγόρου του, να παύσει το καθεστώς της απομόνωσής του, επειδή, λέει, «έχει χάσει την επιθυμία του να ζει»! Καταπίνω την πρώτη σκέψη που κάνω, επειδή είναι ακατάλληλη και για ενηλίκους, και προχωρώ στη δεύτερη: Και ποιος τον εμποδίζει να αυτοκτονήσει; Καλύτερα θα είναι έτσι για όλους…

Τελευταία Νέα