Εγραφα χθες, με αφορμή το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια που αναμενόταν να ψηφιστεί χθες το βράδυ, ότι μπορώ να κατανοήσω τις συντηρητικές αντιρρήσεις. Κατανοώ ότι οι κοινωνίες δεν είναι ομοιόμορφες, ότι οι άνθρωποι δεν είναι υποχρεωμένοι να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, γι’ αυτό άλλωστε οι αποφάσεις λαμβάνονται κατά πλειοψηφία. Η χθεσινή ημέρα, πάντως, παρότι πολλοί βουλευτές αποστασιοποιήθηκαν από τα κόμματά τους επειδή διαφώνησαν με την κεντρική επιλογή τους, ενίσχυσε τον κοινοβουλευτισμό, επειδή έδειξε ότι οι ατομικές συνειδήσεις έχουν ιδιαίτερη σημασία. Κι είναι χρήσιμο να εκφράζονται.
Φυσικά, ανάμεσα στις συντηρητικές απόψεις που καταγράφηκαν υπήρξαν και κάποιες προσχηματικές. Περιπτώσεις όπως π.χ. ο Πολάκης ή ο Ευριπίδης Στυλιανίδης (δύο από τα πρόσωπα που δεν υπερψήφισαν, παρά την κεντρική επιλογή των κομμάτων τους) περισσότερο δήλωση αντιπαράθεσης έκαναν παρά εξέφρασαν μια θέση που θα μπορούσε να συζητηθεί. Ψαράδες ψήφων στην περιοχή των περίκλειστων ιδεών και των περίκλειστων κοινωνιών, έμειναν να απευθύνονται στους ψηφοφόρους τους. Ο ένας χρησιμοποιεί ως ασπίδα τους συντηρητικούς ορεσίβιους, ο άλλος σε περιοχή με μειονότητα ζει και αναπαράγεται σε έναν παλαιοκομματικό κομματικό σωλήνα της Ακροδεξιάς, που συμπεριλαμβάνει ρουσφέτια και θρησκόληπτη εθνικοφροσύνη.
Δυστυχώς, στην κατηγορία αυτών των πολιτικών βρέθηκε και ο Αντώνης Σαμαράς, που αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει στη Βουλή για να δικαιολογήσει την άρνησή του να υπερψηφίσει. Το έκανε ουσιαστικά διαγράφοντας την ίδια την κυβερνητική πολιτεία του, όταν σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της χώρας φέρθηκε με ωριμότητα και προσπάθησε να μείνει η χώρα στον κεντρικό πυρήνα της Ευρώπης – πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά. Χθες, ήταν σαν να μην έχει υπάρξει εκείνη η περίοδος. Σαν ο μεσσήνιος πολιτικός να έρχεται από τα παλιά, από την περιοχή της Πολιτικής Ανοιξης, τότε που έκανε αντιμητσοτακική πολιτική (κατά του Μητσοτάκη πατρός) με το όνομα της Μακεδονίας και τον Συμπιλίδη. Τι έμεινε από τα λάβαρα που για δεκαετίες κουνούσε; Τίποτα, αποδείχτηκαν σημαίες ευκαιρίας.
Ανάλογη σημαία ευκαιρίας κούνησε χθες στο Κοινοβούλιο. Το ζουμί της ομιλίας του είναι μνημείο εξαπλούστευσης και στρέβλωσης. «Κύριοι της κυβέρνησης δεν κάνετε έτσι στροφή στο Κέντρο», είπε. «Δεν είναι Κέντρο η ανατροπή της οικογένειας. Δεν είναι Κέντρο η κατάργηση της μάνας και του πατέρα. Δεν είναι εκσυγχρονισμός η θεωρία των 69 φύλων. Δεν είναι μεταρρύθμιση η προσχώρηση στην κουλτούρα της αποδόμησης των πάντων. Ολα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την παράταξή μας και τις ιδέες μας που είναι φιλελεύθερες, πατριωτικές, δυτικές, ευρωπαϊκές αλλά δεν μιμούνται την κάθε ακρότητα που μας έρχεται από έξω».
Κατανοώ ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν μπορεί να καταλάβει ότι το νομοσχέδιο δεν συνιστά ανατροπή της οικογένειας αλλά διεύρυνση της έννοιάς της. Οτι, αν εμβάθυνε λίγο, την κατάργηση «της μάνας και του πατέρα» για την οποία μιλάει θα μπορούσε να την αναζητήσει καθημερινά στο αστυνομικό δελτίο. Η επίκληση εκ μέρους 69 φύλων απλώς αναπαράγει έναν ολίγον χυδαίο συνειρμό και τίποτ’ άλλο. Και η ομιλία του περιέχει πολλή κινδυνολογία αντί για προσπάθεια κατανόησης της πραγματικότητας. Πάντως, ό,τι εκείνος θεωρεί ακρότητα, για τον δυτικό κόσμο είναι κανονικότητα.
Μέσα σ’ όλα, ο Αντώνης Σαμαράς άφησε και την μπηχτή του για τις σχέσεις με την Τουρκία. Ελπίζω ο Μητσοτάκης να κατάλαβε ότι αδίκως του εκχώρησε την Πελοπόννησο στις αυτοδιοικητικές εκλογές – με τους ιδιότυπους κομματικούς φίλους. Απέδειξε ακόμα μια φορά ότι έρχεται από το παρελθόν.
Η λίστα του «Economist»
Πριν από λίγο καιρό, τα γνωστά χαλκεία μάς είχαν ζαλίσει για κάποια λίστα κάποιων Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα που κατέτασσαν την Ελλάδα στην 108η θέση του Παγκόσμιου Δείκτη της Ελευθερίας του Τύπου, καταλαμβάνοντας την τελευταία θέση μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τα κριτήρια αυτής της κατάταξης δεν ήταν σαφή, αλλά δεν είχαν και καμία σημασία. Κάπως έτσι συκοφαντούνταν η χώρα έξω, ενώ μέσα ενορχηστρωνόταν η αντιπολίτευση. Χθες, μάθαμε ότι στην ετήσια έκθεση «Democracy Index» για το 2023, ο «Economist» κατέταξε την Ελλάδα στην κατηγορία της «πλήρους δημοκρατίας», για πρώτη φορά μετά το 2008.
Η χώρα μας μάλιστα βρίσκεται μία κατηγορία πάνω από τις ΗΠΑ και κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης όπως η Ιταλία, το Βέλγιο και η Πορτογαλία, που λογίζονται ως «ελαττωματικές δημοκρατίες». Η χώρα μας είναι εικοστή ανάμεσα σε 167 χώρες. Ο κατάλογος συντάσσεται με συγκεκριμένους κανόνες τα τελευταία 18 χρόνια. Και δείχνει ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα διευρύνεται, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο, που κατρακυλά. Επίσης, τις χειρότερες επιδόσεις για τη δημοκρατία η Ελλάδα τις είχε επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Αλλά βέβαια, που θα έλεγαν και οι διάφοροι κομμουνιστογενείς, τι είναι ο «Economist»; Ενα όργανο του προκεχωρημένου καπιταλισμού δεν είναι;
