Αν αποδεχτούμε ότι οι σύγχρονες κοινωνίες αλλάζουν κι αν συνομολογήσουμε ότι δεν θα γυρίσουμε πίσω και δεν θα προσπαθήσουμε να ζήσουμε όπως ζούσαμε τη δεκαετία του 1960, είναι εύλογο ότι πρέπει να δούμε με σημερινά μάτια το αίτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Δεν θα είμαστε οι πρώτοι. Στην Αμερική είναι μια φυσιολογική διαδικασία, όπως και σε περίπου είκοσι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στο κάτω κάτω, ο γάμος δυο ομόφυλων δεν είναι παρά μια νομική σύμβαση – το διευκρίνισε χθες, μιλώντας στην κρατική τηλεόραση, και ο πρωθυπουργός.

Κινδυνεύει η οικογένεια αν ψηφιστεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών; Είναι λάθος ακόμα και η ερώτηση. Η Αγία Οικογένεια την οποία είχαν περί πολλού οι συντηρητικοί τον προηγούμενο αιώνα δεν υπάρχει πια. Εχει σκορπίσει. Δεν τη συντηρούν ούτε ο (όποιος) πνευματικός δεσμός, ούτε οι αξίες που (λέγεται ότι) έκαναν βαθιά τη συγκρότησή της, ούτε οι κοινωνικές συνθήκες. Η χρεοκοπία της μετριέται καθημερινά στο αστυνομικό δελτίο. Οι κοινωνίες μας δεν έχουν άλλη επιλογή από έναν νέο τύπο οικογένειας, που θα προϋποθέτει την αγάπη και τον αλληλοσεβασμό. Κι αυτά δεν βρίσκονται στη μηχανική αναπαραγωγή ενός ήδη χρεοκοπημένου μοντέλου σχέσεων.

Εχουν δίκιο να αντιδρούν διάφοροι συντηρητικοί; Καταρχήν, ας παραδεχτούμε ότι ο γάμος είναι κατεξοχήν συντηρητική επιλογή: η συμβίωση προϋποθέτει σε ένα βαθμό περιστολή της ελευθερίας που έχει η ανεξάρτητη ζωή. Κατά δεύτερον, έχουν δικαίωμα να αντιδρούν οι πάντες, είτε συντηρητικοί είτε μη συντηρητικοί, επειδή οι κοινωνίες μας θεμελιώνονται στη διαφωνία. Από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός δήλωσε το αυτονόητο, ότι κάθε βουλευτής θα αποφασίσει μόνος του μια που η συγκεκριμένη ψήφος είναι υπόθεση των συνειδήσεων των βουλευτών, η ψήφιση του νόμου είναι ευθύνη συλλήβδην της εθνικής αντιπροσωπείας. Είναι όμως ευθύνη των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Αριστεράς να επιτρέψουν στους βουλευτές τους να ψηφίσουν έναν νόμο εκσυγχρονιστικό και να μην κάνουν στείρα αντιπολίτευση στερώντας από την κοινωνία ένα απαραίτητο νομοθέτημα. Κάτι αντίστοιχο, άλλωστε, είχε κάνει και η ΝΔ όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης – το οποίο δεν ψήφισαν ο συγκυβερνήτης Καμμένος και πολλοί βουλευτές του.

Δικαιούνται διάφοροι ιεράρχες, όπως ο νέος Παναγιώτατος Θεσσαλονίκης, να έχουν λόγο επί του νομοσχεδίου; Ως πολίτες, όλοι δικαιούνται να έχουν λόγο. Αλλά όταν ο λόγος εκφωνείται από άμβωνος στο όνομα της ορθοδοξίας, είναι απλώς προσπάθεια χειραγώγησης του ποιμνίου. Ούτως ή άλλως, η Εκκλησία δεν εμπλέκεται στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, επειδή είναι κοσμική υπόθεση και όχι του Θεού.

Εχουν δικαίωμα τα ομόφυλα ζευγάρια, άντρες ή γυναίκες, στην τεκνοποιία; Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα που απορρέουν από τη σύμβαση του γάμου για όλα τα ζευγάρια, και για τα παιδιά. Το θέμα της παρένθετης μητρότητας, που έθιξε ο πρωθυπουργός αποκλείοντας τα ζευγάρια ανδρών, προφανώς για να αποφευχθεί η εμπορευματοποίηση της τεκνοποιίας, θα έπρεπε να έχει τις αυστηρές προϋποθέσεις υπό τις οποίες είναι δυνατή η προσφυγή σε παρένθετη μητέρα από ζευγάρια διαφορετικού φύλου, όπως ισχύει τώρα. Η εξέλιξη στην κοινωνία δεν έχει νόημα να σημαίνεται από εξαιρέσεις, αλλά από ένα πλαίσιο κοινό για όλους.

Με άλλα λόγια, ας πορευτούμε ψύχραιμα στον καινούργιο κόσμο που ενσωματώνει και καταργεί τις διακρίσεις. Είναι καλύτερα για όλους.

Τελευταία Νέα