Τις τελευταίες ημέρες μου έχουν ανοίξει κουβέντα – έτσι, στο άσχετο – περί του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομοφυλόφιλων δύο ταξιτζήδες, μία κομμώτρια και η ταμίας του κομμωτηρίου, ένας ξάδελφος, δύο θείες, ο οδοντίατρος, δεν θυμάμαι πόσοι και ποιοι ακόμη. Χώρια που, κάθε τόσο, η σχετική κουβέντα φουντώνει στον στενό φιλικό μου κύκλο. Το καταλαβαίνω. Πρόκειται για ένα κοινωνικό και νομοθετικό άλμα που είναι φυσικό να προκαλεί ενδιαφέρον, να ανάβει συζητήσεις, να ταράζει συνειδήσεις, να πυροδοτεί αντιδράσεις και διχασμό. Και οι δύο πλευρές – όλες οι πλευρές, τέλος πάντων διότι με τα διάφορα περιρρέοντα «ναι μεν αλλά» είναι περισσότερες από δύο – υποστηρίζουν το δίκιο τους με έναν κάπως μανιχαϊστικό τρόπο. Για τους μεν, η ψήφιση και η εφαρμογή του νομοσχεδίου (αν, βέβαια, περιλαμβάνει και την τεκνοθεσία και την παρένθετη μητέρα) θα μεταμορφώσει, εν μια νυκτί, την Ελλάδα σε έναν Παράδεισο, σε έναν όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο, με πολλούς μπαμπάδες, πολλές μαμάδες και ευτυχισμένα παιδάκια. Για τους δε, θα σημάνει την καταστροφή της χώρας, οι ουρανοί θα ξερνάνε φωτιά, θα αλλοιωθεί η φύση μας, δεν θα υπάρχουν πια οικογένειες, θα ανοίξει ο δρόμος για να παντρευόμαστε ζώα και φυτά, δεν ξέρω μη γίνει στα καλά καθούμενα και καμιά Δευτέρα Παρουσία.

Ψυχραιμία παιδιά. Αν έχουν περάσει από επάνω σου κάμποσες δεκαετίες, το έργο το έχεις ξαναδεί. Σε διάφορες βερσιόν αλλά πάντα με την ίδια ένταση. Μπορεί και μεγαλύτερη απλά, στην εποχή μας, το Διαδίκτυο πολλαπλασιάζει το εφέ. Ηταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όταν οι μεταρρυθμίσεις του ΠΑΣΟΚ προκάλεσαν τα πρώτα Ρίχτερ στην ελληνική κοινωνία. Από τι είχαμε αρχίσει; Από τις σχολικές ποδιές; Και πάλι κάποιοι έλεγαν ότι θα καταστραφούμε διότι οι μαθήτριες δεν θα μοιάζουν πια με μαθήτριες, θα εκτροχιαστεί η νεολαία και άλλα τέτοια. Τι έγινε στην πραγματικότητα; Το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι ότι μειώθηκε ο κύκλος εργασιών κάποιων εργοστασίων που έφτιαχναν και σχολικές ποδιές. Πάντως δεν νομίζω ότι επηρέασε αυτήν καθαυτή την Παιδεία. Ούτε όταν καταργήθηκαν τα «Αρρένων» και «Θηλέων» και τα δημόσια σχολεία έγιναν μεικτά. Δεν περίμεναν, νομίζω, οι έφηβοι εκείνης της εποχής το σχολείο για να συνδιαλλαγούν με το άλλο φύλο.

Τα ίδια έγιναν και με τη θέσπιση του πολιτικού γάμου, την αποποινικοποίηση της μοιχείας, την κατάργηση του θεσμού της προίκας. Ειδικά για τον πολιτικό γάμο, η Εκκλησία είχε σηκώσει την παντιέρα της επανάστασης. Και ένα μέρος της κοινωνίας πίστευε ότι, αν διαταραχθούν αυτά τα δεδομένα, θα αρχίσει η κατρακύλα, θα χαθεί κάθε ιερό και όσιο και όλα όσα λέγονται στις μεγάλες αλλαγές. Οι οποίες φοβίζουν κυρίως επειδή είναι αλλαγές που βγάζουν τους ανθρώπους από την ασφάλεια των «κουτιών» στα οποία έχουν συνηθίσει.

Να συνεχίσω; Να θυμίσω τον σαματά όταν είχαν νομιμοποιηθεί οι αμβλώσεις που, άλλωστε, τα τελευταία χρόνια πριν από την επίσημη νομιμοποίησή τους γίνονταν, περίπου, ελεύθερα. Ή τον «παλλαϊκό συναγερμό» για τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες; (Τότε που είχε συντελεστεί και ένα «θαύμα», όταν ένας αστυνομικός αυτομόλησε και προσχώρησε στους πιστούς που τον σήκωσαν στα χέρια και τον αποθέωσαν).

Ολα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν

Κάπως έτσι θεωρώ ότι θα συμβεί και με το περί ου ο λόγος νομοσχέδιο. Θα περάσει όχι γιατί είναι αίτημα των ΛΟΑΤΚΙ αλλά γιατί είναι αίτημα των καιρών. Ετσι συμβαίνει πάντα. Το «δίκιο» των καιρών είναι πιο ισχυρό από το «δίκιο» των ανθρώπων. Θα περάσει, τόσο οι ενστάσεις όσο και οι πανηγυρισμοί θα καταλαγιάσουν, πολύ γρήγορα θα γίνει μέρος της κανονικότητάς μας. Θα αλλάξει κάτι εντυπωσιακά στην καθημερινότητά μας; Δεν νομίζω – εκτός ίσως από το ότι θα πάψουν στις εκπομπές να ρωτάνε τον οιονδήποτε να καταθέσει τη γνώμη του για το θέμα. Και, φυσικά, τους άμεσα ενδιαφερόμενους.

Οι μεγάλες αλλαγές συντελούνται από ‘κει που δεν τις περιμένουμε. Εφερε, για παράδειγμα, κάποιο νομοσχέδιο μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή μας απ’ όσες το κινητό τηλέφωνο και οι εφαρμογές του;