Σπίτια για να μείνουν οι πολίτες δεν αναζητούνται μόνο στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό και συνδέεται τόσο με τον αριθμό των κατοικιών όσο και με το πώς επηρεάζει αυτός ο αριθμός (αν είναι μειωμένος) το ύψος των ενοικίων. Σχεδόν παντού υπάρχει ένας «μαγικός» αριθμός για το πόσα σπίτια χρειάζονται για να καλυφθεί η ζήτηση. Στη Μεγάλη Βρετανία ο αριθμός αυτός έχει κλειδώσει στην ανάγκη κατασκευής 300.000 κατοικιών κάθε έτος για τα επόμενα 10 με 15 χρόνια.
Τον στόχο αυτόν τον πρότεινε πριν από χρόνια το κυβερνών Συντηρητικό Κόμμα. Τον υιοθέτησε ωστόσο και ο διεκδικητής των φετινών εκλογών, το Εργατικό Κόμμα. Οι Βρετανοί έκαναν κάτι απλό. Χρησιμοποίησαν τις προβλέψεις της στατιστικής τους υπηρεσίας, σύμφωνα με τις οποίες ο πληθυσμός της Αγγλίας το 2035 αναμένεται να είναι 59,2 εκατομμύρια, με μέσο μέγεθος τα 2,28 μέλη, σε σύγκριση με 56,6 εκατ. και 2,36 μέλη το 2020. Αυτό ισοδυναμεί με 26 εκατομμύρια νοικοκυριά από 24 εκατομμύρια σήμερα. Διαίρεσαν την ανάπτυξη των 2 εκατομμυρίων νοικοκυριών με τα 15 χρόνια, προσθέτουν και άλλα κριτήρια, όπως επενδυτικοί λόγοι, οι άλλες οικογενειακές ανάγκες και καταλήγουν στο νούμερο. Στην προεκλογική Μεγάλη Βρετανία μπορεί να δείχνουν χαμένοι στους αριθμούς, αλλά τουλάχιστον έχουν κατανοήσει και συμφωνούν όλοι ότι πρέπει να κατασκευαστούν πολλά νέα σπίτια.
Στην Ελλάδα η συζήτηση γίνεται αλλιώς. Ουδείς κάθεται να υπολογίσει πόσα μας λείπουν. Ψάχνουμε για λύση χωρίς να γνωρίζουμε τις ανάγκες. Είμαστε η μόνη χώρα που μιλάει για απόθεμα, των περίφημων κλειστών κατοικιών, που θα λύσει το θέμα. Μάλιστα χωρίς να είναι σαφές σε τι αναφέρονται όσοι το λένε, το απόθεμα των κλειστών κατοικιών λένε ότι ξεπερνά τις 700.000. Τώρα πώς γίνεται οι αγγελίες των προς ενοικίαση σπιτιών να έχουν μειωθεί από τις 90.000-100.000 που ήταν επί χρόνια στις 60.000-65.000, οδηγώντας σε αύξηση των ενοικίων και την ίδια στιγμή 700.000 σπίτια να παραμένουν κλειστά, αποτελεί σημαντικό ερώτημα. Προφανώς υπονοούμε ότι η χώρα έχει πάμφτωχους ιδιοκτήτες και δεν έχουν να τα επισκευάσουν, είτε οι ιδιοκτήτες τους είναι «τρελοί». Υπάρχουν λεφτά στην πόρτα τους και αυτοί την κρατάνε κλειστή.
Οι εκπρόσωποι των ιδιοκτητών στους οποίους μιλάει το Σάββατο ο υπουργός Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης, χρησιμοποιούν το εν λόγω θέμα προς το συμφέρον των μελών τους. Προτείνουν συνεχή κίνητρα, φορολογικά και άλλα, επιδοτούμενες ανακαινίσεις, ενώ ζητούν μέτρα για τους «κακούς» ενοικιαστές που μπαίνουν στα σπίτια των ιδιοκτητών και πληρώνοντας ένα ενοίκιο στην αρχή, τους φορτώνουν με φέσια και ζημιές.
Τελευταία ωστόσο, προκύπτει ότι τα 700.000 δεν είναι ακριβώς διαμερίσματα σε κεντρικά σημεία των πόλεων. Ξεχασμένα σε μια πολυκατοικία. Τα περισσότερα είναι άλλα. Είναι ξεχασμένα σπίτια στο χωριό, άλλα γερά και άλλα μισογκρεμισμένα. Αν τα εμφάνιζαν ότι είναι λειτουργικά θα έπρεπε να πληρώνουν κανονικά ΕΝΦΙΑ. Αν εμφάνιζαν την κανονική τους κατάσταση, οι ιδιοκτήτες τους θα τα έχαναν. Γενικώς πάσχουμε από επίσημα στοιχεία για το θέμα. Αρα πριν ανοίξει τα χαρτιά του ο υπουργός Οικονομικών και η κυβέρνηση για το τι σκέφτεται να κάνει με το θέμα, ας συγκεντρώσει πρώτα ακριβή στοιχεία, για να ξέρουμε τουλάχιστον αν η λύση για το πρόβλημα στέγης στις πόλεις θα προέλθει από τα κλειστά ακίνητα ή πρέπει να χτίσουμε νέα.
