Μεγάλη Τρίτη δεν τη λες τη σημερινή, αλλά ούτε και συνηθισμένη, μια από τις 52 του χρόνου. Ούτε επειδή έχει ο μήνας 13, κι άρα άμα είσαι προληπτικός, κάθεσαι σπίτι, και δεν βγάζεις βόλτα ούτε τον σκύλο. Είναι όμως μια Τρίτη που ξεχωρίζει, διότι θα λάβουν χώρα στη διάρκειά της τρία ξεχωριστά γεγονότα, τα δύο εκ των οποίων ενδέχεται να σηματοδοτήσουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εξελίξεις. Πολιτικές εξελίξεις. Δεν παραθέτω με όλα αυτά, τα προκαταρκτικά ενός κουίζ, όχι. Δεν μου αρέσουν άλλωστε, ποτέ δεν μου άρεσαν. Εναν πρόλογο προσπαθώ να σκαρώσω, για τα γεγονότα στα οποία αναφέρομαι και τα οποία θα δημιουργήσουν αντανακλαστικά, άλλα γεγονότα…

Ραντεβού με τους αγρότες

Το πρώτο αφορά τη συνάντηση του Πρωθυπουργού Κυριάκου με 15μελή αντιπροσωπεία αγροτικών συλλόγων από τις περισσότερες περιφέρειες της χώρας. Είναι αυτή η συνάντηση η οποία δεν πραγματοποιήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα και έπρεπε να πάρουν οι αγρότες τα τρακτέρ τους, να κλείσουν δρόμους, να αποκλείσουν πόλεις, να απειλήσουν για μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίες και να προγραμματίσουν και μια κάθοδο των μυρίων στην Αθήνα, για να πραγματοποιηθεί. Κλασική περίπτωση κυβερνητικής αβελτηρίας και κορυφαία απόδειξη του «άσε γι’ αύριο ό,τι μπορούσες να κάνεις χθες».

Εγώ περιμένω να δω πώς θα τους φέρει βόλτα ο Κυριάκος, σήμερα. Μετά, αφού ολοκληρωθεί η συνάντηση, και καταλάβουμε τι έχει γίνει, θα πούμε περισσότερα. Κυρίως για το πώς ένα υπουργείο, το Αγροτικής Ανάπτυξης, το οποίο θα έπρεπε να είναι στην πρώτη σειρά των προτεραιοτήτων μιας κυβέρνησης (όχι μόνο της σημερινής…), θεωρείται από τους πολιτικούς που το αναλαμβάνουν, τόπος εξορίας. Κι έτσι αντί να πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά, δεν βλέπουν την ώρα να μετακομίσουν από αυτό…

Το μυστήριο των τριών

Το δεύτερο γεγονός είναι η γνωστή συνάντηση Αχτσιόγλου – Τεμπονέρας – Χριστοδουλάκης, το απόγευμα στο θέατρο Αλφα. Οχι δεν θα προηγηθεί κάποια παράσταση, ούτε κρίθηκε απαραίτητο από τους διοργανωτές να επακολουθήσει της ωραίας εκδήλωσης. Ισως για να μη φανεί ότι διεκδικεί η μία τη δόξα της άλλης. Τέλος πάντων, με τα όσα έχουν προηγηθεί, την περασμένη εβδομάδα, το ερώτημα σε σχέση με την… παράσταση, συγγνώμη για την εκδήλωση ήθελα να πω, είναι όχι μόνο το τι θα πουν οι Τεμπονέρας – Χριστοδουλάκης ως απάντηση στο… σοβαρό ερώτημα «απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;» (και όχι ο αρχηγός του κόμματός τους), αλλά πόσοι από τους βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα αποτολμήσουν να εμφανιστούν στο ακροατήριο. Οι της Νέας Αριστεράς, δεν το συζητώ, εκεί θα είναι όλοι, μια και εκείνοι έχουν απάντηση στο προαναφερθέν ερώτημα: την κυρία Αχτσιόγλου, αυτοπροσώπως. Βέβαια υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις για να συμβεί αυτό, όπως για παράδειγμα η Νέα Αριστερά να είναι στο Κοινοβούλιο μετά τις προσεχείς εθνικές εκλογές, αλλά δεν θα σταθούμε τώρα σε αυτά.

Οπως και στη συνάντηση Μητσοτάκη – αγροτών, έτσι και στην περίπτωση της αποψινής εκδήλωσης, εισηγούμαι να περιμένουμε να δούμε τι θα ειπωθεί και από ποιον, και εν συνεχεία να τοποθετηθούμε. Μπορεί το πράγμα να εξελιχθεί σε σούπα, οπότε δεν υφίσταται λόγος για περαιτέρω αναλύσεις…

Εξεταστική με καβγάδες καφενείου

Το τρίτο, είναι η εμφάνιση του πρώην υπουργού Υποδομών Κώστα Καραμανλή ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής η οποία έχει συγκροτηθεί προκειμένου να αναζητήσει τις πολιτικές ευθύνες για το δυστύχημα των Τεμπών. Τι μας έχει μείνει έως τώρα από τη λειτουργία αυτής της Εξεταστικής Επιτροπής; Πρώτον, ότι δεν έχει δικαιώσει τον στόχο της δημιουργίας της – τα μέλη της τσακώνονται συνεχώς, με καβγάδες που παραπέμπουν σε καφενείο. Αντί να σκύψουν με σεβασμό στη μνήμη των ανθρώπων προκειμένου να βρουν την αλήθεια για το τι συνέβη και τους οδήγησε στον θάνατο. Και για το αν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, και σε ποιους.

Δεύτερον, η 11ωρη και πλέον εξέταση του πρώην υπουργού Υποδομών Χρήστου Σπίρτζη, η οποία μπορεί να μην έκανε σοφότερα τα μέλη της Επιτροπής, αλλά πέτυχε ένα ρεκόρ – καμία άλλη κατάθεση δεν διήρκεσε τόσο πολύ για να μην ειπωθεί τίποτε επί της ουσίας! Τρίτον, η φορτισμένη συναισθηματικά ομιλία της επικεφαλής του συλλόγου που έχουν συμπήξει οι συγγενείς των νεκρών, κυρίας Καρυστιανού. Συγκλόνισε με όσα είπε. Ειδικά για τον «ωχαδερφισμό» που κυριαρχεί στο ελληνικό Δημόσιο, και που εν πολλοίς ευθύνεται για το δυστύχημα.

Και σήμερα, εμφανίζεται ο Κ. Καραμανλής. Οντως τον βαραίνει η παράλειψη να ασχοληθεί επισταμένα και σοβαρά με την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Αλλά δεν μπορεί να φορτώνεται αυτός τις αμαρτίες του ελληνικού Δημοσίου – και επί του συγκεκριμένου. Επίσης ας του αναγνωριστεί ότι είναι, αν δεν κάνω λάθος, ο μοναδικός υπουργός κυβέρνησης ο οποίος παραιτήθηκε των καθηκόντων του έπειτα από μιας τέτοιας έκτασης καταστροφή. Και επίσης ότι υπέστη από τον ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ένα αδιανόητο bullying – ακόμη και από τον τότε αρχηγό του, τον Αλ. Τσίπρα, ο οποίος έφτασε στο σημείο να πραγματοποιήσει συγκέντρωση σχεδόν κάτω από το γραφείο του. Ντροπής πράγματα…

Ενας αφανής ήρωας

Αν και σπανίως αναφέρομαι στις φιλίες μου, σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση, για τον φίλο μου τον Νίκο, έναν σπουδαίο γιατρό. Επεμβατικό ακτινολόγο στην ειδικότητα. Ο φίλος μου ο Νίκος, πραγματοποίησε προχθές, Κυριακή βράδυ, στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς μια πρωτοποριακή παγκοσμίως σωτήρια επέμβαση σε ένα κορίτσι 25 ετών που είχε υποστεί μαζική πνευμονική εμβολή, και κινδύνευε άμεσα να φύγει από τη ζωή. Ο φίλος μου ο Νίκος, για τον οποίο είμαστε περήφανοι όσοι τον έχουμε φίλο, και γνωρίζουμε πόσο μεγάλος επιστήμονας είναι, δεν έχει διεκδικήσει ποτέ τα εύσημα της πολιτείας γι’ αυτό που κάνει – να σώζει ζωές καθημερινά. Ο φίλος μου ο Νίκος δεν είναι διάσημος, δεν θα τον δείτε σε καμιά κοσμική στήλη, δεν θα ακούσετε γι’ αυτόν ποτέ και τίποτε σε κανένα πρωινάδικο, γιατί δεν απασχολεί με τη ζωή του εκτός νοσοκομείου. Είναι ένας τίμιος εργάτης του ΕΣΥ, από αυτούς που δουλεύουν με την επιμονή, την υπομονή και την εργατικότητα του μυρμηγκιού, χωρίς να διεκδικούν τίποτε περισσότερο από σεβασμό και αναγνώριση γι’ αυτό που κάνουν. Ο φίλος μου ο Νίκος φροντίζει να εξελίσσει την επιστήμη του, διαβάζει, ενημερώνεται, πασχίζει να γίνει καλύτερος, κι ας είναι ο καλύτερος!

Ο φίλος μου ο Νίκος, που με τιμά με τη φιλία του, είναι από την πάστα εκείνων των ανθρώπων, που παλεύουν με αυταπάρνηση για τον συνάνθρωπο. Ο φίλος μου ο Νίκος Πτώχης, είναι ένας αφανής ήρωας, κι ας μην του αρέσει καθόλου όταν του το λένε. Αλλά είναι!

Ζουν ανάμεσά μας

Ασχολούμαστε με το «κτήνος του Κερατσινίου» που κονόμαγε εξαναγκάζοντας νέα παιδιά, και παιδιά με αναπηρία σε πράξεις που προσβάλλουν την ανθρώπινη φύση. Και το καταδικάζουμε στο πυρ το εξώτερον, και σωστά, το «κτήνος». Αυτούς όλους όμως που τον πλήρωναν για να απολαύσουν το «θέαμα», και παρεμπιπτόντως ζουν ανάμεσά μας, δεν υπάρχει τρόπος να τους εντοπίσει η Αστυνομία; Δεν έχουν ευθύνη που χασκογέλαγαν και απολάμβαναν τα μαρτύρια των παιδιών;

Εχουν! Οπως έχουν κι όσοι – και ήταν πολλοί, όπως διαπίστωσα στο σχετικό βίντεο – εκείνοι που αποθέωναν έναν ανόητο τύπο, ηθοποιό που υποδύεται και τον τραγουδιστή, για το εμετικό κατασκεύασμά του «βάλτε σε έναν σάκο Αδωνη και Πορτοσάλτε». Τι διάολο κοινωνία είμαστε πια, ώστε να βρίσκουν ακροατήριο και «πελάτες» κάτι τέτοια περιθωριακά άτομα; Πού είναι οι αντιστάσεις μας; Πώς γίναμε έτσι; Πραγματικά αναρωτιέμαι…