Πριν κερδίσει τις εκλογές το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει σημαία την έχθρα του σε συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης. Στο στόχαστρο ήταν ιδίως «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ» και, βέβαια, το Mega. Το κραταιό και εκείνη την εποχή κανάλι, που δέσποζε, εισέπραττε συνεχώς τα επιτίμια ενός αντανακλαστικού κοινωνικού μίσους, παντού: στον ραδιοτηλεοπτικό αέρα, στα δημοσιεύματα, στον λόγο του Αλέξη Τσίπρα, του Πάνου Καμμένου (ακόμη δεν είχαν συνεργαστεί και, υποτίθεται, αν και ο αντιμνημονιακός αγώνας τούς ένωνε, τους χώριζε η ιδεολογική άβυσσος που χωρίζει την Αριστερά από τη Δεξιά), αλλά και στις συναναστροφές – όσο ακόμη υπήρχαν συναναστροφές οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ με πρόσωπα που τους έλεγαν ότι είναι ανέφικτες οι εξαγγελίες του αρχηγού τους. Προσωπικά, δεν ξεχνώ ότι το Mega ήταν ο τόπος που επισκέφθηκε ο ανερχόμενος τότε υποφίρερ της Χρυσής Αυγής, ο Χρήστος Παππάς, για να ουρήσει στην είσοδό του.

Κι όταν αργότερα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έγιναν κυβέρνηση, φρόντισαν αφού επανίδρυσαν την ΕΡΤ να την ελέγξουν ως φέουδο της εξουσίας τους, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν να διαμορφώσουν σχεδόν μονοπωλιακές δομές πληροφόρησης. Συνέχισαν, βεβαίως, να μισούν τα έντυπα του ΔΟΛ και το Mega, προσανατολιζόμενοι είτε να τα ελέγξουν απολύτως είτε να τα κλείσουν.

Τα περιστατικά της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να ελέγξει τα ΜΜΕ τα θυμόμαστε. Αλλωστε, ο Νίκος Παππάς έχει καταδικαστεί τελεσίδικα και ομοφώνως (13-0) από το ειδικό δικαστήριο για εκείνα τα συμβάντα.

Κάποια στιγμή, το Mega έκλεισε – αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ η μεγάλη επιτυχία θα ήταν αν έκλειναν και τα έντυπα του ΔΟΛ. Ηταν έκπληξη για πολλούς ότι οι συντάκτες τους δούλεψαν για μεγάλο διάστημα απλήρωτοι, αρνούμενοι να παραδώσουν τα οχυρά της ανεξαρτησίας τους – ενώ αντέδρασαν ουσιαστικά όταν ο Ψυχάρης αποδέχθηκε τον ερχομό τοποτηρητή στις εφημερίδες του ΔΟΛ, αρνούμενοι την αλλαγή γραμμής. Το κλείσιμο, η εξαγορά των εντύπων του ΔΟΛ από τον Βαγγέλη Μαρινάκη και η ανασυγκρότηση του συγκροτήματος ήταν μια μεγάλη συμβολική νίκη της ιδέας της ελευθερίας, απέναντι στην προσπάθεια φίμωσης και ελέγχου του ελεύθερου Τύπου από την κυβέρνηση Τσίπρα.

Τα ξαναθυμίζω όλα αυτά λόγω του πρόσφατου ψηφίσματος της Ευρωβουλής εναντίον της Ελλάδας, επειδή δήθεν είναι αυταρχική χώρα, που φαλκιδεύει το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία και περιστέλλει την ελευθερία του Τύπου. Αποκαλούν Ορμπαν τον Μητσοτάκη και ο αμετροεπής Κασσελάκης ισχυρίζεται ότι στην Ελλάδα έχουμε «χούντα» πολιτικά στελέχη και πολίτες που ανέχθηκαν τα προηγούμενα περιστατικά σαν την εκδίκηση της επανάστασης εναντίον του αστισμού, που συνεχίζουν να αναζητούν στην Ευρωβουλή «το σχοινί που θα κρεμάσουν τους εγχώριους καπιταλιστές».

Στο σημείο αυτό, βεβαίως, προβάλλει ένα ζήτημα. Αφού ήταν γνωστή η δραστηριότητα των λόμπι ουσιαστικά εναντίον της κανονικότητας στην Ελλάδα, πώς και γιατί δεν την κατέστησαν ανίσχυρη οι ευρωβουλευτές και τα στελέχη της ΝΔ στις Βρυξέλλες; Τι κάνουν αυτά τα ακριβοπληρωμένα στελέχη στο ευρωπαϊκό κέντρο; Εχουν λόγο, συμμαχίες, παρουσία, επιρροές; Τι νομίζουν, ότι δουλειά τους είναι να ταξιδεύουν, να βγάζουν πληκτικούς λόγους για πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν και να λειτουργούν ως επικεφαλής γραφείων ταξιδίων για ψηφοφόρους τους;

Ελπίζω η ηγεσία της ΝΔ να διπλοτσεκάρει ποιους θα βάλει στο ευρωψηφοδέλτιο. Υπάρχουν πολιτικά στελέχη για την Ευρώπη ή, ακόμα μια φορά, απλώς θα βολευτούν κάποιοι καλοπερασάκηδες;

Τελευταία Νέα