Με δύο λέξεις απευθύνθηκε προς τους δημοσιογράφους ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτού αποχωρήσει από τη Βουλή, μετά την υπερψήφιση του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια. «Πάμε παρακάτω» είπε στο τέλος μιας διήμερης διαδικασίας στην Ολομέλεια, που για πρώτη φορά επί διακυβέρνησής του, τραυμάτισε την εικόνα συνοχής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του και σήκωσε συζητήσεις γύρω από τον ιδεολογικό πυρήνα της εκλογικής βάσης της ΝΔ και συνολικά την κατεύθυνση της παράταξης. Το «παρακάτω» του Μητσοτάκη περιλαμβάνει δύο χρονικά ορόσημα.
Το πρώτο είναι το κομματικό συνέδριο τον Απρίλιο – επετειακό μάλιστα για τα 50 χρόνια από την ίδρυση της ΝΔ. Τότε που θα προκύψουν νέες συζητήσεις για το πολιτικο-ιδεολογικό στίγμα της παράταξης. Το δεύτερο είναι οι ευρωεκλογές του Ιουνίου – μια χαλαρή κάλπη, που παραδοσιακά ευνοεί πειραματισμούς ελλείψει του διακυβεύματος της κυβερνησιμότητας. Τότε που θα αποτυπωθεί το κόστος των (όποιων) «ανοιγμάτων» Μητσοτάκη και των επιλογών του σε επίπεδο προσώπων και ατζέντας. Το πολλαπλώς πιεζόμενο Μαξίμου έχει κάθε λόγο να ανησυχεί. Η παραδοσιακή γαλάζια βάση μπορεί να απελευθερώσει συσσωρευμένη δυσαρέσκεια. Οσο οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν κυβερνητική φθορά τόσο ενισχύεται η πιθανότητα για δυσάρεστες εκπλήξεις. Οσο υποτιμώνται οι αντιδράσεις και οι λόγοι δυσφορίας κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων τόσο θα απειλείται νέος αιφνιδιασμός, αντίστοιχος με εκείνον του β’ γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών τον περασμένο Οκτώβριο.
Το μητσοτακικό «πάμε παρακάτω», όσο κι αν ο ίδιος θέλησε να εκπέμψει αυτοπεποίθηση, δεν δείχνει ανέφελη πορεία. Στην πραγματικότητα «παρακάτω» υπάρχει μια αγωνιώδης επιχείρηση του Μαξίμου: σε τρεισήμισι μήνες να επανασυσπειρώσει το κοινό εκείνου του 41%, μπλοκάροντας μετακινήσεις, φροντίζοντας τις υπαρκτές εστίες ενόχλησης της δεξιάς πτέρυγας και ξορκίζοντας την απομάκρυνση των κεντρώων.
Δεν είναι μόνο η ανάγκη του να κλείσει μια σειρά από ανοιχτές σήμερα πληγές στην καθημερινότητα – στην ασφάλεια, στην ακρίβεια, στη δημόσια υγεία. Εχει επιπλέον ανάγκη από ένα καθαρό – πιο… προωθημένο από εκείνο της «σταθερότητας» – πειστικό αφήγημα. Με αντίκρισμα σε συγκεκριμένη λίστα πεπραγμένων, όχι σε νέες δεσμεύσεις από τα παλιά.
