Αναζήτηση
Λένε ότι ένας χωρισμός ισούται με μια μορφή θανάτου, έτσι η αποδοχή και η αντιμετώπισή του αποτελεί δύσκολο έργο για τους περισσότερους.
Μία χείρα βοηθείας, ωστόσο, έρχεται να απλώσει ο ίδιος μας ο εγκέφαλος, με έναν συγκεκριμένο μηχανισμό.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με ερευνητές που μελέτησαν τα ποντίκια του αγρού, λένε ότι τα τρωκτικά, τα οποία συνάπτουν μονογαμικές σχέσεις βιώνουν μια έκρηξη της ορμόνης της ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους κάθε φορά που αναζητούν και επανενώνονται με το ταίρι τους.
Η ντοπαμίνη
Ωστόσο, μετά τον χωρισμό τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, η έκρηξη της ορμόνης σταματά.
«Έχουμε την τάση να το θεωρούμε ως ‘ξεπέρασμα ενός χωρισμού’, επειδή αυτά τα ποντίκια μπορούν πραγματικά να δημιουργήσουν έναν νέο δεσμό μετά από αυτή την αλλαγή στη δυναμική της ντοπαμίνης – κάτι που δεν μπορούν να κάνουν όσο ο δεσμός είναι ακόμα άθικτος», εξηγεί η Δρ Zoe Donaldson, νευροεπιστήμονας συμπεριφοράς στο CU Boulder και επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα ποντίκια είχαν μεγαλύτερη έκκριση ντοπαμίνης όταν συναντούσαν το παλαιότερο ταίρι τους, απ’ ό,τι όταν συναντούσαν το νέο. Επίσης, αγκαλιάζονταν περισσότερο με το ταίρι τους κατά τη συνάντηση και βίωναν επίσης μεγαλύτερη απελευθέρωση της ντοπαμίνης κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης.
«Πιστεύουμε ότι η διαφορά έγκειται στη γνώση ότι πρόκειται να ξανασυναντηθείς με έναν παλαιότερο σύντροφο και σίγουρα είναι πιο ικανοποιητικό να επανενωθείς με αυτόν από το να πας να αράξεις με έναν καινούριο που δεν ξέρεις» λέει η Donaldson.
Ωστόσο, αυτές οι αυξομειώσεις στα επίπεδα ντοπαμίνης σταμάτησαν όταν οι ερευνητές χώρισαν τα ζευγάρια για τέσσερις εβδομάδες – ένα σημαντικό χρονικό διάστημα στη διάρκεια της ζωής των τρωκτικών. Πέρα από την έκκριση ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, που πλέον έμενε σταθερή, επηρεάστηκε και η συμπεριφορά εκδήλωσης τρυφερότητας.
Δεν ξέχασαν, αλλά υποτίμησαν
Σύμφωνα με τον Guardian, τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι κατά τη διάρκεια του αποχωρισμού τα τρωκτικά δεν ξέχασαν το ένα το άλλο, αλλά φαίνεται να «υποτίμησαν» τον μεταξύ τους δεσμό.
Η Donaldson δηλώνει ενθουσιασμένη με τα αποτελέσματα και υποστηρίζει ότι είναι σημαντικό να συνεχιστούν οι προσπάθειες σε αυτή την κατεύθυνση προκειμένου να εξακριβωθεί εάν αυτά τα αποτελέσματα ισχύουν για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Μπορεί η ντοπαμίνη να αποτελεί το κλειδί για την εδραίωση και την διατήρηση ανθρώπινων δεσμών; Και αν ναι, τότε ποια μέτρα μπορούμε να εφαρμόσουμε για να διατηρήσουμε το σήμα της «καθαρό»; Η Donaldson προσθέτει ότι τα ευρήματα μπορούν να είναι χρήσιμα ακόμα και για τη διαχείριση του πένθους.
