Η τακτική συγκέντρωση της Πέμπτης ξεκίνησε από πολύ νωρίς για τους φοιτητές που αντιτίθενται στη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ηδη στις 7.30 το πρωί οι πρώτες ομάδες έφτασαν στα Προπύλαια. Είναι θέμα κύρους η θυγατρική φοιτητική οργάνωση της ΚΝΕ να απλώσει τη χαρτούρα της μπροστά στο Πανεπιστήμιο του Χάνσεν και του Τσίλερ, που λέγαμε και πριν από μερικές μέρες. Να σκαρφαλώσουν έμπειρα στελέχη της στην κορυφή και να κρεμάσουν με σκοινιά από τα ακροκέραμα το αεροπανό που αντιτίθεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Δεν θα τολμούσα, φυσικά, να ζητήσω από τυφλούς οπαδούς κομμάτων να σεβαστούν τον χώρο. Νομίζουν ότι δεν τους αφορά ούτε η ιστορία της νεότερης Ελλάδας, ούτε η αρχιτεκτονική ιστορία της, ούτε η πόλη, ούτε τίποτα.

Αυτοί είναι νέοι και το μόνο που τους αφορά είναι να αλλάξουν τον κόσμο, να τον κάνουν σύμφωνα με τις προδιαγραφές του λενινιστικού κόμματός τους, αυταρχικό και γραφειοκρατικό, όπως ο κόσμος της Σοβιετικής Ενωσης που χρεοκόπησε. Γι’ αυτό ήταν εκεί από το πρωί. Για να προλάβουν να κάνουν την επανάσταση νωρίς.

Μαζί έρχονταν σιγά σιγά και τα προωθημένα τμήματα του πεζικού, οι εμπροσθοφυλακές με τα στειλιάρια τα μεταμφιεσμένα σε σημαιάκια. Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα είχαν σκεφτεί. Επειδή υπήρχαν και άλλοι πρόθυμοι να ηγηθούν της στρατιάς. Το αποτέλεσμα; Πολύ σύντομα, έγινε ένας μικρός εμφύλιος, όπως οι εμφύλιοι που συχνά βλέπουμε στον Αστερίξ όταν τσακώνεται ο ψαράς με τον σιδερά.

Και οι ροπαλοφόροι με τα κόκκινα σημαιάκια άρχισαν να δέρνονται με τους ροπαλοφόρους με τα κοκκινόμαυρα σημαιάκια. Δεν ξέρω ποιος νίκησε, αυτό που ξέρω είναι ότι κάποιοι λαβώθηκαν στον αγώνα τον καλό και τους μάζεψαν τα ασθενοφόρα του αστικού κράτους, για περίθαλψη στα εφημερεύοντα νοσοκομεία όπου υπεύθυνος υπουργός είναι ο Αδωνις Γεωργιάδης.

Ηταν ωραία εικόνα. Και έτσι όπως καταγράφηκε και την είδα στο YouTube μου θύμισε ερασιτεχνική μίμηση σκηνής από το «Ραν» του Κουροσάβα – ή, έστω, ερασιτεχνική μίμηση του πρελούδιου της μάχης του Αούστερλιτς, έτσι όπως το χορογράφησε ο Ρίντλεϊ Σκοτ στον «Ναπολέοντά» του.

Αυτοί με τα κόκκινα σημαιάκια, που δεν είχαν πρόβλημα να πλακωθούν για το ποιοι θα είναι πρώτοι στον σχηματισμό μάχης, έρχονται από μακριά. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τότε που η ΚΝΕ, επίσης, είχε κέφια.

Και πολύ συχνά το ξύλο ήταν το πιο δημοφιλές επιχείρημα στους μαζικούς χώρους. Οι αναρχοαυτόνομοι της εποχής, μάλιστα, που ήταν πιο αθώοι από τους σημερινούς αναρχομπάχαλους, ήταν αυτοί που συνήθως τις έτρωγαν. Και όταν τις τρως στον δρόμο, στα μετόπισθεν καταφεύγεις στην τέχνη για να απαλύνεις τον πόνο.

Εκεί, λοιπόν, στα μετόπισθεν, τα τάγματα της ΚΝΕ είχαν μετονομαστεί σε ΚΝΑΤ, αφού για τους αναρχοαυτόνομους ήταν κάτι αντίστοιχο με τα ΜΑΤ. Τα ΚΝΑΤ επέβαλλαν την κομμουνιστική τάξη στους φοιτητικούς χώρους. Γι’ αυτό άλλωστε το σύνθημα ήταν: «Τι τα θέλουμε τα ΜΑΤ αφού έχουμε τα ΚΝΑΤ».

Το μόνο καλό είναι ότι όσοι από εκείνους τους παλιούς αγωνιστές των ΚΝΑΤ δεν έκαναν καριέρα στο ΚΚΕ, έχουν πλέον ενταχθεί στην κανονική ζωή. Ή κάνουν προσπάθεια να ενταχθούν. Δεν είναι εύκολο πράγμα η κανονικότητα.