Κάθε πρωί μόλις η κ. Μαρία παίρνει από τον γιο της μήνυμα στο κινητό ότι έφτασε στο σχολείο ησυχάζει. Γιατί η διαδρομή δεν είναι απλή. 56 χιλιόμετρα σε έναν δρόμο «δύσβατο, με πολλές στροφές, χωρίς στηθαία, απότομα γκρεμίδια και πολλές λακκούβες», όπως περιγράφει ο μικρός Αλέξανδρος Βλαχιώτης. Το βαν-σχολικό που μεταφέρει τον ίδιο και τους 7 ακόμη μαθητές από κοντινά χωριά κάνει μιάμιση ώρα για να φτάσει στο γυμνάσιο Χρυσοβίτσας Μετσόβου.
Χωριό Φλαμπουράρι στο ανατολικό Ζαγόρι, κάτοικοι 22 (μεγάλης ηλικίας), παιδιά ένα, ο Αλέξανδρος. Ο 14χρονος έχει πια συνηθίσει την καθημερινή διαδρομή. Το κάνει από το νηπιαγωγείο. «Από 4 ετών δεν έχει φάει πρωινό τις καθημερινές, όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Ζαλίζεται στον δρόμο για το σχολείο», λέει η μητέρα του. Στη διαδρομή ακούει μουσική. Δεν τον παίρνει ο ύπνος. «Μια φορά κοιμήθηκα και ξύπνησα σε 5 λεπτά, το αυτοκίνητο χοροπηδά από τις λακκούβες και τα μπαλώματα». Και τα δυο του αδέλφια, η Φρόσω και ο Θοδωρής, φοίτησαν σε διπλανά χωριά – όχι τόσο μακρινά.
«Το 1995 που ήρθα εδώ, “ερωτική μετανάστρια” από τη Χαλκίδα με καταγωγή από την περιοχή», λέει η κ. Μαίρη, «λειτουργούσε το δημοτικό, έδινε ζωή στο χωριό. Εκλεισε μετά από δύο χρόνια. Η Φρόσω πήγε δημοτικό στη Βωβούσα (μια ώρα απόσταση) και τελείωσε το γυμνάσιο στις Μηλιωτάδες. Ο Θοδωρής τελείωσε σχολείο στις Μηλιωτάδες». Σήμερα η Φρόσω ζει στα Γιάννενα με τη δική της οικογένεια, ενώ ο Θοδωρής έχει μείνει μαζί τους και εργάζεται στον συνεταιρισμό καυσόξυλων. Και ο πατέρας είναι δασεργάτης, ενώ η μητέρα διαχειρίζεται τον κοινοτικό ξενώνα και εστιατόριο.
Δάσκαλος σε απομακρυσμένο χωριό
Ο Αλέξανδρος θέλει να σπουδάσει δάσκαλος στα Γιάννενα – και ίσως να κάνει διδακτορικό. Σε αυτή την απόφαση ίσως έπαιξαν ρόλο ο νονός και η νονά του που είναι δάσκαλοι – κάθε Σαββατοκύριακο ανεβαίνουν στο χωριό και τον βοηθούν στα μαθήματα. «Το αρχικό μου πλάνο είναι να διδάσκω παιδιά από απομακρυσμένα χωριά σαν εμένα για να μπορέσω να τους δείξω την κατανόηση και αγάπη που δείχνουν σε μένα οι δικοί μου». Αυτή είναι μια από τις τρεις επιθυμίες του, όταν τον ρωτάμε σχετικά. Η δεύτερη είναι ένας υπολογιστής – χάλασε ο δικός του. «Ευτυχώς μου έδωσε έναν ο φίλος μου ο Παύλος. Και η τρίτη επίθυμία είναι να φτιαχτεί ο δρόμος γιατί θέλω, όταν μεγαλώσω, να έρχομαι στον τόπο μου». Του λείπουν «οι παρέες, το να βγαίνω έξω με φίλους. Ευτυχώς κάθε Σαββατοκύριακο έρχεται στο χωριό μια οικογένεια με 2 παιδιά και κάνουμε παρέα».
Τα καλοκαίρια έρχεται κόσμος στο χωριό: «50-60 άτομα», λέει η κ. Μαρία «δίνουν ζωή, έρχονται και παιδιά, γεμίζουν και τα γύρω χωριά». Δεν έχουν σκεφτεί να φύγουν; «Εδώ είναι ο τόπος μας, εδώ είναι οι δουλειές μας. Βέβαια τώρα είναι λίγο δύσκολα με τις δουλειές, έχει ακρίβεια, έπεσε και η τιμή στα ξύλα».
Φροντιστήριο και γιορτές στα Γιάννενα
Αν χρειαστεί φροντιστήριο ο Αλέξανδρος θα πρέπει ο πατέρας ή η μητέρα να σταματήσουν τη δουλειά τους για να τον πάνε. «Το κάνουμε ήδη εδώ και τρία χρόνια δυο φορές την εβδομάδα για τα αγγλικά του. Κατεβαίνουμε στην Πεδινή, κοντά στα Γιάννενα – μια ώρα να πάμε». Οι γονείς έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν για τα παιδιά τους. «Με τον άντρα μου κάθε Χριστούγεννα τα πηγαίνουμε στα Γιάννενα να βλέπουν τη στολισμένη πόλη, τα λαμπιόνια. Και τις Απόκριες τα ντύναμε μασκαράδες και κατεβαίναμε στην πόλη. Για να μην το στερηθούν».
