Έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ηθοποιός Νίκος Βανδώρος

Ο Έλληνας ηθοποιός Νίκος Βανδώρος, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 99 ετών. Όπως γνωστοποίησε νωρίτερα σήμερα συγγενικό του πρόσωπο μέσα από δημοσίευση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, άφησε την τελευταία του πνοή σήμερα (1/2/2024).

Πιο συγκεκριμένα η ανάρτηση γράφει: «Έφυγε ο αγαπημένος μας πατέρας, παππούς και προππάπους Νίκος Βανδώρος ήρεμος και πλήρης ημερών. Άγγιξε πολλές ζωές και τον περιμένουν στην αγκαλιά τους πολλοί αγαπημένοι. Αντίο Νίκο μου!».

Την συγκινητική ανάρτηση ακολούθησε και ένα πλήθος φωνογραφιών του ίδιου και των συγγενικών του προσώπων.

«Ο καπετάν Μιχάλης»

Ο Νίκος Βανδώρος σπούδασε στη μελοδραματική σχολή του Ελληνικού Ωδείου και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή ως τενόρος σε οπερέτα, το μακρινό 1956. Δύο χρόνια αργότερα, το 1958,  καταπιάστηκε με το θέατρο πρόζας και συνεργάστηκε με τον θίασο Νίκου Χατζίσκου.

Συνεργάστηκε επίσης με τους θιάσους του Δημήτρη Μυράτ, του Δημήτρη Φωτόπουλου, της Έλλης Λαμπέτη, της Σμαρούλας Γιούλη, του Διονύση Παγουλάτου, της Άννας Μαντζουράνη, του Κωστή Λειβαδέα, του Λάμπρου Κωνσταντάρα, με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη κ.ά.

Είχε συμμετάσχει σε πολλές σημαντικές παραστάσεις για την θεατρική ζωή της χώρας, όπως στο «Ο καπετάν Μιχάλης», όπου υποδύονταν τον Χότζα σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Μάνου Κατράκη, στην παράσταση «Ο δρόμος περνά από μέσα» σε σκηνοθεσία του Ιάκωβου Καμπανέλλη, στο «Οι Ρόζεμπεργκ δεν πρέπει να πεθάνουν» σε σκηνοθεσία Στέφανου Ληναίου και σε πολλές ακόμα.

«Με φρόντιζε τόσο πολύ το παιδί μου»

Ο ηθοποιός, είχε χάσει τον γιο του Θεόφιλο, το 2021 από καρκίνο. Ο θάνατος του παιδιού του, του είχε στοιχίσει ιδιατέρως, καθώς όπως ο ίδιος είχε πεί παλαιότερα: (Ο θάνατος του), ήταν το τελευταίο πικρό ποτήρι που μου έδωσε η ζωή.

Και συμπλήρωσε λέγοντας: «Την υπόθεση με τον καρκίνο την μάθαμε πολύ τελευταία. Αμφιβάλλω αν το ήξερε και ο ίδιος ο Θεόφιλος ότι έχει καρκίνο. Δυστυχώς είμαι εδώ και μήνες μόνιμα καθηλωμένος στο κρεβάτι. Αν ήμουν όρθιος σαφώς και θα ήμουν δίπλα του συνέχεια και θα τον παρακινούσα για εξετάσεις και ότι άλλο χρειαζόταν. Έχασα δυστυχώς το στήριγμα μου και έχω χάσει τον κόσμο μου. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο υποφέρω και πονάω με τον χαμό του Θεόφιλου.

Κρατάω αγκαλιά τη φωτογραφία του και κλαίω νύχτα μέρα. Ξημερώνει, βραδιάζει και εμένα με βρίσκει με την εικόνα του. Ήταν ένα παιδί με αγγελική ψυχή. Με αγαπούσε καλύτερα από τον εαυτό του. Με φρόντιζε τόσο πολύ το παιδί μου».