Αναζήτηση
Ο διάλογος μεταξύ νεαρού, περίπου εικοσάχρονου, παίκτη και παρουσιάστριας σε δημοφιλές τηλεπαιχνίδι μεταφέρεται εδώ αυτούσιος. Εχει προηγηθεί ερώτηση περί του Παλαιών Πατρών Γερμανού.
Παρουσιάστρια: Παλαιών Πατρών Γερμανός.
Παίκτης: Τι είναι αυτό;
Παρουσιάστρια: Εμείς τι είχαμε κάνει το 1821;
Παίκτης: Τι είχαμε κάνει; Κατοχή.
Παρουσιάστρια: Πώς λέγεται; Τι γιορτάζουμε;
Παίκτης: Πόλεμος. Το ΟΧΙ γιορτάζουμε.
Με τα πολλά, φαίνεται ότι καταλήγουν, με κάποιον τρόπο, στο τι έγινε το 1821. Και το κέφι συνεχίζεται.
Παρουσιάστρια: Αφού λοιπόν συμμετείχε σε αυτό τι ήταν; Ενας…
Παίκτης (με ακλόνητη βεβαιότητα και έναν υπαινιγμό θριάμβου): Γερμανός.
Παρουσιάστρια: Πώς τους χαρακτηρίζουμε όλους αυτούς που πολέμησαν τότε; Λέμε ότι ήταν…
Παίκτης: Ηρωας. Ναι αλλά είναι Γερμανός, οπότε…
Παρουσιάστρια: Οχι αγάπη μου, το όνομά του ήταν αυτό. Δεν ήταν Γερμανός ο άνθρωπος.
Στη συνέχεια, φαίνεται ότι θα έπρεπε, με τη βοήθεια της παρουσιάστριας, να βρει τις λέξεις – κλειδιά για να περιγράψει στους παίκτες της ομάδας του τον Παλαιών Πατρών Γερμανό. Εχουν καταλήξει σε τέσσερις (πόλεμος, 1821, επανάσταση, ήρωας) και ψάχνουν για μία ακόμη. «Να βάλω Κατοχή;» λέει με λαχτάρα ο νεαρός. «Οχι, όχι» απαντά η παρουσιάστρια και επαναλαμβάνει τις λέξεις. Ο νεαρός όμως δεν μοιάζει διατεθειμένος να διαπραγματευτεί τη γνώση του και επιμένει. «Κατοχή». Η παρουσιάστρια δεν θέλει να τον προσβάλει, επιμένει, απλώς, στο «όχι» της. Και τότε ο νεαρός ζητάει περισσότερες διευκρινίσεις. «Πώς ήταν αυτός; Ομορφος; Ψηλός; Λεπτός;». «Ε, τι να σου πω; Δεν τον είχα γνωρίσει κι από κοντά» κατέληξε η γυναίκα.
Αυτό το παιδί πιθανότατα την περασμένη εβδομάδα θα ήταν στο Σύνταγμα για να διαδηλώσει μαζί με συμμαθητές ή συμφοιτητές του εναντίον της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Θα θεωρεί ότι πρόκειται για υποβάθμιση της δωρεάν παιδείας. Δηλαδή ότι τώρα είναι μια χαρά και θα έρθουν τα μη κρατικά να της δώσουν κατακεφαλιά. Αυτό του είπαν, αυτό πιστεύει. Και ο νεαρός είναι ο τελευταίος που φταίει και για το «έως τώρα» και για το «από ‘δω και πέρα». Ποιος του μίλησε ποτέ για τη διαδικασία της γνώσης; Ποιος δάσκαλος τον πήρε (μεταφορικά) από το χέρι για να του διδάξει όχι ημερομηνίες που θα τις ξεχάσει την επόμενη αλλά για να τον «ξεναγήσει» στα πεδία και τις εποχές των γεγονότων; Να του ανοίξει την «πίσω πόρτα» όλων αυτών που συνήθισε να παπαγαλίζει;
Εχουμε περάσει νομίζω στο επόμενο στάδιο από το χαμηλό επίπεδο των γνώσεων των μαθητών που πιστοποιείται άλλωστε και από το PISA. Στη βεβαιότητα των παιδιών ότι ξέρουν, ότι έχουν καλή εκπαίδευση. Αλλιώς αυτός ο νέος δεν θα πήγαινε σε τηλεπαιχνίδι γνώσεων. Και ούτε οι υπόλοιποι θα θεωρούσαν ότι η απειλή έγκειται στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.
Μην πυροβολείτε τη Μόνα Λίζα
Γνωστό το συμβάν. Δύο ακτιβίστριες πέταξαν σούπα στην (ευτυχώς προστατευμένη με αλεξίσφαιρο τζάμι) Μόνα Λίζα στο Λούβρο. Και στη συνέχεια, με υψωμένη τη γροθιά της επανάστασης, φώναζαν μπροστά από τον πίνακα του Ντα Βίντσι «Τι είναι πιο σημαντικό; Η Τέχνη ή το δικαίωμα σε βιώσιμη και υγιεινή τροφή»;
Αυτό δεν είναι δίλημμα. Μοιάζει σαν να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια. Ούτε καν. Τι δηλαδή; Αν, με κάποιο τρόπο, καταστραφούν όλα τα έργα Τέχνης, θα χορτάσει ο κόσμος; Ούτε οι γυναίκες είναι ακτιβίστριες. Ο ακτιβισμός ως καταστροφή είναι μια εντελώς αυθαίρετη μετάφραση του όρου και της έννοιας. Τέτοιες ενέργειες έχουν έναν και μοναδικό στόχο. Τον δυτικό πολιτισμό και τα επιτεύγματά του. Αυτά ενοχλούν όσους θα ήθελαν μια Ευρώπη χωρίς μουσεία, χωρίς μνημεία. Το αινιγματικό βλέμμα της Μόνα Λίζα, η θαυμαστή συμμετρία του Παρθενώνα. Ολα αυτά που δεν μπορούν να υπαχθούν σε καμία ιδεολογία.
