Το άυλον και το νάιλον

Δεν ήξερα ότι οι μεταστάντες συνεχίζουν να βλέπουν ή να διαβάζουν το Ινσταγκραμ, ή το Φέισμπουκ – αλλά φαίνεται πως αυτό μάλλον είναι αλήθεια, αφού ορισμένοι συμπατριώτες («επώνυμοι» και όχι μόνον) αν χάσουνε κάποιον δικό τους, επικοινωνούν μαζί του με αυτόν τον τρόπο – ας πούμε: γράφουν στο Ινσταγκραμ το σπαρακτικό «Μπαμπά μου σε αγαπώ», προφανώς διότι με κάποιον τρόπο γνωρίζουν πως ο θανών θα το διαβάσει. Και αυτό είναι ενθαρρυντικό, διότι πάντα πίστευα πως το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε κάποιον όταν λύονται οι δεσμοί του σώματος, δεν είναι ο θάνατος καθεαυτός, αλλά το ότι δεν θα έχει πια κινητό και δεν θα μπορεί να βλέπει Νέτφλιξ και Φέισμπουκ. Πώς να αντέξει κανείς την αιωνιότητα χωρίς μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιδίως αν εν ζωή ήταν εντελώς εθισμένος σε αυτά; Πώς να βγάλει κανείς τους επόμενους αιώνες χωρίς να έχει ούτε ένα στοιχειώδες τάμπλετ;

Η απόλυτη μοναξιά δεν είναι η μετάβαση στον επουράνιο εισαγγελέα, αλλά το να ξεμείνεις εκεί πάνω χωρίς smart, ή χωρίς φορτιστή. Μιλάμε για απόγνωση. Αλλά φαίνεται πως μερικοί πιστεύουν πως οι εν νεφέλαις αρπαγέντες δικοί τους συνεχίζουνε να χρησιμοποιούν κανονικά τα κινητά, ή κάποια επουράνια κομπιούτερς που είναι σε σύνδεση με τα επίγεια, γι’ αυτό τους στέλνουνε μηνύματα δραματικά, ή μελοδραματικά μέσω Φέισμπουκ. Εκτός κι αν το κάνουνε όχι για να τα διαβάσουνε οι εν τόπω χλοερώ, αλλά οι άλλοι, επί της γης, για να δείξουνε, ναρκισσιστικά, πόσο πολύ αγαπούσαν εκείνους που έφυγαν, ή μάλλον πόσο πονετικοί είναι οι ίδιοι, εφόσον τα μηνύματα τα διαβάζουν μόνον οι ζωντανοί. Κι έτσι ακόμα και οι θανόντες γίνονται κάτι σαν αντικείμενα προς χρήση, μέσα αυτοπροβολής και ιμάντες αποδοχής των ζωντανών, δηλαδή απ’ τους άλλους. Κυνισμός, θα πείτε.

Ισως. Και πιθανή χρησιμοθηρία στα όρια κάποιου είδους σκύλευσης – διότι, μεγάλε, πώς γίνεται, ας πούμε, να απευθύνεται κανείς στον θανόντα πατέρα του μέσω του Φέισμπουκ, ή του Τουίτερ; Για να διαβάσει το μήνυμα ποιος; Εκτός και αν ο Ελον Μασκ, ή άλλοι ιδιοκτήτες μεγάλων ανάλογων εταιρειών, έχουνε ξεπεράσει το πρόβλημα και έχουνε πετύχει την ηλεκτρονική διασύνδεση με την Κόλαση και τον Παράδεισο. Και εάν ναι, τότε θα πρόκειται για μεγάλη επιτυχία, ο θάνατος θα έχει πλέον απομειωθεί, δεν θα είναι η έσχατη τραγωδία, καθόσον, αφού θα μπορούμε να επικοινωνούμε και από τις αιώνιες μονές, τότε δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα, ζωής ή θανάτου. Εξάλλου η ίδια η ζωή συνεχίζει να έχει κάποιο σημαντικό νόημα για τον απλό λόγο ότι υπάρχει το κινητό. Χωρίς κινητό καταρρέει το σύμπαν, εξαφανίζεται ή έννοια του προσώπου, δεν υπάρχει τίποτε – οπότε τροποποιείται και η φιλοσοφία του Καμύ περί της αίσθησης του Παραλόγου. Και τι να την κάνεις τη σωτηρία της ψυχής, αν έχεις χάσει το smart σου;

Είναι, δε, απορίας άξιο το πώς υπήρξαν οι άνθρωποι, τόσα τρισ. πληθυσμός, και τόσους αιώνες πριν από εμάς που έζησαν τη ζωή τους χωρίς τάμπλετ, και χωρίς Ινσταγκραμ. Προφανώς πέρασαν μιαν ανούσια ζωή, μοναχική, χωρίς επικοινωνία, χωρίς τηλεαγάπη, και ίσως έφταναν και στον ξεπεσμό να κάνουνε ακόμα και σεξ με τα ίδια τους τα σώματα. Να ακουμπιούνται έστω – ίσως γι’ αυτό και Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, τόλμησε να γράψει προφητικά ότι οι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τους αγγέλους γιατί έχουν σώμα. Εν πάση περιπτώσει είχαν κορμί για πολλούς αιώνες, ενώ τώρα που τείνουμε να υπερβούμε το σώμα, και να επικοινωνούμε μέσω κινητής τηλεφωνίας και εικόνας έχουμε φτάσει στην απόλυτη μεταρσίωση, φτάσαμε στο απερινόητο. Ασχέτως αν έλεγε ο Παΐσιος «άλλο το άυλον κι άλλο το νάιλον».

Γράφει λοιπόν στο Ινσταγκραμ μια γυναίκα που έχασε πρόσφατα τον αγαπημένο της πατέρα: «Μπαμπά μου σε αγαπώ». Και το γράφει εκεί για να το διαβάσει ποιος;  Ισως οι στρατιές των Ασωμάτων συνδρομητών. Βέβαια υπάρχουνε άνθρωποι που πιστεύουν πως όλα, πλέον, επίγεια και επουράνια, ενυπάρχουνε μέσα στο Ιντερνετ, κι ότι ακόμα και ο Θεός είναι ένας Ινφλουένσερ. Σωστό κι αυτό. (Με μια έννοια). Διότι εδώ, τα πάντα έχουν ανατραπεί – υπάρχει αποχρονοποίηση και απο-εδαφοποίηση, που λένε οι φιλόσοφοι. Δηλαδή κάποτε για να μιλήσει ο πρόεδρος των ΗΠΑ ζωντανά με τον πρόεδρο της Κίνας, έπρεπε να ταξιδέψει ως το Πεκίνο με το Force One. Ενώ τώρα τραβούνε μια τηλεδιάσκεψη και τελειώνει η ιστορία με μηδέν έξοδα για κηροζίνη.

Υπάρχει δηλαδή, πλέον, μια μεταφυσική των κοινωνικών δικτύων; Ενώ κάποτε ορισμένοι επικοινωνούσαν με τους τεθνεότες με πνευματιστικές συγκεντρώσεις γύρω από τραπεζάκια που κουνιούνταν, τώρα το κάνουνε πιο εύκολα και απευθείας μέσω Ινσταγκραμ; Είναι το πιο πιθανό – αρκεί να το πιστεύεις, ή , κυρίως, να σε νοιάζει το ποιοι ζωντανοί θα σε διαβάσουν για να σχηματίσουν καλή άποψη για σένα, να κερδίσεις followers.

Σημεία των καιρών. Και όπως πάμε, ίσως και η Δευτέρα Παρουσία να γίνει τελικά μέσω τηλεόρασης, για να μπορέσουμε να τη δούμε όλοι – κάτι σαν τη Γιουροβίζιον. Αλλιώς, ποιο το νόημα;