Λίαν υπερβολικές διαστάσεις, στα όρια «εθνικής επιτυχίας», έδωσε προ ημερών η κυβέρνηση στην ασφαλώς πολύ θετική και χρήσιμη επίσκεψη του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Μπλίνκεν στα Χανιά όπου συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη. Ομως αυτό κάνουν οι υπουργοί Εξωτερικών: επισκέπτονται χώρες και συζητούν. Και ιδίως ο Αμερικανός, με τόσα ανοικτά ζητήματα παντού. Είναι η δουλειά τους, δεν είναι κάτι εξαιρετικό, ούτε φαίνεται να αλλάζει τον ρου της ιστορίας. Αλλες χώρες δέχονται συχνά τέτοιες επισκέψεις. Οπως λ.χ. η Τουρκία, εκ της οποίας ο υπουργός Μπλίνκεν έφτασε προερχόμενος, όπου τώρα, αντιθέτως προς την προηγούμενη φορά, έγινε δεκτός από τον Ερντογάν.
Πάντως, όπως όλα όσα σχετίζονται με τα μεγάλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή κατεξοχήν με το τρίγωνο των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας – ΗΠΑ – Τουρκίας, το ακριβές εξαγόμενο της επίσκεψης δεν έχει γίνει ξεκάθαρο. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, η ουσία έχει να κάνει με το γεγονός ότι επιβεβαιώνεται η δέσμευση των ΗΠΑ για την πώληση στην Ελλάδα των αεροσκαφών F35, οι διαδικασίες για τα οποία έπειτα από ένα δυναμικό ξεκίνημα έχουν καθυστερήσει. Βέβαια, όταν κάτι χρειάζεται επιβεβαίωση, κάποιο πρόβλημα είναι πλέον αυταπόδεικτο. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν το πρόβλημα αυτό έχει ή όχι μέσα του τον παράγοντα «Τουρκία».
Το ερώτημα εγείρεται αθροιστικά από τρεις παράγοντες: Πρώτον, από την ίδια την καθυστέρηση που αρχικά δεν ήταν διαφαινόμενη, κάθε άλλο μάλιστα. Δεύτερον, από το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή έγινε την επομένη εκείνων που είχε ο αμερικανός υπουργός στην Αγκυρα. Και, τρίτον, από το γεγονός ότι η συζήτηση στην Τουρκία αφορούσε ένα πολύ σχετικό θέμα: την αναβάθμιση των τουρκικών F16. Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, αυτή συνδέεται αποκλειστικά με την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και όχι με τα προς πώληση στην Ελλάδα F35. Το αν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα, το ξέρουν μόνον οι διαπραγματευτές τους.
Η ισορροπία δυνάμεων στον αέρα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας έχει ανατραπεί άρδην το τελευταίο διάστημα. Ποια ήταν πριν από λίγα χρόνια; Συνώνυμη της απελπισίας: η Τουρκία ανέμενε να παραλάβει τα πρώτα δικά της F35 και να αναβαθμίσει τα F16, ενώ η Ελλάδα να έχει ξεμείνει, πτωχευμένη δε, με ένα στόλο απαρχαιωμένο και σε κακή κατάσταση και με την τρόικα να μην ακούει ούτε λέξη σχετικά. Αν ο Ερντογάν δεν είχε φροντίσει μόνος του να τινάξει στον αέρα το πρόγραμμα των τουρκικών F35 κυρίως μέσω των ρωσικών πυραύλων S400 που επέμεινε να αγοράσει, τότε αυτά θα πετούσαν ήδη πάνω από το Αιγαίο χωρίς οι έλληνες πιλότοι να μπορούν καν να τα αντιληφθούν. Και κατά συνέπεια όχι μόνον πάνω από το Αιγαίο: οι Τούρκοι θα μπορούσαν ακόμα και για… διασκέδαση να ανοίγουν το στίγμα τους πάνω από την… Κέρκυρα και να τρελαίνουν πλέον καθημερινά τόσο την Πολεμική Αεροπορία, όσο και την Ελλάδα ολόκληρη. Γιατί αυτό κάνουν τα F35. Για την ακρίβεια αυτό είναι το πρώτο από τα πολλά φονικότατα που κάνουν.
Αντί γι’ αυτό όμως πού βρίσκεται η ισορροπία σήμερα; Και αυτό το πιστώνει, αντιθέτως, κανείς στην κυβέρνηση Μητσοτάκη: βρισκόμαστε ήδη σε πλήρη αεροπορική υπεροπλία στο Αιγαίο με τα εξίσου δολοφονικά γαλλικά Ραφάλ και τα μοναδικών δυνατοτήτων βλήματα Μετεόρ τα οποία φέρουν, με τα πρώτα ήδη παραδομένα αναβαθμισμένα F16 με τις επίσης εντυπωσιακές δυνατότητες καθώς και με εκείνα που ήδη αναβαθμίζονται και έπονται, αλλά και με τα υπόλοιπα Ραφάλ και, βέβαια, με τα F35 σε αναμονή των τελικών αμερικανικών διαδικασιών πώλησης. Και η Τουρκία; Η Τουρκία βρίσκεται στο απόλυτο κενό. Απελπιστικά εκείνη, πλέον, γυμνή. Δηλαδή, η αντιστροφή δεν είναι απλώς πλήρης, αλλά πολύ περισσότερο, είναι τραγική για τους Τούρκους. Και περίπου το ίδιο συμβαίνει και στη θάλασσα. Οπότε, με τέτοια ριζική ανατροπή είναι φυσικό να αναρωτηθεί κανείς αν τελικά υπάρχουν και άλλες σκέψεις.
