Ενας άνθρωπος τριάντα ετών δεν θυμάται και πολλά από τη ζωή χωρίς social media. Η αλήθεια είναι ότι και εμείς, οι μεγαλύτεροι, σήμερα δυσκολευόμαστε να φανταστούμε τη ζωή μας έξω από το περιβάλλον κοινωνικής δικτύωσης. Ασφαλώς και υπάρχουν πολλοί που έμειναν μακριά ή ρίχνουν απλώς κλεφτές ματιές. Δεν συνέδεσαν τις ζωές τους με πλατφόρμες, όπως έκανε ο μισός πλανήτης.
Συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από τη δημιουργία του Facebook, της πλατφόρμας που εισήγαγε τα social media στις ζωές μας. Αλλά ακόμα και αν δεν έχεις κάνει ούτε ένα like, η ζωή σου έχει επηρεαστεί. Γιατί τα social media δεν έφεραν μόνο τη θεαματική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν οι άνθρωποι. Αλλαξαν τα πάντα στο πεδίο της δημόσιας σφαίρας. Ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η πολιτική. Επηρέασαν δε σε δραστικό βαθμό ως και τη φύση του δημοκρατικού πολιτεύματος, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει συντελεστεί μία πολιτισμική επανάσταση. Αλλαξαν οι άνθρωποι. Δικτυώθηκαν, καταργώντας κάθε σύνορο, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις. Η κοινωνική τους συμπεριφορά εξελίχθηκε. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας η εικόνα δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία. Η έννοια της κοινωνικής αποδοχής μετρήθηκε με αριθμό φίλων και like. Η δε ιδιωτικότητα επαναπροσδιορίστηκε. Τα εν οίκω κοινοποιούνται εν δήμω, η ναρκισσιστική αυταρέσκεια θα έκανε τον Φρόιντ να σνιφάρει μια γραμμή κόκας. Προσέξτε όμως και μία αντίφαση.
Οσον αφορά το προσωπικό μας προφίλ, στα social, προβάλλουμε μια κατασκευασμένη, εντελώς φιλάρεσκη εικόνα. Από την άλλη, όμως, όσον αφορά τη συμμετοχή μας στα κοινά, τα social media μας επιτρέπουν να εκδηλώνουμε τα ταπεινότερα των ενστίκτων. Και αυτό είναι χρήσιμο. Αν καταφέρεις να βγεις από την προσωπική σου φούσκα, τα social media σού επιτρέπουν να καταλάβεις τι συμβαίνει στην κοινωνία. Και τις περισσότερες φορές, σχεδόν πάντα, τρομάζεις ή εκπλήσσεσαι δυσάρεστα. Είκοσι χρόνια μετά την εκκίνηση του Facebook, στην ψηφιακή διάσταση της ζωής μας υπάρχει ένα τοπίο που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Και το φτιάξαμε εμείς. Με τις ιδέες, τις φωτογραφίες μας και, κυρίως, τον χαμένο μας χρόνο.
Μα, είναι όνομα αυτό;
Ενα από τα προβλήματα που, φαντάζομαι, ότι έχουν τα «παιδιά» των τρομοκρατικών οργανώσεων είναι η επιλογή του σωστού ονόματος. Και όσο περνάει ο καιρός, αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Διότι κατά βάση επιλέγονται οι ίδιες λέξεις με διαφορετική διάταξη. Ας πούμε άπαντες δηλώνουν επαναστάτες. Να, τώρα οι βομβιστές του υπουργείου Εργασίας υπογράφουν ως «Επαναστατική Ταξική Αυτοάμυνα». Κοινώς, τσίμπησαν τη βασκική ΕΤΑ και προσάρμοσαν το αρκτικόλεξο στα ελληνικά. Επέλεξαν το «Ταξική», αντί του «Λαϊκή» που θα ήταν πιο σωστό. Ομως θα έβγαινε ΕΛΑ – κατοχυρωμένο από άλλους συντρόφους. Αν τώρα πρόσθεταν το «Λαϊκή» δίπλα στο «Ταξική», θα είχαμε ΕΛΤΑ που δεν βολεύει για ευνόητους λόγους. Επίσης δεν υπήρχε δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί το «Αγώνας» – είναι χιλιοφορεμένο. Αν επέλεγαν «Αντίδραση»; Οχι, παραπέμπει σε δεξιούς. Χάθηκε ένα «Αντεπίθεση»; Μικρά είναι, θα μάθουν. Αν προλάβουν.
Διαβάστε το!
Το απόσπασμα είναι από τον «Ριζοσπάστη». Εγώ θα ήθελα ουσίες για να το γράψω. Ομως γράφτηκε με νηφαλιότητα. Εξηγεί πώς η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα εντάσσεται στα σκοτεινά σχέδια του καπιταλισμού. «Σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιείται και η αυτοαποκαλούμενη ηγεσία των ΛΟΑΤΚΙ, που χρηματοδοτείται και στηρίζεται από ομίλους όπως του Τζ. Σόρος, της “JP Morgan”, της “General Electric”. Στο παγκόσμιο φόρουμ του Νταβός συζήτησαν πρόσφατα πώς η εταιρική διπλωματία θα προωθήσει την ατζέντα της “ηγεσίας των ΛΟΑΤΚΙ”. Ισχυρά κέντρα των ΗΠΑ, όπως η Υπηρεσία Προηγμένων Αμυντικών Ερευνητικών Προγραμμάτων (DARPA) και η Εθνική Πρωτοβουλία Βιοτεχνολογίας και Βιοκατασκευής, χρηματοδοτούνται αδρά για να δημιουργήσουν τον “Ανθρωπο 2.0”, ένα έμβιο ανθρωποειδές ρομπότ (cyborg), ένα ουδέτερο ανθρώπινο σώμα – βιολογικό εργαστήριο, που θα επιδέχεται απεριόριστες τεχνικές μεταβολές και άμεσες εντολές διακυβέρνησης. Ολα αυτά παρουσιάζονται με ανώδυνους όρους, όπως “σύγχρονη συμβίωση ανθρώπου και υπολογιστή”».
