Υπάρχει πιθανότητα να πληγεί η κυβέρνηση λόγω του νομοσχεδίου για τους γκέι γάμους; Μπορεί στο τέλος της συζήτησης και της βεβαίωσης των αντιρρήσεων από διαφόρους, το κόμμα να βγει αποδυναμωμένο – και η αποδυνάμωση αυτή να φανεί στις ευρωεκλογές; Μπορεί να φτιαχτεί συμπαγές εσωτερικό μέτωπο στη ΝΔ που θα αμφισβητήσει ή θα κλονίσει την εσωκομματική ισχύ του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Τα ερωτήματα αυτά είναι ευνόητα σε σκεπτικιστές που, παρά τα προβλήματα, καλόμαθαν στην πολιτική σταθερότητα, με τα μεταρρυθμιστικά σχέδια και την αναπτυξιακή προοπτική. Και φοβούνται ότι κάτι θα συμβεί και θα τη διαταράξει. Κάποιοι μάλιστα σε αυτή την κατηγορία γκρινιάζουν διότι πιστεύουν ότι θα μπορούσε να το καθυστερήσει αυτό το ζήτημα ο Μητσοτάκης, δεν είναι δα και τόσο επείγον.
Καταρχάς, κάθε βήμα προς την πολιτική, οικονομική και πολιτισμική προσέγγιση της Ελλάδας στην κεντρική Ευρώπη είναι επείγον, επειδή είναι απαραίτητο. Κατά δεύτερον, η αποδοχή από τον αρχηγό του συντηρητικού κόμματος ότι η Ελλάδα οφείλει να αποκοπεί και στα ζητήματα των δικαιωμάτων από την παράδοση των Βαλκανίων έχει οραματική διάσταση. Μερίδα της κοινωνίας θα αντιδράσει, αλλά δουλειά των πολιτικών είναι να πηγαίνουν μπροστά από τις κοινωνίες και να τις οδηγούν.
Το νομοσχέδιο για τους γκέι γάμους, άλλωστε, απέδειξε ότι η επιδίωξη «να μην αλλάξουν τα πατροπαράδοτα» δεν είναι μόνο προνόμιο του συντηρητικού χώρου, ότι η γκρίνια για τέτοιου τύπου μεταρρυθμίσεις είναι διάχυτη και στους πολιτικούς χώρους που αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί. Ο Πολάκης, π.χ., δηλώνει αδυναμία να πείσει τους ορεσίβιους συμπατριώτες του για την ανάγκη μιας τέτοιας μεταρρύθμισης, τα παλικάρια είναι γενναία μόνο στο facebook και στις συνεντεύξεις με αδύναμους δημοσιογράφους. Ο βουλευτής Λέσβου Παναγιώτης Παρασκευαΐδης φοβάται μήπως «οδηγήσουμε στην ομοφυλοφιλία» τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών – και αψηφά τον ηρωικό Μιχάλη Κατρίνη που δεν δέχεται «υποδείξεις και μαθήματα για τα ζητήματα των δημοκρατικών ελευθεριών».
Από την άλλη, η δημοσκόπηση της Marc έδειξε ότι ποσοστό 54,8% των πολιτών λέει ναι στους γκέι γάμους και 52,9% συμφωνεί τα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν – η κοινωνία δηλαδή είναι έτοιμη να δεχτεί ό,τι το κολλημένο σε παραδοσιακά σχήματα πολιτικό προσωπικό εκτιμά ότι θα το ζημιώσει.
Που σημαίνει ότι, όταν περάσει ο θόρυβος, το ζήτημα θα ξεχαστεί – όπως ξεχάστηκαν κι άλλα ζητήματα που η δημόσια συζήτηση τους έδωσε συμβολική σημασία, το θέμα με το όνομα της Βόρειας Μακεδονίας, π.χ., η εμμονή του Χριστόδουλου να αναγράφουν οι ταυτότητες το θρήσκευμα ή η ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης. Περισσότερο αποσταθεροποιητικά δρα η ακρίβεια. Ή η εγκληματικότητα.
Κατά τα άλλα, βρίσκω προσχηματική την γκρίνια για το νομοσχέδιο μέσα στη ΝΔ και ευκαιρία διαφόρων να θυμίσουν στον Μητσοτάκη ότι υπάρχουν. Λες και ο Μητσοτάκης δεν ξέρει ότι υπάρχει, π.χ., ο Ευριπίδης Στυλιανίδης (έμαθα ότι είναι και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου σε ένα Πανεπιστήμιο στην Κύπρο, και θα ήθελα να παρακολουθήσω ένα μάθημά του με θέμα το σύνταγμα και τα ατομικά δικαιώματα) ή ο Μάξιμος Χαρακόπουλος (που είχε εναντιωθεί και στη μεταρρύθμιση του Καποδίστρια, επειδή το χωριό του που συγχωνεύτηκε σε Δήμο είχε δικό του νόμισμα στην αρχαιότητα) – ασχέτως αν συνεχώς προσπαθεί να τους ξεχάσει.
Προβλέπω λοιπόν ότι όσοι εμφανίζονται ως αρνητές στο τέλος θα επιλέξουν την αποχή. Γνωρίζουν ότι έξω από το μαντρί καραδοκεί ο λύκος – και θα ήταν παραφροσύνη να μη διαθέτουν ένστικτο αυτοσυντήρησης.
