Το πάθημα έγινε μάθημα

Κάθε φορά που ακούω ότι ένα κόμμα διοργανώνει συνέδριο, ο νους μου… ταξιδεύει. Σε εκείνες τις ωραίες εποχές που οι κάλπες πήγαιναν βόλτα να πάρουν τον… βραδινό τους αέρα και όταν επέστρεφαν, λίγο πριν ξημερώσει, ήταν τόσο… ανανεωμένες, που δεν τις αναγνώριζες!

Πανεπιστήμια, κόμματα, σωματεία, η ίδια δουλειά, οι ίδιοι, περίπου, άνθρωποι την έκαναν, το ίδιο αποτέλεσμα. Τώρα που μπήκε το Διαδίκτυο για τα καλά στη ζωή μας, ορισμένοι που δεν έζησαν αυτές τις ωραίες εποχές που ζήσαμε εμείς, επιδιώκουν προφανώς να κάνουν τα ίδια… ηλεκτρονικά. Γίνεται; Δεν γίνεται. Και το οφείλουμε αυτό – ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη – σε κάτι… σιτεμένους, φύλακες της παράδοσης, που έχουν φάει τα νιάτα τους σε κόμματα, αμφιθέατρα και σωματεία, και κάτι τέτοια τα μυρίζονται από χιλιόμετρα.

Οπως ο Χρήστος Σπίρτζης που πρόταξε τα στήθη του μεσοβδόμαδα – φόρο τιμής, παρακαλώ, να αποδώσουμε εμείς οι παλαιότεροι – και απέτρεψε το κόλπο (μιλάμε για άλλα κόλπα) που πήγαιναν να στήσουν οι υποστηρικτές του προέδρου Στέφανου, οργανώνοντας την εκλογή συνέδρων για το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μέσω Διαδικτύου!

Να επαναληφθεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη και με την εκλογή του αρχηγού. Που άφησαν τις πόρτες ανοιχτές και όποιος περνούσε απ’ έξω και έβλεπε φως έμπαινε μέσα, έδινε ένα δίευρω και ψήφιζε Κασσελάκη. Οχι, τώρα οι άλλοι αφού έπαθαν… έμαθαν…

Περί της κυβερνητικής δημοφιλίας

Ελα τώρα, μπορεί να συμβαίνει αυτό; Κυβερνητική πηγή, την οποία χρησιμοποιώ πού και πού για να πληροφορούμαι τα εσώτερα των ένδον, μου είπε προχθές το μεσημέρι ότι τα focus groups που κάνει επί καθημερινής βάσεως το Μέγαρο Μαξίμου προς ενημέρωση του κ. Γκρίνμπεργκ, προκειμένου ο τελευταίος να εκπονήσει και την ακολουθούμενη «γραμμή», καταγράφουν μεν επιπτώσεις στη δημοφιλία της κυβέρνησης, αλλά όχι για τους λόγους που πιστεύουμε. Οπως μου ανέφερε χαρακτηριστικά, η κυβερνητική δημοφιλία υφίσταται ευδιάκριτες πιέσεις από το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά σχεδόν καθόλου από τις κινητοποιήσεις των αγροτών και τις παράλληλες κινητοποιήσεις των φοιτητών για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Με έμφαση, μπορώ να πω, ο δικός μου μού ανέφερε ότι οι επιπτώσεις «είναι τώρα, αυτή την περίοδο» και ότι η γενική εκτίμηση που υπάρχει είναι πως «μέχρι τις ευρωεκλογές θα ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας».

Αυτό που έχω εγώ να σημειώσω, πάντως, είναι ότι οι μετρήσεις που κάνουν διάφορες εταιρείες θα αρχίσουν να δημοσιοποιούνται από αύριο, οπότε και θα διαπιστώσουμε αν βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση με τις μετρήσεις των focus groups. Μέχρι τότε υπομονή, γιατί, όπως έχουμε ξαναπεί, πέφτει μεγάλο παραμύθι τελευταία…

Ο γάμος των ομοφύλων, η καταδίκη…

Για όσους απορούσαν, και μέχρι ενός σημείου και εγώ μαζί, γιατί ο πρόεδρος Κυριάκος επιδεικνύει αυτή τη σπουδή για την ψήφιση του νομοσχεδίου που καθορίζει τα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, η απάντηση νομίζω δόθηκε το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης. Ολο το έργο αφορούσε την πιθανή ανατροπή της πλειοψηφίας που φαινόταν να διαμορφώνεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την καταδίκη της Ελλάδας σχετικά με τις υποκλοπές, τα ΜΜΕ, το κράτος δικαίου κ.λπ.

Νομίζω ότι έγιναν αυτές οι προσπάθειες, και ο Βέμπερ, ο αρχηγός του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που ήρθε στα μέρη μας προχθές, λέγεται ότι εργάστηκε εντατικά προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά ούτε η ομάδα των ευρωβουλευτών που έχουν σημείο αναφοράς τον Μακρόν ούτε οι σοσιαλδημοκράτες πείστηκαν για την ανάγκη να αποφευχθεί η καταδίκη της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία αντανακλά στον Πρωθυπουργό φυσικά.

Υπάρχουν ευθύνες γι’ αυτό; Πώς δεν υπάρχουν. Ενα παλικάρι που κυκλοφορεί στο Μέγαρο Μαξίμου μού είπε ότι «ορισμένοι ευρωβουλευτές δεν εργάστηκαν καθόλου για να αποφευχθεί η καταδίκη», χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις επ΄ αυτού. Ενώ άλλος κυβερνητικός παράγων, με γνώση λόγω «πρότερου βίου» τού πώς λειτουργεί το Ευρωκοινοβούλιο, μου ανέφερε ότι «το ματς χάθηκε αρκετό διάστημα πριν, ήδη από τον Νοέμβριο, όσο βρισκόταν στο πλαίσιο της επιτροπής LIBE του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η εκπροσώπησή μας στην επιτροπή ήταν πολύ αδύναμη και αυτό επέτρεψε στους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν παιχνίδι». Από τη στιγμή που το θέμα διαμορφώθηκε στην επιτροπή, όπως διαμορφώθηκε, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι άλλο.

Ο,τι και να μεσολάβησε πάντως, η καταδίκη είναι γεγονός και πρέπει να συμβούν πολλά πράγματα στο μεταξύ για να αλλάξει η εικόνα…

…και τα «καμένα» σενάρια

Η καταδίκη της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο λογικά ψαλιδίζει και τις φιλοδοξίες του προέδρου Κυριάκου να μετακινηθεί σε κάποιο υψηλό πόστο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τα σενάρια αυτά, που κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αποσύρθηκαν, όπως θα θυμούνται οι επιμελείς αναγνώστες, ήδη από πολλών εβδομάδων, όταν ο πρόεδρος Κυριάκος κατάλαβε τι ερχόταν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – γιατί το γνώριζε έγκαιρα. Τι είχε πει; Αυτό που ο… Βασίλης Καρράς έχει τραγουδήσει από πολλών ετών: «Δεν πάω πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνω».

Λογικό. Με ένα τέτοιο ψήφισμα για την Ελλάδα, του οποίου μπορεί κανείς να βρει αντίστοιχο μόνο σε ό,τι αφορά την Ουγγαρία, και εις ό,τι αφορά εκείνον, μόνο κάτι αναφορικά με τον ούγγρο πρωθυπουργό Ορμπαν, δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να επιλεγεί για τη θέση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ας πούμε, ή για τη θέση του Σαρλ Μισέλ ή έστω του Ζοζέπ Μπορέλ.

Τι να κάθεται να λέει ή να διαρρέουν οι δικοί του; Οτι πάει στην Ευρώπη; Ακόμη και αν το ζητούσε ο ίδιος, δεν θα μπορούσαν οι άλλοι να το υλοποιήσουν. Θα γινόταν σάλος. Αλλά το 2029 θα είναι μια χαρά. Θα έχει περάσει μια 5ετία από το ψήφισμα και την καταδίκη της χώρας, θα έχουν γίνει και πέντε βήματα στην κατεύθυνση των ίσων δικαιωμάτων και της βελτίωσης των όσων αφορούν το κράτος δικαίου, και όλα καλά, όλα ωραία – θα την πάρει τη θέση. Αλλωστε θα είναι μόλις 61 ετών, και στη (φυσική) κατάσταση που έτσι κι αλλιώς είναι, για τα μέτρα τους τζόβενο!

Μόνο όχι υπερβολές (στην άθληση) και προσοχή στο… ποδήλατο!

Τραγωδία

Ενόχλησε αρκετούς, και μεταξύ αυτών των αρκετών, και συναδέλφους μου, ότι στην κοινή (αυστηρή και σωστά) ανακοίνωση της προέδρου και της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κυριών Κλάπα και Αδειλίνη το δυστύχημα στα Τέμπη, αναφέρεται ως εντός εισαγωγικών «τραγωδία των Τεμπών». Κατά τους δυσφορούντες τα εισαγωγικά, σημαίνουν πως οι κ. Κλάπα και Αδειλίνη αρνούνται τον χαρακτηρισμό του δυστυχήματος ως τραγωδία, δεν το δέχονται, και προφανέστατα με τα εισαγωγικά υπονομεύουν ή και ακυρώνουν τον χαρακτήρα του. Λάθος! Σοβαρό!

Διότι ο όρος «τραγωδία» τον οποίο κατά κόρον χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης κάθε φορά που συμβαίνει κάποιο δυστύχημα, ανεξαρτήτως της φύσεως, της σοβαρότητος, των συνθηκών κάτω από τις οποίες συνέβη, των επιπτώσεων και του αντικτύπου  του, είναι θεατρικός όρος! Είναι όρος που περιγράφει αυτό που συντελείται στη σκηνή του θεάτρου – συνήθως δυστοπικό και δυσοίωνο.

Τα διδαχθήκαμε αυτά στο σχολειο, τότε που τα παιδιά μάθαιναν πραγματικά γράμματα – και προφανώς και οι κυρίες Κλάπα και Αδειλίνη, που δεν φοίτησαν σε κανένα… πολυκλαδικό Αμπελοκήπων, αλλά σε κανονικά σχολεία, ότι:

«ἔστιν οὖν τραγῳδία µίµησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας µέγεθος ἐχούσης, ἡδυσµένῳ λόγῳ χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς µορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι᾽ ἀπαγγελίας, δι᾽ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθηµάτων κάθαρσιν».

Η περιγραφή ανήκει στον τεράστιο Αριστοτέλη (στο έργο του «Περί Ποιητικής»), και φαντάζομαι ότι επ΄αυτού δεν υπάρχει κάτι να προσθέσει κανείς. Μόνο να απορήσει μπορεί, για τη σπουδή των αγραμμάτων, να καταδικάσουν τον ορθό λόγο της ηγεσίας του Αρείου Πάγου…