Το πρόσωπο

Ενας πολύ σημαντικός επιχειρηματίας, με διεθνή δραστηριότητα και χαμηλό κοινωνικό προφίλ, έλεγε πριν από λίγες μέρες στην παρέα του ότι το πολιτικό σκηνικό, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, είναι επιζήμιο για τη χώρα. Χρειάζεται, κατά τη γνώμη του, να συγκροτηθεί επειγόντως ένας αξιόπιστος αντιπολιτευτικός πόλος στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Εντάξει, δεν χρειάζεται να είσαι πολυεκατομμυριούχος για να το καταλάβεις αυτό. Το βλέπουμε γύρω μας. Αυτός είναι και ο λόγος που, όταν εμφανίστηκε ο Στέφανος Κασσελάκης, κάποια τζάκια τον αντιμετώπισαν θετικά, μέχρι βέβαια να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι ορισμένα επιχειρηματικά συμφέροντα θα ήθελαν έναν ισχυρό αντιπολιτευτικό πόλο προκειμένου να υπενθυμίζουν στην κυβέρνηση ότι υπάρχει διαθέσιμη εναλλακτική λύση.

Συνεπώς, αν ο Αλέξης Τσίπρας κάνει την κίνηση για την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα, είναι απολύτως βέβαιο ότι στην αρχή θα βρει ανταπόκριση και ενίσχυση. Και ο ίδιος συχνά συνομιλεί με επιχειρηματίες, έχει την πλήρη αίσθηση του κλίματος και των πολιτικών ευκαιριών που προσφέρει. Τα περί ενεργοποίησής του δεν είναι αποτέλεσμα καφενειακής φημολογίας. Οι ίδιοι οι στενοί του συνεργάτες τροφοδοτούν δημοσιεύματα και συζητήσεις. Το περίγραμμα του σεναρίου είναι ήδη στο χαρτί. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίζεται στις ευρωεκλογές, εγείρεται θέμα ηγεσίας, τα διαλυτικά φαινόμενα πυκνώνουν και έρχεται ο Τσίπρας για να καλέσει σε συστράτευση του χώρου υπό ένα νέο σχήμα.

Συγγνώμη που θα το πω, αλλά στην καλύτερη περίπτωση όλο αυτό, που ακούγεται λογικό, θα είναι αδιάφορο. Στη χειρότερη, ενδεχομένως να πάρουν τον Τσίπρα στην πλάκα. Και, φυσικά, μία πρόσκληση συμπόρευσης στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αν διατυπωθεί από τον Τσίπρα, θα αφήσει το ΠΑΣΟΚ εκτός συζήτησης. Κοινώς θα προκύψει ένα καινούργιο ανακάτεμα της τράπουλας, αλλά οι άσοι θα μείνουν στα χέρια του Μητσοτάκη. Διότι, εξ όσων μας δείχνουν και οι μετρήσεις, μπορεί να υπάρχει κλίμα δυσφορίας, ειδικά για την ακρίβεια, αλλά δεν ακούς από κανέναν ότι περιμένει τον Τσίπρα για να μας σώσει. Να το πούμε αλλιώς για να γίνει πιο κατανοητό; Είναι ωραία και ενδιαφέρουσα η ιδέα για μία μεγάλη και ενιαία Κεντροαριστερά. Μόνο που της λείπει το πρόσωπο.

Οι Star της ημέρας

Oι Ολλανδοί Γκερντ και Ντολφ είναι το πρώτο ομόφυλο ζευγάρι, παγκοσμίως, που τέλεσε γάμο, το 2001 στο Αμστερνταμ. Την ίδια μέρα, παντρεύτηκαν άλλα τρία ζευγάρια ομοφύλων. Και οι τέσσερις γάμοι έχουν αντέξει στον χρόνο. Τώρα αν σας ενοχλεί το χαμόγελό τους, το πρόβλημα είναι, στα αλήθεια, δικό σας, όχι δικό τους.

Η τιμωρία του βιαστή

Η ψηφοφορία στα social περιγράφει και το θυμικό των περισσότερων που ασχολούνται με το φονικό στον Βόλο. Αν αποδειχθεί ότι το θύμα βίαζε την κόρη του δράστη, τότε καλώς ο πατέρας σήκωσε το όπλο και πυροβόλησε τον κουνιάδο του στο κεφάλι. Η υπόθεση βέβαια είναι προκλητικά ιδανική για τις τηλεοπτικές εκπομπές κοινωνικού ενδιαφέροντος. Καταθέτεις προσχηματική άποψη περί αυτοδικίας και μετά δίνεις απαλή πάσα προς τους τηλεθεατές ώστε να δικαιώσουν τον δράστη. Και θα το κάνουν με άγρια χαρά.

Υπάρχουν δύο λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Ο πρώτος λόγος αφορά την ενστικτώδη ροπή των ανθρώπων προς την αυτοδικία. Αλλωστε για αυτό ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες, ώστε να περιορίζονται αυτού του είδους οι ενορμήσεις. Ο δεύτερος λόγος αφορά τον χαμηλό δείκτη εμπιστοσύνης προς τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Λίγοι πιστεύουν ότι ο βιαστής παιδόφιλος θα τιμωρείτο στον βαθμό που του άξιζε. Και αυτό δεν είναι κοινωνικό θέμα. Είναι αυστηρά πολιτικό.

Τα κορδόνια του Μητσοτάκη

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, αναφερόμενος στην κοινοβουλευτική συζήτηση για τον γάμο ομοφύλων, δήλωσε ότι το ΠΑΣΟΚ «δεν θα δέσει τα κορδόνια του Μητσοτάκη». Μπορούσε όμως να το πάρει και αλλιώς. «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ για να υπενθυμίσει στην κοινή γνώμη ποιος συνομιλεί με την πρόοδο και εκφράζει με συνέπεια την πρόταση για έναν σύγχρονο κεντρώο και προοδευτικό χώρο». Κάπως έτσι. Δεν θα έλεγε και ψέματα. Διότι όταν το ΠΑΣΟΚ ψηφίσει το νομοσχέδιο, κάποιοι θα ρωτήσουν τον Ανδρουλάκη τι χρώμα έχουν τα κορδόνια του Μητσοτάκη.

Αντί όμως να θυμίσει ότι χωρίς το ΠΑΣΟΚ το νομοσχέδιο θα έμενε στο συρτάρι ή θα περνούσε υπό όρους κοινοβουλευτικής καχεξίας, άφησε να εννοηθεί ότι δεν θα εξυπηρετήσει τον Μητσοτάκη, ενώ στην τελική αυτό ακριβώς σκοπεύει να πράξει. Και ορθώς.