Δεν θα περίμενε κανείς από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να συμπαθεί τον δήμαρχο του Βόλου. Τον λόγο, όμως, για να εκφράσει δημοσίως ο κ. Κασσελάκης την εκτίμηση του για αυτόν, με τρόπο μάλιστα τόσο γλαφυρό και παραστατικό, δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί πας γυρεύοντας και άνευ λόγου; Το περίεργο εδώ δεν είναι η αντίδραση του δημάρχου του Βόλου, αλλά η περιττή πρόκληση που προηγήθηκε από πλευράς του κ. Κασσελάκη. Νευράκια, καταλαβαίνω… Με τη διαφορά ότι στην πολιτική είσαι υποχρεωμένος να ελέγχεις τα νευράκια. Τα ξεσπάσματα, όπως το περί ου ο λόγος, δεν δείχνουν αυθεντικότητα – κι αν δείχνουν, κανείς δεν νοιάζεται για αυτή. Το μόνο που δείχνουν είναι την αδυναμία χαρακτήρα εκείνου που ξεσπάει.
Πρέπει, πάντως, να είναι πολύ εύφλεκτος κι ευέξαπτος ο Στέφανος, αν κρίνω από το βίντεο με το επίμαχο περιστατικό. Το λέω, επειδή είναι εμφανές ότι ο θαμώνας του καφενείου που ψηφίζει Μπέο, το λέει στον πρόεδρο περιπαικτικά, όχι επιθετικά. Στο κάτω κάτω, ο πρόεδρος είναι εκείνος που πάει και τους φορτώνεται κυριακάτικα, όταν αυτοί πίνουν τον καφέ τους. Τους βρίζεις κι από πάνω; Διαπιστώνω, επίσης, ότι ο Στέφανος μεταφέρει στη δική μας πολιτική σκηνή ένα διακριτό στοιχείο των Δημοκρατικών που ηττήθηκαν το 2016: την έπαρση της Χίλαρι Κλίντον έναντι των «πρωτόγονων» και «καθυστερημένων» που προτιμούσαν τον Τραμπ. Την ίδια ακριβώς οίηση, την οίηση της ηθικής και πνευματικής ανωτερότητας βλέπουμε στον Στέφανο όταν απαντά στον ψηφοφόρο του Μπέου με τον τρόπο που είδαμε.
Ισως αναρωτηθείτε γιατί δίνω τέτοια δυσανάλογη προσοχή και σημασία σε ένα γεγονός που δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη, αφού όλοι μας πια έχουμε αντιληφθεί ότι ο πρόεδρος Κασσελάκης είναι και άσχετος και ανεπίδεκτος μαθήσεως, συνεπώς, οδεύει ολοταχώς προς ένα ηρωικό τέλος τον Μάιο. (Θα έχει όμως ξεμπερδέψει με τις στρατιωτικές υποχρεώσεις του προηγουμένως και αυτό δεν είναι ασήμαντο όφελος…) Πράγματι, αυτό που παρακολουθούμε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αργή διαδικασία θανάτου και, ίσως επειδή έχω συνδέσει με τον ΣΥΡΙΖΑ την πιο δύσκολη δεκαετία της ζωής μου, παρακολουθώ από σεβασμό και ενδιαφέρον την κατάσταση του ασθενούς στο νοσοκομείο. Από τον ίδιο σεβασμό για τον οποίο θα πάω και στην κηδεία, όταν έλθει η απευκταία εκείνη ώρα.
Κάποιοι πιστοί, σε κομματική εκδήλωση στο Αστρος Κυνουρίας, είπαν ότι πρέπει να πέσουν στα γόνατα μπροστά στον Τσίπρα και να τον παρακαλέσουν να επιστρέψει. Φαντάζομαι ότι τον εννοούν μόνο ως σύμβολο ενός παρελθόντος που δεν μπορεί να επιστρέψει. Τίποτα που θα μπορούσε να αναστρέψει την πορεία δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και για τον λόγο αυτόν έφυγε, πρέπει να θυμίσω. Τυχόν επιστροφή του θα προκαλούσε απογοήτευση χειρότερη και από εκείνη με το Κώστα Καραμανλή τον Ακάματο, όταν αποφάσισε να μιλήσει. Ωστόσο, έχω την εντύπωση (και την ελπίδα, πρέπει να παραδεχτώ) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μας αφήσει χωρίς μια κληρονομιά. Δεν πρόκειται να εξαϋλωθεί σταδιακά χωρίς να αφήσει κάτι πίσω του για να τον θυμόμαστε. Μέχρι στιγμής, καταλαβαίνω ότι η κληρονομιά που μας αφήνει είναι γλωσσική, καθώς απενοχοποιεί όρους μέχρι πρότινος απαγορευμένους, όπως «τον ήπιαμε», «τον έχω χεσμένο» και άλλους που ίσως μου διαφεύγουν.
ΜΟΡΦΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Εγώ θέλω να πιστεύω τον αξιότιμο περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου, όταν μας λέει ότι η κρίση του δεν επηρεάζεται από τον σεξουαλικό προσδιορισμό (sic) ενός ανθρώπου. Δεν έχει τίποτα με τους ομοφυλόφιλους ο Κώστας Μουτζούρης. Η κρίση τους για εκείνους ποτέ δεν επηρεάζεται από την επίγνωση των ερωτικών προτιμήσεών τους. Ποτέ και καθόλου! Απλώς, τους κοροϊδεύει και σπάει πλάκα μαζί τους. Τους λέει «κουνίστρες» και «οπισθογεμείς», δεν λέει όμως κάτι βαρύτερο, δεν τους λέει, ας πούμε, «ανώμαλους», όπως κάποιοι μητροπολίτες. Θέλω να τον πιστεύω, αλλά πώς μπορώ, όταν ο ίδιος διαψεύδει τον ισχυρισμό του με τη συμπεριφορά του; Οταν κοροϊδεύεις κάποιον δημοσίως για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του και μόνο ή, έστω, τον προσδιορισμό του, αν προτιμά τον όρο ο κ. Μουτζούρης, τον έχεις ήδη κρίνει: τον θεωρείς άξιο θυμηδίας, πρόσωπο ασόβαρο. Φυσικά, αυτό δεν εμποδίζει τον κ. Μουτζούρη να νομίζει ότι δεν επηρεάζεται, δηλαδή να μην καταλαβαίνει.
Είναι και αυτό μέσα στα όρια της ελευθερίας του…
