Μια νεαρή φοιτήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (τα στοιχεία της στη διάθεσή μου) μού κατήγγειλε χθες ότι, στη συνέλευση με θέμα αν πρέπει να καταληφθεί η σχολή της ως διαμαρτυρία για την κυβερνητική πρόθεση να νομοθετήσει τη δυνατότητα λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, αυτή, πολλές και πολλοί ακόμα συνάδελφοί της, παρεμποδίστηκαν να ψηφίσουν. Τους ειπώθηκε ότι για να ψηφίσουν και για να μετρήσει η ψήφος τους πρέπει να είναι μέλη φοιτητικής παράταξης.
Στην ουσία, δηλαδή, οι καταληψίες δήλωσαν ότι η «δημοκρατική διαδικασία» την οποία επικαλούνται αφορά μόνο τους ίδιους. Η πλειονότητα των φοιτητών, έτσι κι αλλιώς, δεν θέλει μπλεξίματα, απέχει. Κι αν βρεθούν και κάποιοι που προσπαθούν να μιλήσουν, η δημοκρατία των παρατάξεων δεν τους ακούει. Κάπως έτσι, το ελληνικό πανεπιστήμιο παραμένει όμηρος των μειοψηφιών που έχουν μάθει να κάνουν κουμάντο.
Χθες «ΤΑ ΝΕΑ» είχαν πρωτοσέλιδο ένα ιδιαίτερα βίαιο περιστατικό που συνέβη στο Πολυτεχνείο – ένα πανεπιστήμιο που, τις τελευταίες ημέρες, υπέστη πολλαπλές επιθέσεις βίαιων κουκουλοφόρων. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ομάδα κουκουλοφόρων με σιδηρογροθιές, στειλιάρια και μαχαίρια, μπήκαν σε αμφιθέατρο και επιτέθηκαν εναντίον φοιτητή τον οποίο χτυπούσαν με πρωτοφανή αγριότητα, ενώ απειλούσαν να τον σκοτώσουν. Τον απέσπασαν από τα χέρια τους άλλοι φοιτητές και τον μετέφεραν σε νοσοκομείο. Το Πολυτεχνείο έχει κατάληψη εδώ και μερικές εβδομάδες, κινδυνεύει η εξεταστική, ενώ οι καταληψίες έχουν απαγορεύσει σε καθηγητές και φοιτητές να πηγαίνουν στη σχολή.
Μια ομάδα πολιτών, χθες, εκδήλωσε την επιθυμία της να μηνύσει πρυτάνεις επειδή δεν κάνουν τίποτα για να λειτουργήσουν τα πανεπιστήμιά τους, επειδή ανέχονται κάθε είδους έκνομη συμπεριφορά και επειδή προτιμούν να τα έχουν καλά με τις φοιτητικές παρατάξεις και τους κομματικούς πάτρωνές τους αντί να καλέσουν την αστυνομία όταν διασαλεύεται η τάξη. Είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν ορισμένοι που θα τους κατηγορήσουν ως ακροδεξιούς οι οποίοι νομίζουν ότι τα προβλήματα λύνονται με τον κρατικό αυταρχισμό. Δεν πάει ο νους τους ότι μπορεί να είναι απελπισμένοι πολίτες που βλέπουν ότι το πανεπιστήμιο περιφρονεί τη γνώση και τους φοιτητές που την επιζητούν – επειδή στα γερά θεμέλια της γνώσης χτίζεται το μέλλον τους, κάτι που ο φοιτητικός συνδικαλισμός βαθύτατα περιφρονεί.
Τα τρία περιστατικά που αναφέρονται παραπάνω είναι δηλωτικά της κατάστασης που επικρατεί και φέτος στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Η διάγνωση ότι το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο έχει πρόβλημα δεν είναι φετινή, αλλά θεραπεία δεν φαίνεται να υπάρχει. Οι πρυτάνεις απλώς διαχειρίζονται πολιτικές σχέσεις, η πλειονότητα των φοιτητών παρακολουθεί ανίσχυρη τις βίαιες μειοψηφίες που δρουν στο όνομά τους, οι σπουδές και οι εξετάσεις ακόμα μια φορά έχουν τιναχτεί στον αέρα, πολλά πανεπιστήμια (και πανεπιστημιακές εστίες) έχουν παραδοθεί σε ομάδες με χαρακτηριστικά συμμορίας και η κυβέρνηση (που καθυστερεί να δώσει στη διαβούλευση το υπό κυοφορία νομοσχέδιο) παρακολουθεί από μακριά ενώ πλέον κατανοεί ότι στήνεται σκηνικό γενικής σύγκρουσης.
Σε αυτό το εκρηκτικό υπόβαθρο, το δεδομένο είναι η αδυναμία του κράτους να υποστηρίξει στοιχειωδώς τη νομιμότητα. Οι φοιτητές δεν έχουν λόγο, οι καθηγητές δεν θέλουν να έχουν λόγο (δηλαδή μπλεξίματα) και η κυβέρνηση φαντασιώνεται ότι θα κάνει άλλο ένα by pass διά του οποίου, κάποια στιγμή (ζήσε Μάη μου), οι θλιβερές μειοψηφίες, τις οποίες αδυνατεί να περιορίσει, θα απομονωθούν.
Και στο μεταξύ, το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο (το μόνο που έχουμε) αδυνατεί, ακόμα μια χρονιά, να λειτουργήσει σαν πανεπιστήμιο. Βάλτος.
