Εννέα χρόνια συμπληρώθηκαν προχθές, 25 Ιανουαρίου, από εκείνη την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε πρώτη φορά κυβέρνηση. Από εκείνη την πρώτη φορά Αριστερά που, ενώ, φαινομενικά, δεν θα άλλαζε τίποτα, στην ουσία θα άλλαζαν τα πάντα προς το καλύτερο, όπως τουλάχιστον μας έταζε ο Νίκος Παππάς σε ένα από τα τελευταία προεκλογικά σποτ. Σήμερα, από την απόσταση του χρόνου που κάνει τα πρόσωπα και τις καταστάσεις να διακρίνονται πιο ξεκάθαρα, αναρωτιέμαι αν ο ιστορικός του μέλλοντος θα χρησιμοποιούσε τη συγκεκριμένη ημερομηνία ως τίτλο ή αν θα την ανέφερε μόνο για συμβολικούς λόγους, αφού οι εξελίξεις είχαν δρομολογηθεί πολύ πιο πριν, πριν ακόμη και από την οικονομική κρίση, τον Δεκέμβριο του 2008. Και αυτό που σίγουρα δεν μπορώ να φανταστώ είναι το πότε, με αφορμή ποια γεγονότα, θα έκλεινε τον κύκλο που άνοιξε τότε ή λίγο πιο πριν.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικά πυκνό ιστορικό χρόνο και βάζω στοίχημα ότι στο απώτερο μέλλον οι σπουδαστές της Ιστορίας θα τα βρίσκουν μπαστούνια μελετώντας αυτήν την περίοδο. Πολλά ονόματα που έκαναν εκκωφαντικό θόρυβο για ένα διάστημα και μετά εξαφανίστηκαν – πού να είναι, αλήθεια, σήμερα η Νάντια Βαλαβάνη; Και ακόμη περισσότερα γεγονότα που ελπίζουμε ότι, μέχρι τότε, θα έχουν τοποθετηθεί στο σωστό ράφι. Από τη Συμφωνία των Πρεσπών έως την τραγωδία στο Μάτι.

Ακόμη δεν ξέρω ποιο, τελικά, θα είναι το «κεντρικό πρόσωπο» αυτής της περιόδου. Η ίδια η χώρα; Ενα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ; Ή ένα πρόσωπο, ο Αλέξης Τσίπρας; Θα προτιμούσα το τελευταίο που έχει περισσότερα δραματουργικά στοιχεία σε σχέση με τα δύο πρώτα που υπάγονται αυστηρά στα «χωράφια» της Ιστορίας. Πραγματικά, η περίπτωση αυτού του ανθρώπου θα έδινε πλούσιο υλικό σε έναν κλασσικό συγγραφέα – παραμυθά. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια ανέβηκε ένα βουνό και κουτρουβάλησε από έναν λόφο. Μικρό το ύψος, μεγάλα τα κατάγματα. Τέτοιες μέρες, πριν από εννέα χρόνια, η Ευρώπη και οι ΗΠΑ «ανακάλυπταν» έναν νέο πολιτικό που ξεκίνησε από το πουθενά για να πάει παντού. Πρωτοσέλιδα και εξώφυλλα σε εφημερίδες και περιοδικά, μεγάλα τηλεοπτικά αφιερώματα, μέχρι που η αμερικανική «Vogue» ανέλαβε να συμμορφώσει στυλιστικά τη σύντροφό του Μπέτυ Μπαζιάνα. Από τον αμήχανο άντρα με το παιδικό, σχεδόν, παλτουδάκι που πήγε στην πρώτη του, ως πρωθυπουργός, επίσκεψη στην Κύπρο έως τα ταξίδια με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο τα πηγαινέλα στην Κούβα και τα κοστούμια του Γιαννέτου, μισός Μολιέρος δρόμος.

Ο άλλος μισός θα αφορούσε την πτώση, τη φθορά. Από το ναδίρ στο ζενίθ και πάλι πίσω. Δεν μπορώ να θυμηθώ στις πρόσφατες δεκαετίες κάποιο άλλο τόσο σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο – έτσι λογίζεσαι αν μέσα σε πολύ λίγα χρόνια φτάσεις ένα κόμμα από το 3% στην εξουσία – να εξανεμίζεται τόσο γρήγορα. Εκτός αν ο Αλέξης Τσίπρας είναι, απλά, ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή στις κατάλληλες συνθήκες και έγινε πρωθυπουργός, ενώ τώρα, συγκριτικά με τον διάδοχό του στο κόμμα, φαντάζει ακόμη πολιτική ιδιοφυΐα.

Τελευταία Νέα