Ηταν επιτυχία του Πρωθυπουργού να χειροκροτείται στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου για τον γάμο των ομοφύλων. Μακράν σημαντικότερο όμως θα ήταν να τον χειροκροτούσαν εκεί για την άμυνα της χώρας. Δύσκολο, καθώς οι εξελίξεις ήταν γνωστές: επιθετική επαναφορά των τουρκικών προκλήσεων, κουρέλιασμα της «Διακήρυξης των Αθηνών», αμερικανοτουρκική συμφωνία-μαμούθ για τα F16 με «δεσμεύσεις» άνευ περιεχομένου που επικαλείται δε η ελληνική, όχι η αμερικανική κυβέρνηση. Σύμφωνα με δημοσιεύματα η σχετική επιστολή της αμερικανικής κυβέρνησης προς το Κογκρέσο αναφέρει ότι θα παρακολουθείται η χρήση των αεροσκαφών και ενδέχεται μέχρι και διακοπή του προγράμματος εάν διαπιστωθεί απειλή προς νατοϊκές χώρες. Ομως το ζήτημα είναι τι γράφεται σε επιστολή ή αν έχει οποιαδήποτε αξία;

Στο κείμενο διαπιστώνει αμέσως κανείς πως δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερο από ό,τι ήδη προβλέπεται στην αυστηρότατη αμερικανική νομοθεσία περί εξαγωγής όπλων, η οποία ασφαλώς και επιτρέπει στις ΗΠΑ, όπως αντίστοιχα σε άλλες εξαγωγές χώρες, τη δυνατότητα να ανατρέψουν ανά πάσα στιγμή το πρόγραμμα. Ακόμα και μετά την ολοκλήρωσή του υφίσταται δικαίωμα βέτο, λ.χ. σε μεταπωλήσεις: συνέβη πρόσφατα στην ΕΕ για την Ουκρανία. Το κείμενο ουδέν περιέχει που δεν υπερκαλύπτει αυτό το πλαίσιο. Αν λοιπόν οι ΗΠΑ θελήσουν να σταματήσουν το πρόγραμμα, δεν έχουν ανάγκη επιστολών. Θα κάνουν ακριβώς ό,τι έκαναν με τα F-35. Το ίδιο το έγγραφο παραπέμπει άλλωστε ρητά σε αυτό το καθεστώς: «σύμφωνα με τον νόμο περί ελέγχου των εξαγωγών όπλων και την πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ για τη μεταφορά συμβατικών όπλων». Εκεί είναι η ουσία. Οχι σε επιστολές με de facto και de jure ανούσιες δεσμεύσεις.

Επιπλέον, οι πρόσθετες γενικόλογες πρόνοιες που αναφέρονται είναι πολιτικές. Οχι νομικές. Είχαν σκοπό απλώς να διευκολύνουν τη Γερουσία. Δηλαδή δεν έχουν αυτόματη ή αναγκαστική εκτέλεση. Ακόμα όμως και αν αποφάσιζαν να τις επικαλεστούν, δεν θα αρκούσαν, σε αντίθεση με τον ίδιο τους τον νόμο: η πιθανότητα να μπορέσουν να τις στηρίξουν είναι ανύπαρκτη. Τι σημαίνει «επιθετική συμπεριφορά»; Που πάλι ήδη εξελίσσεται! Αυτή είναι έννοια που δεν απαντάται γενικόλογα. Για να στοιχειοθετούν αυτά που θα τη στηρίξουν, πρέπει οι ΗΠΑ να έχουν αναγνωρίσει πλήρως το ελληνικό νομικό καθεστώς στο Αιγαίο αλλά και να έχουν λάβει νομικά θέση, με αναλυτικές συντεταγμένες πάνω σε χάρτες, σε όλα τα ζητήματα κυριαρχίας που εγείρει η Τουρκία εις βάρος της Ελλάδας. Πρέπει δηλαδή να έχουν πρώτα ενστερνιστεί πλήρως τις ελληνικές θέσεις. Αρα πρέπει ταυτόχρονα να έρθουν μετωπικά απέναντι στην Τουρκία με αντίστοιχο τρόπο. Μόνο έτσι θα είχαν περιεχόμενο τα περί δήθεν «ρήτρας». Τότε όμως δεν θα υπήρχε συμφωνία.

Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόθυμες για κάτι τέτοιο; Το έκαναν μέχρι σήμερα; Αν ήταν στους σκοπούς τους, θα προχωρούσαν σε τέτοιο πρόγραμμα, όπως, αντίστοιχα, και η Τουρκία; Και θα καλούσαν εκ νέου την Αγκυρα να εγκαταλείψει τους ρωσικούς S400 προκειμένου να επανενταχθεί στα F-35, όπως ήδη συνέβη; Σε όλα αυτά: ασφαλώς όχι. Ποια παραβίαση λοιπόν; Επειδή θα φωνάζει η Ελλάδα; Πάντοτε φωνάζει. Ποιος γνωρίζει τους συσχετισμούς της στιγμής όταν τεθεί ζήτημα; Μα και αν είναι κατάλληλοι, πώς θα στηρίξει η Γερουσία τη διακοπή ενός προγράμματος όταν οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν θα έχουν αναγνωρίσει τις εν λόγω περιοχές ως ελληνικές και την Τουρκία ως παραβιάζουσα κυριαρχία νατοϊκής χώρας; Αυτά είναι αστεία. Οι Τούρκοι πήραν το πρόγραμμα. Η κυβέρνηση ας πάψει τη φαιδρή μυθολογία περί δήθεν δεσμεύσεων. Αν μπορούσε, ας σταματούσε εξαρχής τη συμφωνία.

Τελευταία Νέα