Αφού, όπως φαίνεται, μπήκε το νερό στο αυλάκι για τα δικαιώματα, ας δούμε τι γίνεται με τις υποχρεώσεις: η ψήφος είναι υποχρεωτική και προβλέπονται κυρώσεις αν κάποιος δεν ψηφίσει. Πρόκειται για κατάλοιπο πολύ μακρινής εποχής (1910-1946) που τα ελληνικά πολιτικά κόμματα εφάρμοζαν την αποχή από τις εκλογές σαν μέσο (αντιδημοκρατικού) πολιτικού αγώνα. Σε τέτοιες συνθήκες, η καθεστηκυία πολιτική ομάδα ποινικοποιούσε την αποχή: της έδινε τη δυνατότητα να «φακελώσει» και να τιμωρήσει τους αντιπάλους της.
Αν λοιπόν η ψήφος κατά το ελληνικό κράτος δεν είναι δικαίωμα –όπως υποστηρίζει η προοδευτική εκδοχή της ιστορίας– αλλά υποχρέωση, γιατί να μην διευκολύνει τους πολίτες να την εκπληρώσουν; Τόσες και τόσες «ρυθμίσεις» γίνονται κάθε τόσο για να πληρώσουμε τους φόρους μας, η πλήρωση των καλπών δεν ενδιαφέρει τα δημοκρατικά μας κόμματα;
Είναι σωστή και άγια επομένως η επέκταση της «επιστολικής ψήφου» και στις εθνικές εκλογές και θα έπρεπε να επεκταθεί ακόμα περισσότερο, εννοώ και για τους Έλληνες πολίτες που δεν κατάφεραν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό: είναι ευκολότερο για φοιτητή της Ξάνθης ή της Φλώρινας να ψηφίσει στην πατρίδα του Κρήτη –όπου έχουν την εκλογική βάση τους οι αρχηγοί των τριών μεγαλύτερων κομμάτων– από κάποιον που βρίσκεται στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, από όπου υπάρχουν δέκα τουλάχιστον πτήσεις καθημερινά για Ελλάδα; Γιατί να μη του λύσουν και του εν Ξάνθη φοιτητή τα κορδόνια; Φοβούνται μήπως τους καταψηφίσει ή απλώς τον θεωρούν υπήκοο που πρέπει να εφαρμόσει τον νόμο που δεν εφαρμόζουν τα κόμματά τους (μη επιβάλλοντας ποινές όταν κυβερνούν) και να σπεύσει να ψηφίσει;
Η δημοκρατία είναι πρωτίστως σύμβαση μεταξύ των πολιτικών: ότι δεν θα προστρέξουν στη βία για να κατακτήσουν την εξουσία. Ψηφίζουμε για να μετρηθούμε διότι –θεωρητικά– οι περισσότεροι θα νικούσαν τους λιγότερους. Οι λιγότεροι αποδέχονται την ήττα τους χωρίς βίαιη αναμέτρηση – δεν πρέπει λοιπόν να διευκολύνουν το μέτρημα τα κόμματα; Εν μέρει έχουν δίκιο όμως: να μην τους διευκολύνουμε όλους, να ψηφίζουν μόνο οι φανατικοί γιατί αυτοί, πράγματι, θα έπαιρναν πράγματι μέρος σε αιματηρή σύγκρουση για την εξουσία. Αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν ακόμη αποδεχθεί τον πλειοψηφικό ειρηνικό κανόνα.
Συμπέρασμα: είναι ουσιώδες θέμα δημοκρατίας αφενός να αρθεί η υποχρεωτικότητα της ψήφου και αφετέρου να καθιερωθεί η «επιστολική» (ιντερνετική, ψηφιακή, έντυπη ή ότι άλλο, χωρίς αυτοπρόσωπη παρουσία δηλαδή) ψήφος για όλους τους πολίτες. Όσοι ακούν ιστορίες που τους λένε παλιοί κομματάρχες, αντάρτες, γιαγιάδες και βοσκοί για βίες και νοθείες, για το δικό τους και δικό μας καλό, ας εγκαταλείψουν την πολιτική και τα κοινά. Δεν κάνουν.
