Ούτε η «μεταγραφή» της Εύης Χριστοφιλοπούλου στη ΝουΔου άρεσε στην κανονική Δεξιά, αυτήν που ξέραμε ως λαϊκή Δεξιά και την εκπροσωπούσε εκείνο το ωραίο σκληρό κομμάτι της παράταξης, το οποίο γαλουχήθηκε με τα εθνικοπατριωτικά «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια». Πολλοί προτίμησαν όμως να σιωπήσουν. Οχι όμως ο Νικήτας, φίλος μου, Κακλαμάνης. Ο οποίος χθες πρωί-πρωί με την αυγούλα βγήκε στο κλαρί (του Action) και προειδοποίησε τον πρόεδρο Κυριάκο ότι πρέπει να το πάρει αλλιώς, γιατί θα βρει στον τοίχο με αυτά που επιχειρεί. Περί του Νικήτα τα έχουμε ξαναπεί, όμως έχει αξία να αναφέρω ότι αυτά που είπε, στην ουσία, περιγράφουν την παρατεταμένη ανησυχία ολόκληρης αυτής της ιδεολογικοπολιτικής «ομάδας» αναφορικά με τις πολιτικές κινήσεις του Πρωθυπουργού. Θα μπορούσα δε να τους βάλω έναν τίτλο που να λέει «βοήθεια, δεξιοί, ο Κυριάκος μάς αλλάζει το κόμμα» (κατά το «μας αλλάζει τα φώτα»!).

Για τον Νικήτα λοιπόν και άλλους σαν τον Νικήτα «η πολιτική μήτρα αυτής της παράταξης, είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, είναι η πατριωτική, λαϊκή Δεξιά». Και όχι μόνον αυτό, αλλά «όποιος αγνοεί το πολιτικό αξίωμα αυτής της παράταξης θα βρεθεί προ εκπλήξεων». Ποια είναι η «έκπληξη» κατά τον ποιητή; Μα το αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών, κατά τις οποίες «όπου υπήρχε απέναντι στον επίσημο υποστηριζόμενο (από τη ΝΔ) υποψήφιο περιφερειάρχη εκπρόσωπος της λαϊκής Δεξιάς, η λαϊκή βάση της παράταξής μου ψήφισε τον δεύτερο και όχι τον πρώτο (…), αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί».

Πώς να ξεχαστεί, Νικήτα μου, ξεχνιούνται αυτά;

Μια τρύπα στο νερό

Το γνωρίζετε οι επιμελείς αναγνώστες μου σίγουρα ότι αποφεύγω να περιαυτολογώ, διότι δεν μου αρέσει καθόλου. Ωστόσο μετά τις σχετικές με την οπαδική βία ανακοινώσεις της κυβέρνησης, όπου περιγράφεται με τρόπο αποκαλυπτικό η «τρύπα στο νερό» που έγινε στο μεσολαβούν δίμηνο διάστημα από το κλείσιμο των γηπέδων στους οπαδούς, δεν μπορώ να μην υπενθυμίσω τι έγραφα εδώ πριν από περίπου τρεις εβδομάδες: «Πλην δυο γηπέδων (Ολυμπιακού και ΑΕΚ), κανένα άλλο γήπεδο δεν πληροί τις προϋποθέσεις που θέτει η κυβέρνηση για το άνοιγμα των γηπέδων. Πώς λοιπόν θα ανοίξουν στις 12 Φεβρουαρίου;».

Και σημείωνα χαρακτηριστικά: Πώς είναι δυνατόν να ξεκινήσουν οι αγώνες με την παρουσία φιλάθλων, όταν αυτή την ώρα που μιλάμε στα περισσότερα γήπεδα της χώρας δεν υπάρχουν όσα η κυβέρνηση έχει θέσει ως προϋπόθεση για να επιτρέπεται η είσοδος των φιλάθλων στους αγώνες; Μάλιστα είχα θέσει το σχετικό ερώτημα σε «αρμόδια (περί τα αθλητικά) πηγή», η απάντηση της οποίας ήταν λίγο «ήξεις αφήξεις». Οτι εκεί που υπάρχουν τα συστήματα, θα λειτουργήσουν κανονικά. Εκεί που δεν υπάρχουν, θα δοθεί μια περίοδος προσαρμογής στις ομάδες, ώστε στο χρονικό διάστημα που θα μεσολαβήσει να μπορέσουν να προσαρμοστούν και αυτές.

Τελικά, ανοίγουν τα γήπεδα, χωρίς να έχει εκπληρωθεί καμία από τις υποχρεώσεις που επέβαλε η κυβέρνηση. Ακόμη και εκεί που υπάρχουν τα συστήματα, δεν θα λειτουργήσουν. Από Απρίλιο και βλέπουμε. Να ευχηθούμε λέω «καλό Πάσχα» και να κάνουμε τον σταυρό μας να μη θρηνήσουμε άλλο θύμα στα γήπεδα.

Α, και κάτι ακόμη: την επόμενη φορά, γιατί σίγουρα θα υπάρξει επόμενη φορά, παρακαλούμε όχι μεγαλοστομίες, όχι ταρατατζούμ, ούτε μεγαλόπνοες αποφάσεις γιατί μετά η τρύπα στο νερό θα δείχνει ακόμη μεγαλύτερη…

Μετρό για το βιβλίο «Γκίνες»

Η Θεσσαλονίκη, παρά το κρύο και την κακοκαιρία, ζει μεγάλες στιγμές. Ανοιξαν, μετά από 18 ολόκληρα χρόνια, δύο από τις κεντρικές λεωφόρους της πόλης, η Εγνατία και η Βενιζέλου, που ως πρόσφατα ήταν περίκλειστες σε κρίσιμα σημεία τους από τα εργοτάξια του «μετρό». Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν δυο δεκαετίες για να συμβεί αυτό, να αλλάξουν καμιά δεκαριά κυβερνήσεις και άλλοι τόσοι πρωθυπουργοί, διπλάσιοι υπουργοί Δημοσίων Εργων, να ακούσουν οι Θεσσαλονικείς χίλιες φορές την υπόσχεση ότι «τελειώνει το μετρό», για να φτάσει αυτή η ώρα που ένα-ένα κλείνουν τα εργοτάξια του έργου, το οποίο ίσως και να μπει τελικά στο βιβλίο Γκίνες με τα πιο παράξενα ρεκόρ: ως το μικρότερο σε μήκος μετρό με τη μεγαλύτερη διάρκεια κατασκευής.

Δεν ξέρω, δεν έχει λειτουργήσει ακόμη, ως γνωστόν, θα πάρει κανέναν χρόνο η ολοκλήρωσή του, και αυτός είναι φαντάζομαι ο λόγος που το βιβλίο Γκίνες δεν του έχει χαρίσει μια θέση μεταξύ όσων καταγράφει: του ανθρώπου με τα μεγαλύτερα νύχια στον κόσμο, της πιο ψηλής γυναίκας που υπάρχει εν ζωή, του φακίρη της Ινδίας που μασάει γυαλιά και κοιμάται σε καρφιά, και άλλα τέτοια εξωτικά.

Μια τρελή ιστορία

Για όσους δε αμφιβάλλουν περί αυτού που προαναφέρω περί του βιβλίου Γκίνες, αρκεί υποθέτω να αναφέρω πότε ξεκίνησε αυτό το σύγχρονο «γεφύρι της Αρτας», που πρώτα ο Θεός θα ολοκληρωθεί σε έναν χρόνο, όπως προείπα. Με τη συμπλήρωση… 40 χρόνων από την πρώτη απόπειρα να κατασκευαστεί!!!

Γιατί η πολιτική τάξη της χώρας πιθανόν δεν θέλει να το θυμάται, αλλά υπάρχει κόσμος ο οποίος έχει μνήμη και δεν είναι κοντή. Λοιπόν, η πρώτη απόπειρα να κατασκευαστεί μετρό στη Θεσσαλονίκη έγινε από έναν φιλόδοξο όσο και… ρομαντικό θα τον χαρακτηρίσω (σε σχέση με το τι πήγαινε να κάνει χωρίς χρήματα και χωρίς τεχνογνωσία) δήμαρχο Θεσσαλονίκης, τον Σωτήρη Κούβελα. Ο Κούβελας άνοιξε μια τρύπα στην Εγνατία, το 1986, ονόμασε τον χώρο «μετρό Θεσσαλονίκης», τοποθέτησε και μερικές ταμπέλες γύρω από την τρύπα, και το άφησε εκεί ως μνημείο υπερφυσικού λαϊκισμού. Εξι χρόνια αργότερα, το 1992, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, δημοπρατείται το Μετρό Θεσσαλονίκης ως συγχρηματοδοτούμενο έργο με σύμβαση παραχώρησης. Θα περάσουν 7 ολόκληρα χρόνια μέχρι να καταχωρηθεί σε μια κοινοπραξία. Τρία χρόνια αργότερα, το 2002, η σύμβαση παραχώρησης του έργου λήγει χωρίς να υλοποιηθεί ποτέ. Και το 2004 το έργο επαναδημοπρατείται. Το 2006 κατακυρώνεται σε μια κοινοπραξία, η οποία δεσμεύεται να ολοκληρώσει το έργο σε 6,5 χρόνια. Ητοι το 2012. Το ότι τελειώνει 2024, αρχές 2025, είναι μια τρελή ιστορία, η οποία εμπεριέχει όλες τις παθογένειες του ελληνικού κράτους από την ημέρα της δημιουργίας του. Να κλαις…

4.800 λέξεις για ένα «όχι»

Προσπάθησα να διαβάσω στον χθεσινό «Ριζοσπάστη» την απόφαση του ΚΚΕ για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία. Κοπίασα. Σχεδόν τρεις σελίδες της εφημερίδας καταλαμβάνει η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, παρότι, το ομολογώ, πάντοτε είχα μία αποστροφή για τα δασύτριχα κομματικά κείμενα, εν τέλει τα κατάφερα. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι αυξήθηκε ο σεβασμός μου για το ΚΚΕ, παρότι φυσικά δεν συμφωνώ με τις θέσεις του – και επί του συγκεκριμένου επίσης. Σε τι συνίσταται αυτός ο σεβασμός; Οτι οι άνθρωποι κάθισαν κάτω και έγραψαν ένα κείμενο 4.800 λέξεων για να ντύσουν ιδεολογικοπολιτικά μια συντηρητική άποψη, η οποία έχει εκ των πραγμάτων και εξ αντικειμένου καταρριφθεί από το τι ισχύει στην πραγματικότητα στην κοινωνία.

Ούτε ένα ξερό «όχι» στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης, ούτε ψευτοηθικές απόψεις, ούτε αναζήτηση άλλοθι εκεί που δεν υπάρχουν για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους να ψηφίσουν το κυβερνητικό νομοσχέδιο. Αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της πρωτοβουλίας και βάζουν την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος να τοποθετηθεί. Ετσι ώστε να μη βρεθεί κανείς να τους κατηγορήσει ότι συντονίζουν το βήμα τους με τους ακροδεξιούς της Βουλής ή με αναχρονιστικούς θεσμούς (όπως οι ίδιοι θεωρούν την Εκκλησία).

Σοβαρό κόμμα.