Σταθμίσεις

Ποιος θα κερδίσει στο μέτωπο των μη κρατικών ΑΕΙ; Οι ραντιέρηδες και όσοι περιμένουν με ανοιχτές μασέλες να στήσουν παραρτήματα ξένων σχολών στην Αθήνα (δηλαδή να στήσουν μια μεγάλη βιομηχανία), οι φοιτητές που διαμαρτύρονται πρωτοφανώς μαζικά ή οι γονείς τους που απενοχοποιημένα μιλούν για το θέμα και δεν κακοβλέπουν μια νέα ανταγωνιστική εκπαιδευτική δομή εν έτει 2024; Το πρώτο και το βέβαιο είναι πως ανεξάρτητα του ποιος θα κερδίσει, θα υπάρξουν σταθμίσεις από το μέτωπο στο πολιτικό σκηνικό.

Το νομοσχέδιο θα περάσει όπως φαίνεται και το θέμα είναι τι συνέχεια θα έχει το όλο μέτωπο την επόμενη ημέρα. Η κυβέρνηση έχει ακόμη δεσμούς με τη νεολαία. Παραδόξως και ενώ στην Αριστερά κάνανε ανάλυση το 2023 πως η νεολαία βλέπει πιο θετικά τον ΣΥΡΙΖΑ και τους άλλους, ήταν ο Μητσοτάκης που νίκησε και στην εν λόγω ηλικιακή ομάδα. Μπορεί η Πανσπουδαστική (παράταξη που στηρίζεται από το ΚΚΕ στα ΑΕΙ) να έχει πάρει κεφάλι εδώ και δύο φοιτητικές εκλογές, η ΝΔ όμως πέραν του ότι παραμένει λαϊκό κόμμα είναι και κόμμα ενός μέρους της νεολαίας. Σήμερα όμως εδώ μοιάζει να σημειώνεται ένα πρώτο ρήγμα.

Η στάθμιση όμως αυτή θα ήταν λανθασμένη αν δεν λάμβανε υπόψη πως η ΝΔ –που παίρνει άριστα στον τρόπο που σκανάρει σταθερά τα ακροατήρια και σε αντίθεση με την Αριστερά– βασικά ποντάρει στους γονείς των φοιτητών. Οι δεύτεροι είναι που ακόμη έχουν την υλική πρωτοκαθεδρία στις κινήσεις και στις επιλογές της μέσης οικογένειας. Και όπως λένε οι δημοσκόποι, αυτοί είναι οι καθοριστικοί για τις εκλογικές επιδόσεις των κομμάτων.

Πάμε τώρα στο έτερο μέτωπο που είναι αυτό των αγροτών. Κάτι εντελώς διαφορετικό. Και εντελώς διαφορετική είναι η διαχείριση που κάνει το Μέγαρο Μαξίμου σε αντίθεση με τους φοιτητές που είδαμε απαράδεκτες εικόνες καταστολής στο Δημοκρίτειο Θράκης. Οι αγρότες έχουν παραδοσιακούς στενούς και σταθερούς δεσμούς με τη ΝΔ. Ακόμη και στα μεγάλα μπλόκα των Μπούτα – Πατάκη – Νασίκα επί Σημίτη, ήταν έντονη η παρουσία ενός μέρους της λαϊκής Δεξιάς και αυτό συνεχίστηκε μέσα στα χρόνια και παρά την επίσης κραταιά παρουσία και του ΚΚΕ ή άλλων δυνάμεων.

Σήμερα στα μάτια των πολλών και πέραν των στενών διεκδικήσεων, η πρωτογενής παραγωγή συνδέεται και με το βασικό πρόβλημα που έχει ο κόσμος της μεγάλης πόλης. Τη δυσβάστακτη ακρίβεια που εξουθενώνει την αγοραστική δύναμη και την ποιότητα ζωής. Και εδώ δεν είναι τυχαίο πως ο ευρύτερος κόσμος στηρίζει διακριτικά τους αγρότες και δεν επαναλαμβάνει παλιότερες όψεις της προπαγάνδας που τους ήθελε μόνον επιδοτούμενους ή ευνοημένους από τα ευρωπαϊκά πακέτα.

Ο κόσμος καταλαβαίνει πως η κρίση είναι δομική στην παραγωγή και κρέμεται από ένα σχοινί λόγω κόστους για τον μέσο αγρότη. Το δεύτερο αυτό μέτωπο επίσης μπαίνει στο μικροσκόπιο των σταθμίσεων των πολιτικών δυνάμεων και ένα δεύτερο επίσης ρήγμα φαίνεται να έχει προκληθεί στη δημοφιλία της κυβέρνησης. Το νέο στοιχείο είναι πως ούτε κοινωνικό αυτοματισμό έχουμε δει ακόμη, ούτε ακραίες εκφράσεις πάλης από τους αγρότες. Πράγμα ακόμη πιο δυσχερές για την κυβέρνηση. Η ένταση και διάρκεια των μετώπων ενέχει τον κίνδυνο για το Μέγαρο Μαξίμου να συνδεθούν τα δύο και να διαμορφώσουν ένα πιο βαθύ ρεύμα δυσαρέσκειας.