Η αυταρέσκεια δεν κρυβόταν: «ερχόμαστε από μακριά και πάμε πολύ μακριά», του άρεσε να λέει ο Αλέξης Τσίπρας – και το πίστευε, όπως μάλλον πίστευε και Κώστας Βάρναλης για τον εαυτό του «Εγώ ‘μαι τέκνο της Ανάγκης / κι ώριμο τέκνο της Οργής». Πάντως, από τον Νίκο Ζαχαριάδη ως τον Στέφανο Κασσελάκη, μέσω Άρη Βελουχιώτη αλλά και Παύλου Πολάκη, Λάκη Λαζόπουλου και άλλων κωμωδοποιών, δεν θα το έλεγες πολύ μακριά διαδρομή – καίτοι υπήρξε κατά περιόδους τραγική.
Δεν θα μας ενδιέφερε, δεν θα είχαμε λόγο να ασχοληθούμε· εκατομμύρια άνθρωποι διέπραξαν αντίστοιχες γελοιότητες ή αθλιότητες πιστεύοντας ότι είναι εκλεκτοί και τους αξίζει μεγαλειώδης διαδρομή – αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, ο θίασος ποικιλιών που έχει απομείνει κυβέρνησε την Ελλάδα.
Καλά, δεν έβλεπε το πολιτικό σώμα τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που κυβέρνησαν την Ελλάδα από μικρότερα ή μεγαλύτερα πόστα, δεν ήσαν σοφότερα από τους ψηφοφόρους; Δεν έβλεπαν ποιος είναι ο Στέφανος Κασσελάκης; Τι κόμμα είναι αυτό που παραδίνει στον πρώτο τυχάρπαστο τη σημαία, τη σφραγίδα, την έδρα – και κυρίως το κομματικό θησαυροφυλάκιο των εκατομμυρίων ευρώ που τροφοδοτούμε οι ψηφοφόροι;
Σκέφτομαι τη γνωστή αυτοεπαινετική φράση «η Ελλάδα βρέθηκε πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Αν όμως σωστή πλευρά της ιστορίας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη, δεν είμαστε ακόμη εκεί επειδή νοιάστηκαν και δούλεψαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για την είσοδο στην Ένωση και ο Κώστας Σημίτης για τη ένταξη στην Ευρωζώνη, υπερνικώντας εσωτερικές αντιδράσεις – είμαστε επειδή οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να μην μας πετάξουν έξω παρά τις σχετικές προσπάθειες του «πρώτου αντιμνημονιακού» Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα.
Μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο βρεθήκαμε στη σωστή πλευρά χάρη στη συμφωνία Τσώρτσιλ-Στάλιν και όχι χάρη στη σοφία των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων που είχαν ήδη ξεκινήσει εμφύλιο πόλεμο· μετά τον πρώτο μεγάλο πόλεμο, βρεθήκαμε στην πλευρά των νικητών επειδή η Entente έκανε απόβαση στη Θεσσαλονίκη και τελικά έδιωξε τον Κωνσταντίνο Α’, όχι χάρη στη σοφία βενιζελικών ή βασιλικών.
Το ζήτημα είναι πως για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ –όπως και άλλων εν τη βουλή κομμάτων– δεν ενδιαφέρθηκε ούτε ο «Θεός της Ελλάδος» ούτε η Ένωση ή το ΝΑΤΟ, ούτε καν ο Βλαδίμηρος Πούτιν. Για τούτο είναι τέτοια που είναι.
Παρά τα όσα λέγονται για τις ξένες επεμβάσεις, ώσπου να ενηλικιωθεί και να εκπαιδευθεί το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, ίσως μόνο η πολιτική σοφία (και τα συμφέροντα) των ξένων θα μας επιτρέπουν να πορευόμαστε και μάλιστα στη «σωστή πλευρά».
