Υπεροχή

O Διονύσης Τεμπονέρας ήλθε στην επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες για δύο λόγους. Ο ένας ήταν η παρουσία του, μαζί με την Εφη Αχτσιόγλου και τον Μανώλη Χριστοδουλάκη, στην εκδήλωση με ερώτημα ποιος μπορεί να αντιπαρατεθεί στον Μητσοτάκη. Ο άλλος ήταν η αποκάλυψη ότι, ακριβώς λόγω της συμμετοχής του σε αυτή την εκδήλωση, απολύθηκε με εντολή Κασσελάκη από επιστημονικός συνεργάτης του βουλευτή Ηλείας Διονύση Καλαματιανού. Απαρατήρητη πέρασε, αντιθέτως, μια δήλωση που έκανε με αφορμή τον καβγά για το περιβόητο προεδρικό ερωτηματολόγιο προς τα μέλη του κόμματος. «Είμαστε αριστεροί», είπε. «Δεν εκβιαζόμαστε».

Το δόγμα του «ηθικού πλεονεκτήματος» ή της «ηθικής υπεροχής» της Αριστεράς συζητήθηκε πολύ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και συνέβαλε αποφασιστικά στην εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Υποστηριζόταν περισσότερο από ανθρώπους μεγάλης ηλικίας και βασιζόταν στο ότι η Αριστερά δεν είχε αποκτήσει ποτέ την εξουσία, δεν είχε εμπλακεί σε σκάνδαλα, δεν είχε δημιουργήσει το δικό της πελατειακό κράτος, δεν είχε παραπλανήσει τους πολίτες. Ζητούσε λοιπόν επιτέλους την ευκαιρία να αναδείξει στις θέσεις-κλειδιά τους πιο ακέραιους και τους πιο ικανούς και να εξυγιάνει την πολιτική ζωή. Οχι επειδή είχε πιο φρέσκες ιδέες, ή λειτουργούσε με μεγαλύτερη διαφάνεια, αλλά επειδή η εντιμότητα είναι στο «DNA» της Αριστεράς.

Η θεωρία γρήγορα κατέρρευσε: από τη δυσώδη παρουσία των Ανεξάρτητων Ελλήνων μέχρι τις προκλήσεις του Πολάκη, τα βλήματα της Σαουδικής Αραβίας και το γιοτ του Τσίπρα, αποδείχθηκε ότι αν σε κάτι υπερείχαν οι αριστεροί έναντι των δεξιών ήταν ο ερασιτεχνισμός, η άγνοια και το θράσος. Κι έρχεται τώρα μια νέα εκδοχή του «ηθικού πλεονεκτήματος», διατυπωμένη αυτή τη φορά από το στόμα ενός στελέχους που γεννήθηκε τη χρονιά που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ την εξουσία. Ο Τεμπονέρας δεν υποστηρίζει ότι «εμείς οι αριστεροί δεν συνωμοτούμε», γιατί θα του απαντούσαν με την καταδίκη του Νίκου Παππά. Ούτε ότι «εμείς οι αριστεροί δεν λέμε ψέματα», γιατί θα του απαντούσαν με την υπόθεση Novartis. Αυτό που λέει είναι κάτι πιο θεωρητικό, άρα πιο δύσκολο να αποδειχθεί: «Εμείς οι αριστεροί δεν εκβιαζόμαστε».

Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι δεν το λέει σε έναν εκπρόσωπο της τρισκατάρατης Δεξιάς, αλλά σε έναν άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι ήλθε να σώσει την Αριστερά από την απαξίωση, τη φθορά και την παρακμή. Ο Τεμπονέρας πιστεύει πράγματι ότι η Ιστορία χρωστάει στην Αριστερά. Ο Κασσελάκης, αντιθέτως, δεν θα υποστήριζε ποτέ ότι η Αριστερά έχει εξ ορισμού, λόγω της ιστορίας της ή λόγω της ιδεολογίας της, κάποιο «πλεονέκτημα» έναντι της Δεξιάς. Ο πρώτος πλήρωσε με τραγικό τρόπο την κληρονομιά του ελληνικού εμφυλίου. Ο δεύτερος είναι ένας φίλος από την Αμερική.

Το χάσμα δεν αφορά μόνο τις μεθόδους ή τη γλώσσα. Είναι πολύ βαθύτερο.