Εκλογές για αρχηγό, περίπου εκατό ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές, θα ήταν χωρίς δεύτερη συζήτηση αυτοκαταστροφικό για οποιοδήποτε κόμμα. Και μάλιστα μια αναμέτρηση περιττή, διότι θα διεξαγόταν ανάμεσα σε δύο εκδοχές του ήδη γνωστού και διαπιστωμένα ανεπαρκούς: τη νέα (του Κασσελάκη) και την παλιά (του Τσίπρα). Διαλέξτε την αποτυχία που σας αρέσει περισσότερο. Μα είναι σοβαρά πράματα αυτά; Οποια από τις δύο εκδοχές και αν κέρδιζε, το αποτέλεσμα θα ήταν εξίσου δυσμενές για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η διαδικασία και μόνο θα ήταν η υπενθύμιση σε όσους ενδεχομένως το είχαν ξεχάσει τι είδους τσίρκο ήταν και παραμένει πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ. Η θανατηφόρα αυταρέσκεια της Αριστεράς σε όλο το μεγαλείο της.
Τίποτα χειρότερο δεν θα μπορούσε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από ένα, το οποίο και έκανε, δηλαδή να ματαιώσουν την εκλογή αρχηγού, μόλις 24 ώρες μετά την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων. Ηταν μια μπλόφα, μας συγχωρείτε, πείτε ότι δεν έγινε, ας το ξεχάσουμε και πάμε παρακάτω… Φυσικά το συγχωρούμε – διασκεδάσαμε κιόλας – και προχωράμε παρακάτω. Ετσι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ χρεώνεται ολόκληρη τη ζημία από τις εκλογές που δεν έγιναν, χωρίς τα οφέλη που ενδεχομένως να προέκυπταν, όπως π.χ. την προσωρινή εκτόνωση των εσωκομματικών παθών. Κατεβαίνει στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως ένα κόμμα επισήμως διχασμένο. Ενα κόμμα, που θα έπρεπε κανονικά να ήταν δύο κόμματα, παριστάνουν όμως ότι είναι ένα, για λόγους συμφέροντος και μόνον. Μπορεί να υπάρξει πιο θλιβερή και αξιολύπητη πρόταση για τις ευρωεκλογές; Ισως είναι περισσότερο και από εκείνη της Βαρετής Αριστεράς της Εφης. Είναι σαν να μας λένε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ελεήστε μας, καλοί μας άνθρωποι, για να μείνουμε ενωμένοι. Η επαιτεία δεν είναι μέθοδος που αποδίδει στην προσέλκυση ψήφων. Κανείς δεν ψηφίζει τον φουκαρά, επειδή τον λυπάται.
Από την παλινωδία αυτή, χαμένοι τελικά βγαίνουν όλοι οι πρωταγωνιστές της. Ο Στέφανος, κατ’ αρχάς, στερείται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεφύγει από το αδιέξοδο στο οποίο τον οδήγησε ο εκρηκτικός συνδυασμός αυτοπεποίθησης και ασχετοσύνης στην προσωπικότητά του. Οχι ότι θα ήταν απλό να επανεκλεγεί δεύτερη φορά, καθώς τώρα πια τον έχουν καταλάβει οι πάντες και αιφνιδιασμός δεν υπάρχει. Ομως, η απογοήτευση από την ηγεσία του θα μπορούσε να εκτονωθεί προς τους εσωτερικούς εχθρούς που τον υπονομεύουν και οι οποίοι πλέον είναι πραγματικοί και όχι πλασματικοί. Ακόμη και αν έχανε από την κ. Γεροβασίλη, ο Στέφανος θα είχε τουλάχιστον μια αξιοπρεπή δικαιολογία για να περιφέρει στα κοσμικά σαλόνια: «Με υπονόμευσαν εκ των έσω». Τώρα, παραμένει μεν στην ηγεσία, αλλά βγαίνει από την κρίση ακόμη πιο αποδυναμωμένος και, κυρίως, υπό αμφισβήτηση και υπό προθεσμία επισήμως. Ποιος θα ήθελε να είναι στη θέση του;
Ο μέγας χαμένος της υπόθεσης, όμως, είναι εκείνος που την ξεκίνησε, δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας. Πέρασε τον Ρουβίκωνα και αμέσως μετά το σκέφτηκε καλύτερα και γύρισε πίσω. Οποιες προσδοκίες και ελπίδες μπορεί να υπήρχαν γύρω από το πρόσωπό του και την πιθανότητα επιστροφής του εξανεμίστηκαν, νομίζω, από την αδεξιότητα και τον ερασιτεχνισμό των χειρισμών του στην τρέχουσα κρίση ηγεσίας. Το «εθνικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο», όπως διαφημίζουν τον Αλέξη οι θαυμαστές του (οι λίγοι θαυμαστές του, είναι αλήθεια), απεδείχθη νούλα. Ο μύθος διαλύθηκε προτού καλά καλά σχηματιστεί.
ΚΡΥΦΟ ΤΑΛΕΝΤΟ
Προσωπικά λυπήθηκα για την κ. Γεροβασίλη. Οχι επειδή υπέστη την παραμικρή ζημία από την εμπλοκή της στην υπόθεση, αλλά για τον λόγο ότι δεν θα έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το αξιόλογο ταλέντο της, αφού η εκλογή αρχηγού απεδείχθη μπλόφα. Είναι κρίμα, γιατί μια μικρή ιδέα των δυνατοτήτων της πήραμε από την ομιλία της στο συνέδριο και ιδίως από τη μαγκιά που έσταζε από το ύφος της. Αυτή ήταν η Ολγα Γεροβασίλη του παρελθόντος, η Ολγα που «γεννήθηκε για την καταστροφή», της εποχής που έδειχνε τις επιδόσεις της στο ζεϊμπέκικο ως εκπρόσωπος Τύπου της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αμέριμνη για την περιπέτεια στην οποία έμπαινε η χώρα. Αν λοιπόν η κ. Γεροβασίλη ήταν υποχρεωμένη επί έναν μήνα να αντιμετωπίζει τον Κασσελάκη και ένιωθε υποχρεωμένη να παίζει το σκληρό αντράκι, σίγουρα θα απολαμβάναμε μεγάλες ερμηνείες, τις οποίες τώρα στερούμεθα. Λυπηρό, αλλά δεν γίνεται τίποτα…
