Θα νικούσε και τον Τσίπρα

Θα νικούσε και τον Τσίπρα

Αν πρέπει να αξιολογήσουμε σώνει και καλά σήμερα Σάββατο την κατάσταση που διαμορφώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ, θα πρότεινα με όλο τον σεβασμό που με διακρίνει απέναντι στο φιλοθέαμον κοινό μου, να αποφύγουμε τις εύκολες, επιφανειακές, προσεγγίσεις, του είδους «τους έσκισε ο Τσίπρας» ή τους «πήρε τα σώβρακα ο Κασσελάκης», ή ακόμη το εντελώς κιτς και πολυφορεμένο «σήκωσε το γάντι ο Κασσελάκης». Παρεμπιπτόντως, είμαι σίγουρος ότι αν ρωτήσουμε 100, από αυτούς που χρησιμοποίησαν τη συγκεκριμένη φράση σε κείμενα, στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο για να περιγράψουν την αντίδραση του Κασσελάκη στη δήλωση Τσίπρα, τι σημαίνει αυτό το τελευταίο, με το γάντι, ζήτημα αν έχουν γνώση 4-5. Οι άλλοι, άσ’ τα να πάνε.

Επανέρχομαι. Μην ψάχνεστε, η κατάσταση έχει δρομολογηθεί. Ο πρόεδρος Κασσελάκης θα νικήσει καθαρά και με μεγάλη διαφορά στις εκλογές – ακόμη και αν όλοι οι άλλοι μαζί προκρίνουν μια υποψηφιότητα. Τη Γεροβασίλη, τον Τεμπονέρα ή τον Φάμελλο. Η νίκη του θα είναι της κατηγορίας «πολλά με λίγα» που λένε. 90-10, 80-20, στη χειρότερη 75-25, επί τοις εκατό, πάντα. Γιατί θα τους νικήσει; Διότι στον ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος που έχει απομείνει, το μόνο που αναζητεί είναι μια επιστροφή, με κάποιον τρόπο, στην εξουσία. Ποιος μπορεί να τους δώσει ελπίδα; Μόνο ένας. Ο Κασσελάκης. Ούτε καν ο Τσίπρας! Διακινδυνεύω δε την πρόβλεψη/εκτίμηση, ότι θα νικούσε ακόμη και τον Τσίπρα, έστω όχι με τόσο μεγάλες διαφορές, όπως αυτές που προανέφερα, αν ο άλλος, από τοτέμ για τους συριζαίους, κατέβαινε στο ρινγκ.

Για τον απλό συριζαίο, το παλικάρι εκπροσωπεί το «καινούργιο», το άφθαρτο. Ο Τσίπρας, με πέντε-έξι βαριές ήττες στο κεφάλι από τον Μητσοτάκη, είναι πλέον ο… Βούδας της Αριστεράς, όπως λέγαμε παλιά, για τον Καραμανλή, και τη Δεξιά. Κι αν θέλετε και κάτι ακόμη επ’ αυτού, νομίζω ότι η πιο ηχηρή παρέμβαση μετά την προχθεσινή του προέδρου Αλέξη, ήταν του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Ο οποίος πήρε τον πρώην αρχηγό του από το χέρι, και τον τοποθέτησε (τον τσιμέντωσε για την ακρίβεια) στο βάθρο του Βούδα του Σουνίου!..

Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία…

Το μεγάλο ξεκαθάρισμα

Το δεύτερο που θα συμβεί, μετά την εκλογή οργάνων, είναι ότι ο πρόεδρος Κασσελάκης θα ξεκαθαρίσει τα όργανα από τα «ζιζάνια» τα οποία του έκαναν δύσκολη τη ζωή το προηγούμενο διάστημα. Εχει αφομοιώσει πλήρως το μάθημα-πάθημα του προέδρου Αλέξη, που δεν τολμούσε να βάλει χέρι στους αμφισβητίες του, οι οποίοι τον τραβούσαν συνεχώς από το μανίκι, και φυσικά θα λειτουργήσει εντελώς αντίθετα. «Εξω όλοι»! Οι «άλλοι» βέβαια θα τον κατηγορήσουν ότι δημιουργεί ένα κόμμα ΙΧ, αλλά το αφτί του Στέφανου δεν ιδρώνει από κάτι τέτοια. Δεν τα ξέρει κιόλας τα κομματικά, δεν γουστάρει τις ίντριγκες, και επειδή όπως έχουμε ξαναπεί «ήρθε για να μείνει», καταλαβαίνει ότι αυτό δεν πρόκειται να το καταφέρει αν δεν τους εξωπετάξει από το κόμμα. Και αυτό θα κάνει.

Στο μυαλό του προέδρου Αλέξη

Πάντως εμένα με όλα αυτά που γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ, η σκέψη μου εξακολουθεί να στρέφεται στον δικό μου άνθρωπο, τον πρόεδρο Αλέξη τον απόμαχο, τον βετεράνο. Η δήλωση που έκανε – δήλωση-βόμβα με στόχο τον Κασσελάκη – λίγο πριν από την έναρξη του Συνεδρίου, νομίζω από κάποιους αναμενόταν. Οσοι συνομίλησαν μαζί του τελευταία, και ειδικά μετά τα διατρέξαντα κατά τις προ του συνεδρίου ημέρες, είχαν καταλάβει ότι οι δεσμοί με το κόμμα του 4%-5% που μέσα σε έξι-επτά χρόνια το έκανε κυβέρνηση, είναι πλέον σε οριακό σημείο. Ετοιμοι να κοπούν. Γι’ αυτό έκανε και την προχθεσινή δήλωση. Για να τους κουνήσει μαντίλι. Και να μη χρεωθεί τίποτε από όσα ακολουθήσουν.

Κατά τους συνομιλητές του ο Τσίπρας, το middle age αριστερό αγόρι, «καταλαβαίνει ότι το κόμμα ξεφουσκώνει με την ίδια ταχύτητα που φούσκωσε το 2012 και ανέλαβε την εξουσία το 2015», και προετοιμάζεται για την επόμενη ημέρα. Πώς θα είναι διαμορφωμένη αυτή η επόμενη ημέρα, και ποιος ο δικός του ρόλος, δεν το έχει ξεκαθαρισμένο. Ιδανικά θα ήθελε, μετά τις ευρωεκλογές οπότε και θα διαπιστωθεί και με τη βούλα της κάλπης ο κατακερματισμός των δυνάμεων της Αριστεράς, να τον καλέσουν από την εφεδρεία, και να του ζητήσουν να ανασυγκροτήσει τον χώρο. Και μετά να απευθύνει πρόσκληση και προς το ΠΑΣΟΚ για να δημιουργηθεί μια κεντροαριστερή μετωπική παράταξη η οποία θα δώσει τη μάχη απέναντι στη μονοκρατορία του Κυρ. Μητσοτάκη, με στόχο στις εθνικές εκλογές όποτε κι αν αυτές πραγματοποιηθούν. Μια παράταξη που να διεκδικήσει την εξουσία.

Δεν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς, ανέξοδα είναι τα όνειρα, έχω να πω. Το κακό είναι ότι κάποια στιγμή ξυπνάς και καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει τίποτε από όσα ονειρεύτηκες…

Και εν προκειμένω: πες με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, κάπως μπορεί να το φέρει βόλτα, με το ΠΑΣΟΚ, πώς το σκέφτεται ακριβώς; Μάλλον για κορόιδα ψάχνει, κι ο Ανδρουλάκης, κορόιδο δεν είναι. Εγγυημένα…

Ευρωεκλογές με αλλαγή στις έδρες

Αδιόρατες και αγνώστου προελεύσεως φήμες που κυκλοφόρησαν εσχάτως μεταξύ των πολιτικοδημοσιογραφικών γραφείων έκαναν λόγο για κάποιες «διορθωτικού χαρακτήρα» αλλαγές στην κατανομή των 21 ευρωβουλευτών που θα εκλέξουμε δόξει και τιμή στις εκλογές της 9ης Ιουνίου. Και πως «κάτι κάνουν με το όριο του 3% ώστε να ευνοηθεί το πρώτο κόμμα» – εν προκειμένω η Νέα Δημοκρατία. Οπως είναι φυσικό και λογικό, αναζήτησα υπεύθυνη πληροφόρηση, γιατί τέτοιος είμαι εγώ, στον πλέον αρμόδιο – τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών Θεόδωρο Λιβάνιο. Η απάντηση λογικά πρέπει να καθησυχάζει τους ανησυχούντες: ουδέν πρόβλημα με το 3%. Παραμένει ως όριο για να εκλέξει ένα κόμμα ευρωβουλευτή. Εκεί που αλλάζει «κάτι» είναι στην κατανομή των εδρών όχι με βάση τα υπόλοιπα ψήφων των κομμάτων που θα λάβουν ποσοστά κάτω από 3%, αλλά με βάση τους κανόνες της απλής αναλογικής. Τι σημαίνει αυτό; «Εξαλείφουμε το φαινόμενο που παρουσιαζόταν έως τώρα, ένα κόμμα που έπαιρνε, ας πούμε, 4,5% να εκλέγει δύο ευρωβουλευτές, ενώ ένα κόμμα που έπαιρνε 5% να εκλέγει έναν, επειδή το κόμμα με τα μικρότερα ποσοστά είχε μεγαλύτερο αδιάθετο υπόλοιπο ψήφων. Στην πραγματικότητα διορθώσαμε ένα λάθος του εκλογικού νόμου. Γίνεται δικαιότερη η κατανομή, αυτό μόνο, τίποτε άλλο».

Τάδε έφη Λιβάνιος και δεν είχα επιχείρημα – περί πιθανής ωφέλειας που υποκρύπτει η ρύθμιση για τη ΝΔ – να τον αντικρούσω. Απλώς σκεφτόμουν, αναλογιζόμενος τη σχετική φημολογία, πόση καχυποψία επικρατεί πλέον στην πολιτική. Αμέσως. Με τη μία, που λένε.

(Να σημειωθεί εδώ ότι ήδη από τις εκλογές του 2014 ο Ηλίας Νικολακόπουλος αλλά και άλλοι δημοσκόποι-αναλυτές είχαν εντοπίσει το πρόβλημα, όμως η διόρθωσή του πήρε μία 10ετία να επισυμβεί. Ισως αυτό τα λέει όλα…)

Ποιοι ψηφίζουν… επιστολική

Ευκαιρίας δοθείσης, ρώτησα τον υπουργό Λιβάνιο και για το «πώς πάει η υπόθεση με τις αιτήσεις ενδιαφερομένων για ένταξη στο πλαίσιο της επιστολικής ψήφου». Η απάντηση ήταν αρχικά θετική – «μια χαρά πάει, ο κόσμος ανταποκρίνεται».

Μετά που ζήτησα στοιχεία, έναν προβληματισμό τον αισθάνθηκα. Διότι από τις έως τώρα αιτήσεις των ψηφοφόρων που επιθυμούν να κάνουν χρήση του μέτρου προκύπτει πως τα ¾ αυτών είναι ψηφοφόροι οι οποίοι κατοικούν στην Ελλάδα! Και μόλις το ¼ είναι απόδημοι Ελληνες που επιθυμούν να ψηφίσουν στις εκλογές.

Χθες, ας πούμε, είχαν υποβάλει αιτήσεις περί τα 10.000 άτομα, με τον ρυθμό αυτή την ώρα να είναι περίπου 2.000 άτομα την ημέρα. Από αυτούς λοιπόν τους 10.000 που έχουν υποβάλει αιτήσεις οι απόδημοι δεν υπερβαίνουν τις 2.500.

Δεν θα σπεύσω να βγάλω συμπεράσματα, δεν είναι σωστό. Θα περιμένω. Αλλωστε, η προθεσμία για αιτήσεις είναι έως τις 29 Απριλίου – 40 ημέρες προ των εκλογών.

Ενημερωτικά πάντως αναφέρω ότι στις εθνικές εκλογές του περασμένου χρόνου οι απόδημοι που έκαναν χρήση του δικαιώματος να ψηφίσουν δεν υπερέβησαν τις 18.000 άτομα, από όλον τον κόσμο, και αυτό παρά την καμπάνια που είχε προηγηθεί προκειμένου να μετάσχουν στις εκλογές.

Για να δούμε, τώρα, πόσοι θα κάνουν χρήση του δικαιώματος…