Από τις πρώτες κιόλας φωτογραφίες, κάτι μου θύμιζε, σε κάτι με πισωγύριζε. Στην αρχή, νόμιζα εκείνες τις σκηνές από τη «Στέλλα» του Κακογιάννη που, με το φορτηγό, πάνε όλοι μαζί, μέσα στην καλή χαρά, στη θάλασσα για μπάνιο και κάθονται κάτω από τα πεύκα και τσιμπολογάνε και πιάνει η Βέμπο την κιθάρα και αρχινάει να τραγουδάει «Το φεγγάρι είναι κόκκινο, το ποτάμι είναι βαθύ» ενώ η Μελίνα με τον Φούντα κάνουν «βαρελάκια» στην άκρη του κύματος. Μπα όμως, δεν ήταν αυτό. Μήπως μου θύμιζε την «Κόρη μου τη σοσιαλίστρια» που έπαιρνε η Βουγιουκλάκη τα φορτηγά του εργοστασίου του μπαμπά της και, τις Κυριακές, πήγαινε για μπάνιο τους εργάτες και τις εργάτριες και χόρευαν συρτάκι και έπαιζαν μπουκάλα; Ούτε αυτό ήταν. Ούτε όμως και η Βουγιουκλάκη στο «Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο», στη σκηνή της εκδρομής όπου, μέσα στο πούλμαν, τραγουδούσε το «Εχω ένα μυστικό».

Τι μου θύμισε τελικά όλο αυτό το απερίγραπτο με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να σέρνουν τις βαλιτσούλες τους στα πλακόστρωτα των Σπετσών, στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό, τη νίκη και το εξοχικό των Κασσελάκηδων; Ειδικά αυτή του Νίκου Παππά… Ναι μωρέ, το βρήκα. Εκείνον τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες σύμφωνα με τα πρωτόκολλα της Φλωρεντίας, εκείνο το όραμα του νεφεληγερέτη της δρακογενιάς. Τότε που ήθελε να αποκτήσει η κυβέρνηση τον πλήρη έλεγχο των καναλιών και είχε τη φαεινή ιδέα να στήσει εκείνη τη διαδικασία – παρωδία. Και από τότε, ουδείς μπορεί να μου βγάλει από το μυαλό (διότι είμαι και μεγαλοκοπέλα και μπορώ πλέον να εμπιστεύομαι τους συνειρμούς μου) ότι οι εικόνες με τους υπεύθυνους των καναλιών να προσέρχονται στο άγνωστο σέρνοντας τις βαλίτσες τους είχαν στόχο και την υποτίμηση μέσω της εικόνας.

Και να πώς τα έφερε η πραγματικότητα. Ο Νίκος Παππάς, αμήχανος και μουδιασμένος σε κόντρα ρόλο. Να σέρνει εκείνος το βαλιτσάκι του οδεύοντας σε διαδικασίες που ούτε μπορούσε να φανταστεί (για τον εαυτό του εννοείται). Κάλεσμα σε τριήμερη εκδρομή με ολίγον από παρτάκι για σύσφιξη σχέσεων και ανταλλαγή απόψεων για το πώς θα πέσει ο καπιταλισμός. Και όλο αυτό, σε ένα πλαίσιο κομματικής πειθαρχίας. ‘Η αλλιώς, να σε καλεί η πεθερά σου για τρίημερο στο εξοχικό της και να λες «Δεν θα πάω». Μπορείς; Δεν μπορείς. Εκτός και αν έχεις κότσια που, αυτήν την εποχή, φαίνεται ότι στον εναπομείνοντα ΣΥΡΙΖΑ δεν περισσεύουν.

Το συγκεκριμένο event λέει πολλά. Και για αυτούς που το εκπόνησαν και για εκείνους που δέχθηκαν να συμμετέχουν – όλοι σχεδόν δηλαδή. Τόσο πολλά που ούτε για τον κόντρα ρόλο του Παππά μπορείς να γελάσεις. Διότι όταν ευτελίζεται έτσι ένα μέρος της πολιτικής σκηνής, ποτέ δεν ξέρεις έως πού μπορεί να εξαπλωθεί ο ευτελισμός.

Τσάκα τσουκ τα βαλιτσάκια

Φαίνεται ότι ο Στέφανος Κασσελάκης έχει μία εντελώς ιδιοκτησιακή αντίληψη για την πολιτική. Και ουδόλως τον ενδιαφέρει αν εκθέτει τους «συντρόφους» βουλευτές του. Διότι αμερικανοθρεμμένος άνθρωπος είναι, γνωρίζει τη δύναμη της εικόνας, άλλωστε την έχει χρησιμοποιήσει προς όφελός του.

Δεν φανταζόταν τον αντίκτυπο των φωτογραφιών; Να φτάνουν ομαδόν οι βουλευτές, κάτι ανάμεσα σε σχολική πενταήμερη και μπουλούκι. Το ενδυματολογικό τους στυλ, που πρέπει να συνδυάζει νησί και power point, θα γινόταν, μοιραία, αντικείμενο σχολιασμού. Η μία που έσκασε στο πλακόστρωτο ντυμένη «Τα απομεινάρια του Matrix», με μαύρα δερμάτινα και μποτάκια στιλέτο, με φιάπα μπροστά. Η άλλη που δεν προνόησε για τροχήλατο βαλιτσάκι και το σήκωνε αγκομαχώντας στα στενά. Η παράλλη που είχε δηλώσει ότι δεν θα πάει διότι την «πιάνει» το καράβι αλλά τελικά φαίνεται ότι το καράβι μία που την έπιασε, μία που την άφησε. Εκείνος που πήγε με το κουστούμι του σε θήκη – κρεμάστρα από το μαγαζί, όπως μεταφέρει η Αντζελα Δημητρίου τις τουαλέτες της. Εκείνη που είχε δηλώσει ότι δεν θα πάει, είχε προτείνει και αλτέρνατιβ, αλλά τελικά πήγε αφού έβαλε τις ενστάσεις της σε δύο βαλίτσες για ένα Σαββατοκύριακο. Και άλλα που, τελικά, θα καταγραφούν στο άλμπουμ του πολιτικού κιτς του  ΣΥΡΙΖΑ.