Ξεχάστε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πείτε ότι δεν υπάρχει και βγάλτε τον από την εικόνα. Επειτα, σας καλώ να αναρωτηθούμε το εξής: ποιος θα το έλεγε ότι η ΝΔ θα ήταν το κόμμα που τελικά έφερε στη Βουλή τον πολιτικό γάμο των ομοφύλων. Το 2015, ποιος θα φανταζόταν ότι, εννέα χρόνια αργότερα, σχεδόν 100 βουλευτές της ΝΔ θα υπερψήφιζαν το σχετικό νομοσχέδιο; Θυμίζω ότι τον Δεκέμβριο του 2015, όταν ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, 29 βουλευτές της ΝΔ είχαν καταψηφίσει, 27 απείχαν και 19 μόνο είχαν υπερψηφίσει. Σήμερα, οι αισιόδοξοι υπολογίζουν στους άνω των 100 εκείνους που θα υπερψηφίσουν, ενώ οι απαισιόδοξοι θεωρούν ότι θα είναι κατά τι λιγότεροι από τον αριθμό αυτό. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η σύγκριση του τότε με το σήμερα μας δίνει το μέγεθος της απόστασης που έχει διανύσει η ΝΔ. Ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι αρκετοί από εκείνους που τότε καταψήφισαν ή απείχαν τώρα σκοπεύουν να το ψηφίσουν.
Σημειωτέον, ωστόσο, ότι επειδή μιλάμε για το κυβερνών κόμμα δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η στάση των βουλευτών στο συγκεκριμένο ζήτημα αντανακλά και τις πραγματικές θέσεις τους. Πολλοί από εκείνους που σκοπεύουν να απόσχουν θα το πράξουν, επειδή διαμαρτύρονται που απομακρύνθηκαν από την κυβέρνηση ή που μένουν αναξιοποίητοι στο κυβερνητικό σχήμα. Αυτό όμως ισχύει και αντιστρόφως, δηλαδή οπωσδήποτε υπάρχουν ορισμένοι που καταπίνουν επιφυλάξεις ή αντιρρήσεις και δίνουν ψήφο νομιμοφροσύνης, ώστε να καταγραφούν ως «καλά παιδιά». Στην αντιπολίτευση, αντιθέτως, η διαχωριστική γραμμή δεν είναι το ίδιο θολή. Εκεί, οι βουλευτές δεν έχουν να κερδίσουν ή να χάσουν κάτι από τη στάση τους και, συνεπώς, η θέση την οποία θα πάρουν εκφράζει τη συνείδησή τους.
Στην κυβέρνηση, πάντως, το κλίμα που επικρατεί συμπυκνώνεται στη φράση «άντε να τελειώνουμε». Δεν έχουν άδικο να βιάζονται. Πάω στοίχημα ότι έναν μήνα μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου, όλοι θα είναι ικανοποιημένοι και θα έχουν αφήσει πίσω το θέμα, σαν να μην ετέθη ποτέ. Θυμηθείτε το. Εδώ θα είμαστε και τα λέμε…
ΤΟΝ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ
Στο βιβλίο του για την οικονομική κρίση του 2008 στην Ευρώπη (Boomerang: Travels in the New Third World), ο Μάικλ Λιούις περιγράφει την περίπτωση του τότε κεντρικού τραπεζίτη της Ιρλανδίας και πώς με τη στάση του επέσπευσε ακουσίως τη χρεοκοπία της χώρας του. Οι φήμες ήδη κυκλοφορούσαν και, κατά το λεγόμενο, οργίαζαν, όταν ο διοικητής της κεντρικής τραπέζης αποφάσισε να εμφανιστεί δημοσίως για να τις διαψεύσει. Βγήκε λοιπόν στην τηλεόραση και έδωσε μία συνέντευξη, με την οποία όμως πέτυχε το αντίθετο από το σκοπούμενο. Οι Ιρλανδοί δεν τον γνώριζαν, δεν ήταν πρόσωπο της δημοσιότητας. Οταν τον είδαν όμως, όταν είδαν ότι επρόκειτο για ένα άνευρο, νυσταλέο γεροντάκι, τότε πανικοβλήθηκαν και τα υπόλοιπα είναι πια Ιστορία.
Εχω την εντύπωση, για να μην πω τη βεβαιότητα, ότι το ίδιο έπαθε και ο Χάρης Δούκας με τη συνέντευξή του στη Νίκη Λυμπεράκη στο MEGA. Με δυο λέξεις, τον κατέστρεψε. Η συνέντευξη ανέδειξε τη ρηχότητα, την προχειρότητα και τις ιδεολογικές εμμονές του ανδρός. Αθηναίοι που τον ψήφισαν, για τον μοναδικό λόγο ότι ήθελαν να τιμωρήσουν τον Κώστα Μπακογιάννη, το άκουσαν και έφριξαν. Διότι άλλο είναι να διαβάζεις τις θέσεις του και τελείως διαφορετικό να τον ακούς να τις διατυπώνει πρόχειρα και μάλιστα σε μέτρια, αν όχι κακά, ελληνικά. Ούτε για υφυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο άνθρωπος! Δεν μου κάνει την παραμικρή εντύπωση ότι τον επέλεξε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Ομοιος ομοίω αεί πελάζει.
ΣΤΟ ΜΠΛΕΝΤΕΡ
Οπωσδήποτε είναι θετικό ότι την επόμενη εβδομάδα θα συνυπάρξουν στην ίδια εκδήλωση ο Διονύσης Τεμπονέρας του ΣΥΡΙΖΑ, με τον Μανώλη Χριστοδουλάκη του ΠΑΣΟΚ και την Εφη Αχτσιόγλου της ΝΑΡ-2. Καλό είναι τα παιδιά να μιλούν μεταξύ τους και να κοινωνικοποιούνται. Αλλωστε, το θέαμα των προέδρων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον και ούτε καν να κοιτάζονται είναι οικτρό και αξιοθρήνητο. Διερωτώμαι, όμως, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η συνύπαρξη με την Κεντροαριστερά. Τι είδους πολιτική σύγκλιση μπορεί να υπάρχει μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΑΡ-2; Η πολιτική δεν είναι μαγειρική, ώστε να ρίξεις στο μπλέντερ, ας πούμε, δυο σοσιαλδημοκράτες, δυο νεοκομμουνιστές κι έναν κεντρώο, για να βγάλεις έναν πολτό που θα τον πεις «Κεντροαριστερά». Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να εμποδίσει κανέναν να το ελπίζει αυτό και να προσπαθεί. Στην πράξη θα αποδειχθεί ότι δεν γίνεται. Δεν πειράζει όμως, το λάθος είναι μέρος της διαδικασίας προς τη γνώση.
