Αυτό μάλιστα. Είναι μαγεία. Ζούμε επιτέλους την Αριστερά στα καλύτερά της. Την Αριστερά της πραγματικής προσφοράς: εν προκειμένω των δωρεάν κορυφαίου επιπέδου σεμιναρίων πολιτικής ίντριγκας. Τέτοιας ίντριγκας με τόσα μαχαιρώματα και τόσο δηλητήριο, που ούτε στο Κρεμλίνο του ’70… Οχι ότι τ’ άλλα κόμματα δεν ξέρουν από τέτοια – κάθε άλλο. Ομως εδώ μιλάει η μεγάλη παράδοση που δεν γνωρίζει όρια: ούτε σε εκλογές για αρχηγό. Τη μία ημέρα τον εκλέγουν και από τη δεύτερη αρχίζουν το ροκάνισμα για να τον διώξουν. Εχει ξυπνήσει η μνήμη της αυτοκρατορίας της ίντριγκας και βαράει ασύστολα κι όποιον πάρει ο χάρος. Ούτε ξέρεις ποιος είναι ποιος, τι κάνει και γιατί. Αν το κάνει δηλαδή, ή αν αυτό που κάνει είναι αυτό που φαίνεται, ή αν είναι ακόμα και το… ακριβώς ανάποδο.

Για παράδειγμα, ουδείς πρέπει να απέφυγε την απορία τι ήταν πάλι αυτό του Τσίπρα. Εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά και ενώ στα λόγια επέκρινε τον Κασσελάκη, στην πράξη τον βοήθησε. Ομως, λίγο μετά, έδειξε να συντάχθηκε με τους απέναντί του όταν αυτοί βρήκαν κοινή γραμμή στο πρόσωπο της Ολγας Γεροβασίλη.

Τελικά, λοιπόν, τι ακριβώς έκανε; Τον από μηχανής θεό της αρχαίας τραγωδίας σε εξελιγμένη εκδοχή: διπλό. Δηλαδή όχι μιας, αλλά δύο χρήσεων. Πρώτα γύρισε το παιχνίδι εκεί όπου ο Κασσελάκης είναι δυνατός ενώ οι άλλοι ετοίμαζαν τόσον καιρό το γήπεδο όπου είναι αδύναμος. Θεωρίες συνωμοσίας; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Πάντως πριν από την παρέμβαση Τσίπρα ο Κασσελάκης ήταν στριμωγμένος στην άμυνα, ενώ λίγη ώρα μετά βρέθηκε ασυγκράτητος στην επίθεση. Και τα σαρδόνια χαμόγελα σβήστηκαν ξαφνικά από τα πρόσωπα όσων ήθελαν να του φάνε το συκώτι. Μέχρι που βρέθηκε η υποψηφιότητα εναντίον του και, έκτοτε, η ψυχική κατάσταση όλων τους… αγνοείται πλήρως. Και, βέβαια, η βάση τους έχει τρελαθεί.

Καλά, την πρώτη φορά, να πει κανείς, εκδικήθηκε εκείνους που τον έσπρωξαν στην έξοδο. Εντάξει, πολιτική είναι αυτή και μιλάμε για την Αριστερά, για το μεγάλο σχολείο στην τέχνη να ιδεολογικοποιείς τα προσωπικά σου και να τους κολλάς ψεύτικες σημαίες δικαιοσύνης, δημοκρατίας και ιδανικών. Ομως τώρα τι; Ο άνθρωπος δεν έχει πει ακόμα λέξη για τις δικές του ευθύνες, για το πού οδήγησε τη χώρα ως πρωθυπουργός και το κόμμα του ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Κι όμως εξαπολύει μύδρους ως εισαγγελέας εναντίον όλων, ενώ ο ίδιος είναι στην καρδιά όσων έχουν συμβεί. Αυτός τους έφερε σε τέτοιο τέλος. Η αρχή, μην το ξεχνάμε, ήταν η στυγνή και γεμάτη ψεύδη εκμετάλλευση της τραγωδίας της πτώχευσης. Αλλά, τέλος πάντων, ας πούμε ότι αυτός την οργάνωσε αυτή την πολιτική αθλιότητα και τους έβαλε στη συγκυβέρνηση.

Κι ενώ είχε εξαφανιστεί μετά την αποχώρησή του, επανεμφανίζεται ξαφνικά μέσω όλων των δικών του που στρατεύονται στον Κασσελάκη. Εξαφανίζεται ξανά! Και… ξαναεμφανίζεται όταν εκείνος είναι στα σκοινιά, κάνει κάτι περίεργα και στο τέλος, τι; Οποιος κατάλαβε κατάλαβε: πλήρης διαφάνεια, απόλυτη καθαρότητα πολιτικής, στάσης και θέσεων, συνέπεια που δεν έχει προηγούμενο, σεβασμός στη βάση του κόμματός του. Υπόδειγμα…

Ο άνθρωπος δεν δίνει δεκάρα για το σε ποιους θα όφειλε να αναφέρεται και να λογοδοτεί πραγματικά: όλο μες στην κουζίνα βράδυ στο ημίφως είναι και μαγειρεύει κι ούτε ξέρει κανείς ποιος είναι το κύριο πιάτο και ποιος το επιδόρπιο που ετοιμάζει και γιατί. Μόνο σίγουρο είναι η ουσία: η κρίση αυτή ό,τι κι αν κάνει για να το κρύψει είναι η δική του κρίση. Το αποδεικνύει η ίδια η τακτική του κλεφτοπολέμου που δείχνει πόσο καίγεται να ελέγξει τα πράγματα. Απελπισμένα προσπάθησε να γίνει ο από μηχανής θεός της δικής του τραγωδίας. Αποτέλεσμα; Ο μοιραίος άνθρωπος τους τραβάει όλους στον βυθό μαζί του. Ομως πλέον τον κατάλαβαν. Και με αυτές τις ίντριγκες, ο μύθος και η ιστορία του έλαβαν τέλος.

Τελευταία Νέα