Μεταξύ μας δεν είναι και εντελώς άσχημη ιδέα να πας και να γίνεις «παλαιοχριστιανός Ρωμιός», χωρίς βέβαια να χωθείς σε ένα λαγούμι και να ζεσταίνεσαι από χωμάτινο τζάκι. Ομως η ιδέα ενός απομονωμένου σπιτιού, χωρίς σύνδεση στο Internet και κινητό τηλέφωνο, δεν ακούγεται πλέον εντελώς παλαβή. Και ας μην έχεις ρεύμα. Θα βολεύεσαι με ξύλα που κάνουν και καλύτερο μαγείρεμα. Είναι βέβαια και το πρόβλημα των παιδιών. Δεν γίνεται να τα κρατάς απομονωμένα από τον κόσμο, σαν να μεγαλώνεις τον Μόγλη με κηρύγματα του Ευαγγελίου.
Αλλά ας πούμε ότι δεν υπάρχουν παιδιά. Μη μου πείτε ότι δεν σας ακούγεται λυτρωτική ως ιδέα. Αλλωστε το κάνουν πολλοί που, απλώς, δεν ζουν σε λαγούμια, αλλά έχουν πάρει τα βουνά. Και όταν βλέπεις κάτι ωραία μικρά σπίτια στις εσχατιές ή στις άκρες γκρεμών, μπαίνεις στον πειρασμό να βάλεις τον εαυτό σου εκεί μέσα.
Κάποιοι από σας καταφέρνετε και το κάνετε στις διακοπές. Κλείνετε το κινητό, μένετε μακριά από τηλεόραση και τυλίγεστε με πλήρη άγνοια για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Θα μπορούσατε, όμως, να ζήσετε έτσι; Να τραβήξετε μια κουρτίνα και να κρυφτείτε από τον κόσμο. Και ο καιρός να είναι το μεγαλύτερο άγχος σου ή η μεγαλύτερη χαρά. Δεν νομίζω ότι θα τα κατάφερνα. Ομως θα ήθελα να το δοκιμάσω έστω για ένα χειμώνα. Μέχρι να φτάσει η άγια στιγμή της συνταξιοδότησης θα το δουλεύω στο μυαλό μου.
Προς το παρόν διαβάζω και ακούω σχόλια που περιγράφουν τους ανθρώπους στην Κορινθία ως ψυχικά πάσχοντες. Γιατί όμως πιστεύω ότι αυτοί κοιμούνται τα βράδια καλύτερα από μας; Και θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον αν κάναμε συγκριτικά ψυχομετρικά τεστ. Να πάρουμε ένα μέσο άνθρωπο της πόλης, να τον βάλουμε δίπλα σε έναν παλαιοχριστιανό της Κορινθίας και να αφήσουμε τους γιατρούς να γνωματεύσουν. Να μας πουν ποιος είναι ο ασταθής και ποιος ο ισορροπημένος. Ποιος πνίγεται από το άγχος και την κατάθλιψη και ποιος στέκει δυνατά στα πόδια του. Και όταν βγουν τα αποτελέσματα, το λαγούμι θα γίνει περιζήτητο Airbnb.
