Η μεταπολεμική «σεξουαλική επανάσταση» ήταν ατομικιστική, ηδονιστική, αίτημα απελευθέρωσης της απόλαυσης, κατάργησης των καταναγκασμών που επέβαλε η «πλεονάζουσα απώθηση» της αρχή της ηδονής από τον καπιταλισμό, που έλεγε και ο Μαρκούζε. Κάτω οι κοινωνικές συμβάσεις που περιορίζουν το σεξ, απαγορεύουν τις προγαμιαίες σχέσεις, ποινικοποιούν τη μοιχεία και την ομοφυλοφιλία!
Επειδή από αυτές τις ελεύθερες ηδονιστικές σχέσεις προέκυπταν και εγκυμοσύνες απαιτούσαμε το δικαίωμα στην άμβλωση, ώστε να κατοχυρωθεί η σεξουαλική ελευθερία. Οι εγκυμοσύνες δεν οδηγούσαν πάντα σε αμβλώσεις αλλά ούτε και σε γάμο: πολλαπλασιάζονταν οι μονογονεϊκές οικογένειες γιατί η σεξουαλική επανάσταση αμφισβητούσε και τον θεσμό της οικογένειας τέτοιος που ήταν τότε.
Η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές χώρες άρχισαν να καταργούν τις νομοθεσίες «πλεονάζουσας απώθησης». Και έξαφνα, έγινε το παράδοξο: οι ομοφυλόφιλοι διεκδίκησαν το δικαίωμα στα δεσμά του γάμου! Αντί να είναι ελεύθεροι/ες και ωραίοι/ες διεκδίκησαν το δικαίωμα να γίνουν σύζυγοι, να βρεθούν κάτω από «κοινό ζυγό»! Η απελευθέρωση είχε οδηγήσει σε αίτημα υποδούλωσης, το λες και πονηριά της ιστορίας αυτό.
Και τώρα η πονηριά κορυφώνεται, γελάει κάτω από τα μουστάκια της η bisexual πλέον μούσα της ιστορίας: οι συντηρητικοί έως αντιδραστικοί –όχι μόνο στην Ελλάδα– είναι εναντίον του κατά παράδοσιν κόσμιου συντηρητικού αιτήματος των ομοφυλοφίλων να παντρεύονται, να κάνουν οικογένειες, να έχουν παιδιά, να πηγαίνουν διακοπές και να βλέπουν ταινίες στο σαλόνι τους.
«Όχι στις gay οικογένειες– είστε πανσεξουαλικά ζώα, στα διαβόητα gay bars να γυρίσετε εσείς, να κάνετε όργια από το πρωί ως το βράδυ. Να μείνετε περιθωριακοί. Καθιστικό με Ertflix και ποδοσφαιρικούς αγώνες, κούνιες, πάνες, κατουρλιά, δοντάκια, μεγάλωμα παιδιών είναι δική μας υπόθεση», λένε οι καλοί οικογενειάρχες και οι εκπρόσωποί τους – ως και οι απαρνησάμενοι γάμον και οικογένειαν ιεράρχες.
Ίσως ιεράρχες, καλούς οικογενειάρχες, χωρικούς της Κρήτης –ιδιαιτέρως ποιμένες των Σφακίων–, και πολιτικούς να τους πνίγει και αυτούς η «πλεονάζουσα απώθηση» αλλά να μην τολμούν να την πολεμήσουν· να περιμένουν τους ήρωες ομοφυλόφιλους που τρέχει ακρατής η λίμπιντο από τα βρακιά τους να επιτελούν τη διαρκή επανάσταση, τις συνεχείς καταλήψεις, να κραυγάζουν «η χούντα δεν τελείωσε το ’73» – είναι τόσο έμπλεη αγωνιστικότητας η καθημερινή μας ελληνοπρεπής κουλτούρα.
«Όχι, όχι, δεν είναι αυτό», λένε… «τα δικαιώματα των παιδιών είναι – θα θέλουν να τα μεγαλώσουν ομόφυλα ζευγάρια;». Λες και είχαν ποτέ τα νεογνά δικαίωμα επιλογής γεννητόρων – ούτε καν αν θέλουν να γεννηθούν δεν τα ρωτάμε… Αλλά όταν γεννηθούν, χρειάζονται μέριμνα, αγάπη και στοργή. Υπάρχουν πολλά παιδιά σήμερα που τα στερούνται αυτά – όλα από ετερόφυλες οικογένειες.
