Αναζήτηση
Σύμφωνα με τον Βαρούχα το πρώτο γκολ του Παναθηναϊκού στις Σέρρες είναι άκυρο, επειδή η μπάλα ήταν εκτός παιδιάς στην εκτέλεση του κόρνερ.
Ωστόσο, το βασικό θέμα συζήτησης όπως και οι διαμαρτυρίες των γηπεδούχων, αφορούσαν σε επιθετικό φάουλ του Ακαϊντίν στον Ουεντραόγκο.
Βάσει κανονισμού κάθε σπρώξιμο συνιστά παράβαση, στην πράξη όμως σε κάθε εκτέλεση στημένου μέσα στην περιοχή θα έπρεπε να δίνονται 7-8 πέναλτι το λιγότερο.
Ακόμα και στο μπάσκετ που οι κανονισμοί είναι αυστηρότεροι, δεν σφυρίζεται παράβαση σε κάθε επαφή.
Δυναμόμετρο δεν μπορείς να βάλεις για να μετρήσεις την ισχύ κάθε σπρωξίματος, ας μην ξεχνάμε επίσης πως τα αθλήματα επαφής είναι συγχρόνως και ισορροπίας. Αν ο αντίπαλος πατά γερά στο έδαφος ίσως και να χρειάζεται λαβή τζούντο για να εξουδετερώσεις, αν όμως κάνει άλμα βρισκόμενος στον αέρα, αρκεί και ένα ερωτικό χάδι.
Επί του πρακτέου τώρα, με το γράμμα του νόμου υπάρχει επιθετικό φάουλ και το γκολ έπρεπε να ακυρωθεί.
Με τα δεδομένα του εγχώριου ποδοσφαίρου πάντως, τέτοιες παραβάσεις δεν θα έπρεπε απλά να μην σφυρίζονται αλλά να απαγορευτεί ακόμα και η εξέτασή τους από τον VAR.
Βλέποντας τον αμυνόμενο να πέφτει λες και την έπεσε πορτιέρης στριπτιζάδικου, δεν υπάρχει δεύτερη επιλογή.
Στην χώρα που βασιλεύει το θέατρο και σε κάθε ματς βλέπουμε αβέρτα παίκτες να παριστάνουν τους πεθαμένους, η τιμωρία δεν πρέπει να αφορά μόνο τους ατόφιους παπατζήδες αλλά κι εκείνους που απλά υπερβάλουν. Γιατί απλούστατα, το σκεπτικό τους είναι ακριβώς το ίδιο με του παπατζή.
Ας έπεφτε ο Ουεντραόγκο τόσο όσο επέβαλε το σπρώξιμο του αντιπάλου, όχι να υποδύεται τον Πετρούνια την ώρα που αφήνει τους κρίκους.
Κι όταν λέμε Ουεντραόγκο μιλάμε για θηριάκι, όχι για αθλητή προδιαγραφών Κάρλος Ζέκα που αν φυσήξει λίγο δυνατά νομίζεις πως θα τον πάρει ο αέρας.
Κλαδεύει ο αμυντικός τον αντίπαλο στην περιοχή, ο τελευταίος κάνει τις δυο φυσιολογικές κωλοτούμπες που απορρέουν από το μαρκάρισμα, συν άλλες οχτώ για να συγκινήσει τον διαιτητή.
Συνέχεια πρέπει να δείξει ο διαιτητής, ακόμα κι αν το πέναλτι είναι καθαρό.
Μόνο και μόνο, για να τιμωρήσει τον επιθετικό για την βούληση να τον ξεγελάσει.
Χθες στην Τούμπα, ο Σβαμπ γλιστράει και πέφτοντας ανατρέπει τον Μάνταλο με το χέρι. Ηθελημένα ή μη δεν έχει σημασία, είναι φάουλ, ο Μάνταλος όμως σφαδάζει.
Με την παλάμη στον αστράγαλο τον βρήκε, αλλά από τις αντιδράσεις του σκεφτόσουν να καλέσεις το 166 για να γίνει εκτάκτως εισαγωγή σε ΜΕΘ.
Εάν λοιπόν η τιμωρία ενός παίκτη για ένα μαρκάρισμα συνεπάγεται επιβράβευση εκείνου που προσπαθεί να κοροϊδέψει, προτιμότερο είναι να μείνει ατιμώρητο το μαρκάρισμα.
Το πρόβλημα στα πρωταθλήματά μας δεν είναι τα μαρκαρίσματα, αλλά το θέατρο. Αυτό προκαλεί έριδες, διαμαρτυρίες, αίσθημα αδικίας, αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία των περισσότερων μπάχαλων που γίνονται κάθε Κυριακή αλλά και τις επόμενες ημέρες στο ίντερνετ και στα ραδιόφωνα…
