Αναζήτηση
Η εποχή του «παγκοσμίου βρασμού» είναι εδώ, με τους επιστήμονες των Ηνωμένων Εθνών να προειδοποιούν ότι χρειάζονται δραστικά μέτρα για να αποφευχθεί η καταστροφή της κλιματικής αλλαγής. Αλλά η αντιστροφή αυτής της κατάστασης δεν θα είναι φθηνή.
Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι μέχρι το 2030 θα χρειαστεί να δαπανηθούν 90 τρισεκατομμύρια δολάρια μόνο για βιώσιμες υποδομές.
Αν και μπορεί κανείς να κάνει την εύλογη υπόθεση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι περιμένουν από τις κυβερνήσεις και οι εταιρικοί γίγαντες που αποκομίζουν δισεκατομμύρια σε κέρδη ενώ μολύνουν τον πλανήτη- να επωμιστούν αυτό το κόστος, η πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού θα θυσίαζε πράγματι ένα μέρος του μισθού του για να βοηθήσει την υπόθεση.
Μια πρωτοποριακή παγκόσμια μελέτη στην οποία συμμετείχαν 130.000 άτομα διαπίστωσε ότι ένα εκπληκτικό 69% θα έχανε το 1% του εισοδήματός του για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, αναφέρει το Fortune..
Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες
Οι ερευνητές, από το Πανεπιστήμιο της Βόννης, το Ινστιτούτο Λάιμπνιτς για Χρηματοοικονομική Έρευνα SAFE στη Φρανκφούρτη και το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης πήραν συνεντεύξεις από άτομα σε 125 χώρες — και σε όλες εκτός από 11 χώρες, η πλειοψηφία των ανθρώπων θα έδινε ένα μέρος του εισοδήματός τους για να πολεμήσουν την παγκόσμια υπερθέρμανση. Στην Ελλάδα το ποσοστό έφτασε πάνω από 70%
Στις ΗΠΑ, μόλις το 48% των ανθρώπων θα ήταν πρόθυμοι να συνεισφέρουν. Συγκριτικά, πάνω από το 90% των κατοίκων της Μιανμάρ και του Ουζμπεκιστάν θα υποστήριζαν λύσεις για το κλίμα – παρά το ότι κερδίζουν σημαντικά λιγότερα.
Γενικά, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι όσο πιο πλούσια και πιο κρύα είναι μια χώρα, τόσο λιγότερο πρόθυμοι θα ήταν οι πολίτες της να πληρώσουν προσωπικά στον αγώνα για να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη.
Η προθυμία των Αμερικανών να συνεισφέρουν είναι η ένατη χαμηλότερη στον κόσμο, με Βρετανούς, Καναδούς, Ρώσους και Νεοζηλανδούς επίσης μεταξύ των λιγότερο πρόθυμων να βοηθήσουν.
«Οι πλουσιότερες χώρες εξακολουθούν να εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τα ορυκτά καύσιμα», εξήγησε στην Daily Mail η καθηγήτρια Τεοντόρα Μπόνεβα, Επιστημονική Συνεργάτης του Πανεπιστημίου της Βόννης. «Το κόστος προσαρμογής θα μπορούσε επομένως να θεωρηθεί σχετικά υψηλό και οι απαιτούμενες αλλαγές στον τρόπο ζωής ως υπερβολικά δραστικές». 
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, το 81% της ενέργειας που καταναλώνεται στη χώρα προέρχεται από ορυκτά καύσιμα. Εν τω μεταξύ, η βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου της Αμερικής υποστηρίζει πάνω από 10 εκατομμύρια θέσεις εργασίας και συμβάλλει στο 8% περίπου του ΑΕΠ της χώρας.
Επιπλέον, οι πλουσιότερες οικονομίες έχουν περισσότερα χρήματα για να διαθέσουν για βιώσιμες προσαρμογές και να προστατεύσουν τους πολίτες τους από το να αισθανθούν τις πλήρεις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, η οποία θα μπορούσε να μειώσει την αίσθηση του επείγοντος των ανθρώπων να εμπλακούν.
«Οι πιο άμεσες και απευθείας συνέπειες είναι πιθανό να συγκεντρωθούν σε πιο ευάλωτες χώρες, οι οποίες διαθέτουν λιγότερους πόρους για να μετριάσουν τις αρνητικές συνέπειες της κλιματικής κρίσης», πρόσθεσε η Μπόνεβα.
Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι οι ψυχρότερες χώρες ήταν λιγότερο πρόθυμες να πληρώσουν το λογαριασμό για παρεμβάσεις στην κλιματική αλλαγή, υποδηλώνοντας περαιτέρω ότι η προθυμία για βοήθεια επηρεάζεται από το πόσο άμεσες φαίνονται οι συνέπειές της. 
Οι χώρες που είναι λιγότερο πρόθυμες να συμβάλουν στον περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη
- Αίγυπτος – 30,5%
- Ισραήλ – 37,3%
- Λιθουανία – 40,6%
- Ρωσία – 41,0%
- Καζακστάν – 45,0%
- Νέα Ζηλανδία – 46,4%
- Πακιστάν – 47,4%
- Ηνωμένο Βασίλειο – 47,6%
- Ηνωμένες Πολιτείες – 48,1%
- Καναδάς – 48,7%
Οι χώρες που είναι πιο πρόθυμες να συνεισφέρουν για να υποστηρίξουν προσωπικά την υπερθέρμανση του πλανήτη
- Μιανμάρ – 92,8%
- Ουζμπεκιστάν – 91,6%
- Μογγολία – 89,6%
- Καμπότζη – 87,4%
- Μάλι – 85,9%
- Παραγουάη – 85,8%
- Λάος – 85,3%
- Μαυρίκιος – 85,1%
- Βενεζουέλα – 85,0%
- Βολιβία – 84,6%
Σταμάτα να δείχνεις τους άλλους
Συνολικά, η έρευνα διαπίστωσε ότι το 86% των ανθρώπων παγκοσμίως υποστηρίζουν «κοινωνικούς κανόνες υπέρ του κλίματος» και πιστεύουν ότι οι άνθρωποι στη χώρα τους πρέπει να εντείνουν προσπάθειες ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη – αλλά ταυτόχρονα είναι δύσπιστοι σχετικά με το πόσο πραγματικά κάνουν οι άλλοι για να το υποστηρίξουν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το να κουνάει κανείς το δάχτυλο και να λέτε ότι κάποιος άλλος φταίει μπορεί να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.
«Οι συστηματικές εσφαλμένες αντιλήψεις σχετικά με την προθυμία άλλων ανθρώπων να αναλάβουν δράση κατά της κλιματικής αλλαγής μπορεί να αποτελέσουν εμπόδιο στην επιτυχή καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής», έγραψε στην έκθεση ο συν-συγγραφέας της μελέτης Αρμίν Φαλκ.
Τελικά, όταν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι οι γύρω τους δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη αλλά κατηγορούν την κυβέρνηση, τότε είναι πιο πιθανό να αναρωτηθούν γιατί πρέπει να ενοχληθούν.
Πηγή: ΟΤ
