Κάποια δειλά χαμόγελα φάνηκαν στο Βερολίνο όταν πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι η Γερμανία κατάφερε εντέλει να κρατηθεί έξω από την κόκκινη γραμμή της ύφεσης. Κράτησε μεν το κεφάλι πάνω απ’ το νερό, όμως το σώμα παρέμεινε βυθισμένο. Κλεισίματα βιομηχανικών μονάδων, αρκετές χιλιάδες νέοι άνεργοι, αγριεμένοι αγρότες με τρακτέρ σε παρατεταμένη «κατάληψη» στο Βερολίνο, συρρίκνωση, έστω και περιορισμένη, του ΑΕΠ την προηγούμενη χρονιά, (που πάντως φέτος ανασχέθηκε), οξύτατο πρόβλημα ενεργειακών πόρων μετά τον πόλεμο του ενεργειακού εταίρου Πούτιν. Ομως όλα αυτά δικαιολογούν την αναφορά στο ιστορικό «μεγάλος ασθενής;» που αναπαράγεται διαρκώς;
Στη χώρα που ο μακαρίτης Σόιμπλε γελούσε ολόκληρος βλέποντας από το παράθυρο του γραφείου του τους υπαλλήλους του υπουργείου να σχηματίζουν με τα κορμιά τους ένα τεράστιο «0%» για τον μηδενισμό των ελλειμμάτων, αυτή η κατάσταση προκαλεί μεγάλη ανησυχία αν και η οικονομία παραμένει μακράν «υγιέστερη» των περισσότερων κρατών. Σήμερα, δεν είναι αυτό το κύριο πρόβλημα της Γερμανίας. Είναι οξύ, αλλά το κύριο είναι ήδη άλλο από καιρό.
Εκείνο που επιτέλους αρχίζει να κάνει τη χώρα να ανησυχεί είναι η πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται πλέον ραγδαία και μοιάζει χωρίς επιστροφή. Και η εύκολη πλην επιπόλαιη σύγκριση με τη μεσοπολεμική Βαϊμάρη δεν βοηθά να ενσκήψει η λογική και να εξοβελίσει την παράνοια, η οποία τροφοδοτείται πια από χίλια μέτωπα που μοιάζουν φτιαγμένα να δουλεύουν γι’ αυτήν. Η ουσία είναι ότι ήδη πολύ καιρό πριν από την οικονομική κρίση, σε μεγάλο μέρος του γερμανικού λαού ρίζωνε πλέον και πάλι η Ακροδεξιά που εξαπλώνεται όλο και περισσότερο. Και κάθε ψήφος που αθροίζεται στην επελαύνουσα Ακροδεξιά είναι ένα ακόμα εκρηκτικό για την ανατίναξη της υφιστάμενης και στην εγκαθίδρυση μιας υποτιθέμενης «νέας τάξης πραγμάτων». Η οριακή αποφυγή της ύφεσης, δεν πρόκειται να βοηθήσει σε τίποτα απολύτως, τουλάχιστον όχι με τρόπο ώστε να επηρεάσει αποτελεσματικά τις επόμενες ομοσπονδιακές ή και περιφερειακές εκλογές.
Την περασμένη εβδομάδα διέρρευσε το φασιστοειδές σχέδιο της AfD, της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία», κατά, ουσιαστικά, των μεταναστών (και όχι μόνον) στη χώρα. Η AfD εξελίσσεται ασυγκράτητη πια στο επόμενο δεύτερο ομοσπονδιακό κόμμα. Ως απάντηση στο σχέδιο, από την Παρασκευή, σχεδόν ενάμιση εκατομμύριο πολίτες βγήκαν στους δρόμους των μεγάλων πόλεων και διαδήλωσαν για τον κίνδυνο της επέλασης της γερμανικής Ακροδεξιάς. Ταυτόχρονα, το επιπλέον ενδεχόμενο να βρεθεί η AfD και με πρωθυπουργό σε ομόσπονδο κράτος, έχει τρομοκρατήσει την κυβέρνηση και σκέπτεται πλέον την προσφυγή στη Δικαιοσύνη για την απαγόρευσή της. Και μόνον το γεγονός αυτό, δείχνει το πού έχουν φτάσει τα πράγματα. Και το τι θα γίνει αν προχωρήσει τέτοιο σχέδιο.
Ετσι κι αλλιώς, όλα αυτά δεν πρόκειται να ανακόψουν την πορεία της γερμανικής Ακροδεξιάς – δεν πρέπει μάλιστα να αποκλείεται η πόλωση να την ενισχύσει ακόμα περισσότερο. Είναι πλέον πολύ σοβαρό το ενδεχόμενο η AfD να αποδειχθεί ο μεγάλος νικητής των ερχόμενων εκλογών μέσα από ένα διαφαινόμενο άλμα «κατάληψης» του γερμανικού δημόσιου βίου. Κάτι που, αν συμβεί, εκτός από τον σεισμό που θα προκαλέσει στην ίδια τη Γερμανία, όπως είναι δομημένη η Ευρώπη θα επιφέρει μείζονες εξελίξεις στις πολιτικές κατευθύνσεις και σε άλλες χώρες καθώς και στα ευρωπαϊκά όργανα, με το «μαύρο» να κυριαρχεί και όχι μεταφορικά, είτε κάνουν είτε όχι δημοψήφισμα να φύγουν, όπως λένε.
Η κρυπτοεθνικιστική πολιτική που ακολούθησε επί τόσα χρόνια το Βερολίνο γυρνάει τώρα πάνω στη χώρα σαν να θέλει να την κατασπαράξει. Αυτή γέννησε την Ακροδεξιά, αυτή την ανέθρεψε και της επέτρεψε να φτάσει ως εδώ για να καταστεί πλέον εφιάλτης. Οχι μόνον για τη Γερμανία, μα για όλη την Ευρώπη. Που έκανε την τραγική επιλογή να υπάρχει κάτω από τη σκιά της Γερμανίας. Και πλέον θα είναι υποχρεωμένη να ζήσει με τις συνέπειες, για τις οποίες, όμως, δεν δικαιούται κανείς να υποδύεται τον ανήξερο.
