Δείπνο με σούσι στην πολιτειακή και πολιτική ηγεσία παρέθεσε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, στο ανακαινισμένο κτίριο της τραπέζης. Προσκεκλημένοι ήταν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας. Ομως η περιποίηση του οικοδεσπότη δεν περιορίστηκε στο σούσι που τους σέρβιρε (όχι αυτοπροσώπως, εννοείται, υπήρχαν σερβιτόροι…), αλλά στην ξενάγηση που ακολούθησε στους ανακαινισμένους έπειτα από δεκαετίες χώρους του κτιρίου και, ιδίως, στο θησαυροφυλάκιο. Εκεί, οι προσκεκλημένοι έζησαν αυτό που θα έλεγα το όνειρο του Λαφαζάνη.

Διότι μπροστά τους εμφανίστηκαν ο ένας μετά τον άλλον οι τρεις υπάλληλοι, καθένας των οποίων έχει ένα μέρος του συνδυασμού, άνοιξαν την αγγλικής κατασκευής σιδερένια πόρτα των 50 τόνων (δηλαδή, περίπου όσο και το βάρος ενός σύγχρονου άρματος μάχης) και πίσω από τις άθραυστες γυάλινες προθήκες θαύμασαν τους 80 τόνους χρυσού που φυλάσσονται εκεί, από τους 150 συνολικά που διαθέτει η τράπεζα. (Οι υπόλοιποι είναι διασκορπισμένοι σε άλλα θησαυροφυλάκια). Αμφιβάλλω αν σκέφτηκε κανείς τους τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, που κάποτε ονειρεύτηκε να μπουκάρει εκεί μέσα.

Υστερόγραφο. Αργότερα, όπως με ενημερώνει αυτόπτης, ο κ. Τασούλας εθεάθη στην πλατεία Μοναστηρακίου κραδαίνων δύο λαχταριστά, ζουμερά, μοσχομυρωδάτα, τυλιχτά κεμπάπια από του «Θανάση». Θυμίζω ότι το δείπνο ήταν με σούσι. Συνεπώς, αν δούμε τη βραδιά στο σύνολό της ως αναμέτρηση γαστρονομικών παραδόσεων, το ματς Απω Ανατολή εναντίον Μέσης Ανατολής έληξε με σκορ 3-1 υπέρ της πρώτης.

ΖΗΤΗΜΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

Συνάντηση με τον Αλέξη Χαρίτση και τον Νάσο Ηλιόπουλο της ΝΑΡ-2 είχε χθες το μεσημέρι ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας. Το γεγονός δεν ξενίζει, δεδομένου ότι ο δήμαρχος και πρόσκειται σε αυτό το είδος της Αριστεράς και στις ψήφους της βασίστηκε για να εκλεγεί. Το αντικείμενο της συνάντησης δεν το γνωρίζω, αλλά μπορώ να κάνω κάποιες υποθέσεις. Φαντάζομαι, λ.χ., ότι θα του ζήτησαν να τους παραχωρήσει κάποιο κτίριο ιδιοκτησίας του δήμου για να «εκφράζονται». Θυμίζω ότι στην πρόσφατη συνέντευξή του στο MEGA, με την οποία ο δήμαρχος αυτοκαταστράφηκε, είπε, αναφερόμενος στις καταλήψεις, ότι θα πρέπει να υπάρχουν χώροι για «να εκφράζονται οι συλλογικότητες». Κατόπιν αυτού, αναμένω συναντήσεις του δημάρχου με τη «Λέσχη Υπογείως», με το «Αυτόνομο Στέκι Ζωοδόχου Πηγής» και άλλους φορείς που αναζητούν απεγνωσμένα έκφραση…

ΕΓΚΑΙΡΩΣ

To Μαξίμου αργεί να ανακοινώσει τον κατάλογο των υποψήφιων ευρωβουλευτών και αντιλαμβάνομαι ότι η καθυστέρηση προκαλεί εκνευρισμό στους υποψηφίους που δεν κρατιούνται. Τους καταλαβαίνω, διότι δεδομένου ότι η εκλογική περιφέρεια ταυτίζεται με το σύνολο της επικρατείας, οι υποψήφιοι θα πρέπει να οργώσουν την Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον για να καταφέρουν να γίνουν γνωστοί παντού και να μαζέψουν τις τουλάχιστον 200.000 ψήφους που απαιτούνται. Οσο γνωστός και αν είναι κάποιος στο στενό πολιτικό και δημοσιογραφικό σινάφι των 10.000 ατόμων το πολύ, για να εκλεγεί πρέπει να τον γνωρίζουν και οι κανονικοί άνθρωποι, που συμβαίνει να είναι και οι περισσότεροι.

Καταλαβαίνω, βέβαια, ότι το Μαξίμου αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην ποιότητα των υποψηφίων (όχι όλων, διότι αντιλαμβάνομαι ότι σε αυτούς θα περιλαμβάνεται και ο κ. Γιώργος Αυτιάς…), όμως η καθυστέρηση αποβαίνει εις βάρος των σοβαρών υποψηφίων, αφού εκείνοι είναι που πρέπει να τρέξουν και χρειάζονται χρόνο. Οι αναγνωρίσιμοι δεν έχουν ανάγκη…

ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ

Ο βουλευτής Χάρης Μαμουλάκης του ΣΥΡΙΖΑ έχει τουλάχιστον ένα κοινό στοιχείο με τον Γκράουτσο Μαρξ. Συμμερίζεται, όπως καταλαβαίνω, τη γνωστή δήλωση του σπουδαίου αμερικανού κωμικού ότι «αυτές είναι οι θέσεις μου και αν δεν σας αρέσουν έχω και άλλες», με μία βασική διαφορά όμως: ότι ο Γκράουτσο Μαρξ το έλεγε σαρκάζοντας τους κόλακες που σπεύδουν να ικανοποιούν τον εκάστοτε συνομιλητή τους, ενώ ο κ. Μαμουλάκης το εννοεί σοβαρά. Ετσι, χθες, σε συζήτηση με τον υπουργό Μετανάστευσης σχετικά με τα δημόσια πανεπιστήμια, θυμήθηκε ότι, τότε που σπούδαζε στη Βρετανία, κανείς δεν πλήρωνε δίδακτρα. Οταν όμως ο κ. Καιρίδης του θύμισε ότι εδώ και αρκετά χρόνια τα βρετανικά πανεπιστήμια έχουν πλέον εισαγάγει την καταβολή διδάκτρων, τότε άλλαξε θέση ο κ. Μαμουλάκης: «Αν χρειαστεί και οι ανάγκες το δημιουργήσουν, γιατί όχι;». Γκράουτσο κανονικός, δηλαδή, αλλά χωρίς πλάκα.