Δεν είναι πολλά εκείνα στα οποία η Ελλάδα είναι αξιοζήλευτη για τους περισσότερους ευρωπαίους εταίρους της, μεταξύ των οποίων και οι πιο σημαντικοί. Ομως αυτό, μεγίστης σημασίας, είναι: οι ευρωεκλογές του  Ιουνίου αναμένεται να εκλέξουν ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πολιτικά πιο «μαύρο» από ποτέ στην ιστορία του. Στην Ελλάδα πάλι, που μάλιστα έζησε συνθήκες αδιανόητες για όλους τους άλλους, η κυβέρνηση Σαμαρά κατάφερε και ανέστρεψε μία κατάσταση δραματική, στα ακραία όρια αντοχής της Δημοκρατίας και με τη δολοφονική Ακροδεξιά να εκτινάσσεται. Εξού και δεν τα ζει τώρα αυτά με κομμένη την ανάσα.

Σύμφωνα με σχετικές μελέτες οι ευρωεκλογές αναμένεται να διαμορφώσουν μία νέα πολύ δυσάρεστη και εξίσου ανησυχητική πραγματικότητα, πρωτοφανή για τον μεταπολεμικό ευρωπαϊκό χώρο: να αναδείξουν ως τον μεγάλο, πανευρωπαϊκό νικητή τα κόμματα της Ακρας Δεξιάς όχι σε μία, ούτε σε δύο, αλλά, σύμφωνα με έγκυρες αναλύσεις ειδικών ινστιτούτων και επιστημόνων, ενδεχομένως και σε δέκα χώρες-μέλη. Κάτι που αν πράγματι συμβεί θα παγώσει την Ευρώπη.

Αυτό το πολιτικό ψύχος δεν θα έρθει μόνον λόγω της αναζωπύρωσης μιας ιδεολογίας που αναδύεται από τα πιο σκοτεινά χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της και που μέχρι πριν από συγκριτικά λίγο διάστημα η οριζόντια, σε επίπεδο χωρών, εκτίναξη της ισχύος τους δεν λογαριαζόταν καν ως ενδεχόμενη. Αλλά και επειδή τα ακροδεξιά κόμματα είναι οι κατεξοχήν πολιτικοί χώροι που εκφράζουν την κάθετη αμφισβήτηση της ένωσης της Ευρώπης. Και η πολιτική ρητορική πολλών από αυτά περιλαμβάνει, αλλού πιο φανερά και αλλού λιγότερο, τη θέση για την έξοδο των χωρών τους από την ΕΕ. Επιπλέον, το ίδιο το Κοινοβούλιο είναι πολύ πιθανό να μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη, αλλά και, αν τα νούμερα «καθίσουν», να γίνει η Ακροδεξιά παράταξη με αποφασιστικό, αρνητικό έστω, νομοθετικό ρόλο. Και, βέβαια, να φροντίσει να μεγιστοποιήσει την εκεί ισχύ της για να ταυτιστεί πλέον ευρύτερα και οριστικά με τη «φωνή των λαών» στις συνειδήσεις τους.

Παρ’ όλα αυτά, κόμματα και ηγεσίες που διευθύνουν σήμερα την ΕΕ δεν έχουν ακόμα αποφασίσει να πράξουν το στοιχειώδες αυτονόητο: να ακούσουν τι τους λένε οι λαοί της Ευρώπης και να αναπτύξουν αληθινές πολιτικές, όχι κουβέντες του αέρα, που θα είναι σε θέση να ανασχέσουν κάπως αυτές τις ροπές. Οχι μόνον δεν το κάνουν, αλλά ούτε καν το σκέπτονται. Οι… «ταγοί» της Ευρώπης της εκπεσμένης αυτής εποχής, είναι πεπεισμένοι ότι οι ίδιοι είναι οι φορείς και εκφραστές της απόλυτης αλήθειας επί παντός θεσμικού και πολιτικού επιστητού και αντιμετωπίζουν όσους αντιδρούν σε αυτή την αλαζονεία ως λαϊκιστές, δημαγωγούς και ανεύθυνους. Χωρίς φυσικά να κάνουν ποτέ τον κόπο να ακούσουν. Μια πολιτική τερατογένεση, κατά τη μακρά προετοιμασία της οποίας οι ηγεσίες της Ευρώπης όχι απλώς αδιαφόρησαν πλήρως, αλλά, αντιθέτως, περιγέλασαν κλεισμένες μέσα σε κάστρα ισχύος, αυταρέσκειας, καλής ζωής και απουσίας λογοδοσίας.

Τώρα, ήρθαν τα τρακτέρ. Μαζί τους ήρθε και ένα όψιμο είδος τρόμου σε αυτή τη δομή εξουσίας που συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι δεν υπάρχει και λειτουργεί εν κενώ. Ομως τα τρακτέρ δεν είναι τίποτα. Θα έπρεπε να καταλάβουν ότι ο αληθινός τρόμος καραδοκεί στις κάλπες, στις οποίες όλες οι πολιτικές ομάδες αναμένεται να χάσουν έδρες, που θα πάνε στην Ακρα Δεξιά. Αν κάποιος εξακολουθεί να είναι πεπεισμένος ότι την ευθύνη γι’ αυτή την επικίνδυνη διολίσθηση που δείχνει πιθανό να πάρει μορφή χιονοστιβάδας φέρουν πρωτίστως οι λαοί και όχι οι μανδαρίνοι της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας, αξίζει να γνωρίζει ότι ακόμα και επιστημονικοί φορείς που παράγουν εκθέσεις σχετικά με τους κινδύνους αυτών των εκλογών καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα: να καταλάβουν αυτοί οι εξώκοσμοι γραφειοκράτες, όπως και οι ηγεσίες που τους κινούν με τα σκοινιά σαν μαριονέτες, ότι ο μόνος τρόπος που υπάρχει να σταματήσει όλη αυτή η επελαύνουσα λαίλαπα, είναι να αλλάξουν συθέμελα.