Αύριο κλείνουν δύο χρόνια από την τρομερή ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, από τότε που φοβηθήκαμε πως ο πρόεδρος Ζελένσκι θα δραπέτευε ηγούμενος «εξόριστης ουκρανικής κυβέρνησης» και ο Βλαδίμηρος Πούτιν θα διόριζε αχυρανθρώπους στη θέση τους. Οι φόβοι διαψεύσθηκαν, η πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας με τη βοήθεια της Δύσης οργάνωσε αποτελεσματικά την άμυνά της και οι Ουκρανοί εξακολουθούν να ανθίστανται στην εισβολή.
Αλλά διαψεύστηκαν και άλλα προγνωστικά, αισιόδοξα αυτά: ότι σε 1-2 χρόνια η Μόσχα θα κατέρρεε υπό το βάρος των οικονομικών μέτρων που είχαν ληφθεί εναντίον της – η Μόσχα ζει και υγιαίνει και ετοιμάζεται να ανανεώσει τη θητεία του Βλαδίμηρου Πούτιν. Οι αντίπαλοι του εξοντώνονται με καταπληκτική ευκολία διαψεύδοντας και όσους πίστευαν πως η αποτυχία του Blitzkrieg θα τον αποδυνάμωνε.
Μολοντούτο, «θα πολεμήσουμε μέχρι του τελευταίου Ουκρανού» διακηρύσσουν οι γενναίοι, πρωτίστως στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο, άλλοι έχοντας μπροστά τους ποτήρια με ουίσκι, άλλοι τα πληκτρολόγιά τους. Για να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία και τα υπάρχοντα σύνορα στην Ευρώπη, για να αποτρέψουμε νέους επιθετικούς πολέμους από τον Βλαδίμηρο Πούτιν.
Δεν συμφωνούν όμως μαζί τους οι στρατιώτες: η Ουκρανία και ακόμη περισσότερο η Ρωσία πολέμησαν κυρίως με ήδη εμπειροπόλεμους επαγγελματίες, τους λεγόμενους «εθελοντές» οι οποίοι κυριολεκτικά εξολοθρεύτηκαν, οι απώλειες κάθε πλευρά πρέπει να είναι πλέον γύρω στις 400.000 νεκρούς και τραυματίες, ανίκανους για πόλεμο σε κάθε περίπτωση. Κάθε άλλο παρά υπάρχουν πρόθυμοι να τους αντικαταστήσουν: οι νέοι αποφεύγουν τη στράτευση, κρύβονται ή διαφεύγουν στο εξωτερικό, αντί να σπεύσουν να σκοτωθούν ηρωικά δίπλα σε αρουραίους σε λασπωμένα χαρακώματα.
Δεν υπήρξε στην ιστορία περίπτωση πολεμικής ήττας που να διασώθηκε η πολιτική ηγεσία – ας θυμηθούμε τα δικά μας 1922 και 1974: δίκες, καταδίκες, ακόμα και εκτελέσεις. Εκτός και αν οι ηττημένοι ηγέτες προλάβουν να εκκαθαρίσουν τους αντιπάλους τους, όπως ίσως ήδη συμβαίνει στην Ουκρανία.
Είναι σοφή λοιπόν η άποψη του 40% των Ευρωπαίων και ιδιαιτέρως του 60% των Ελλήνων ότι «η Ευρώπη πρέπει να πιέσει την Ουκρανία προς την κατεύθυνση της ειρηνευτικής συμφωνίας με τη Ρωσία»: η ουκρανική ηγεσία δεν μπορεί μόνη της να πάρει τέτοια αυτοκτονική απόφαση. Η πίεση των συμμάχων είναι το αναγκαίο επιχείρημα για τη σωτηρία της και την ειρήνη, αντί πολιτικής ή και στρατιωτικής καταστροφής.
Αν δεν υπάρξει ειρήνη, έχουμε μπροστά μας νέες εκατόμβες, αποδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών και της ασφάλειας των χωρών της Ευρώπης χάριν των οποίων υποτίθεται ότι γίνεται ο πόλεμος. Οι προτελευταίοι Ουκρανοί, όσοι επιζήσουν σε τέτοιες συνθήκες, θα καταριούνται εμάς.
